Σαν τον σκύλο με τη γάτα...

Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός; Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα; Πελέ ή Μαραντόνα; Χατζηδάκις ή Θεοδωράκης; Φοίβος ή Καρβέλας; Βίσση ή Βανδή; Αμερική ή Ρωσία; Δεξιά ή Αριστερά;
Διαμαντίδης ή Παπαλoυκάς; Βραζιλία ή Αργεντινή; Boυνό ή θάλασσα; Aνατολή ή Δύση;
Χριστιανοί ή μουσουλμάνοι; Καθολικοί ή Ορθόδοξοι; Aθήνα ή Θεσσαλονίκη; NΔ ή ΠΑΣΟΚ; Παπανδρέου ή Βενιζέλος; Κιθαρίστας ή ντράμερ;

Δίπολα υπάρχουν πολλά. Το ίδιο και
διλήμματα. Ενα από αυτά αφορά τα αγαπημένα μας κατοικίδια. Και εντάξει, πολλοί μπορεί
να έχουν σπίτι τους σκιουράκια, χάμστερ, καναρίνια και εσχάτως ιγκουάνα, αλλά το κατ΄
εξοχήν "δίπολο" στα κατοικίδια αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους σκύλους και τις γάτες.
Τα "αφεντικά" τους έχουν άποψη για το λόγο που τα δικά τους κατοικίδια είναι τα καλύτερα.

***

Οι γάτες, λέει, είναι περισσότερο ανεξάρτητες. Δεν γνωρίζουν αφεντικό, δένονται περισσότερο με χώρους παρά με πρόσωπα, κρατάνε κακία σε όποιον τις πειράξει και ανταποκρίνονται στα χάδια μόνο όταν έχουν οι ίδιες διάθεση. Οι σκύλοι, αντίθετα, εξαρτώνται άμεσα από το αφεντικό τους, που το αγαπάνε υπερβολικά, δεν θυμώνουν ό,τι κι αν τους κάνει, τρέχουν συνέχεια πίσω του και τον έχουν για Θεό τους. Είναι δε πάντα πρόθυμοι για χάδια και παιχνίδια κι όταν τους αφιερώνεις χρόνο είναι τρισευτυχισμένοι και κουνάνε συνεχώς την ουρά τους από ευχαρίστηση.

***

Μερικοί το προχωράνε ακόμα περισσότερο. Οι γάτες, λέει, είναι σαν τις ...γυναίκες. Περίεργες, παράξενες, μυστηριώδεις και εκδικητικές, δύσκολο να τις καταλάβεις, σου προσφέρουν μόνο ό,τι αυτές θέλουν να προσφέρουν, είναι ελάχιστα δοτικές και μόνο όταν αυτές έχουν διάθεση.
Αντίθετα οι σκύλοι είναι σαν τους ...άνδρες. Ετοιμοι πάντα να προσφέρουν, να "λυθούν" από μια κίνηση, μια χειρονομία αποδοχής, ικανοί να προσφέρουν στο πολλαπλάσιο αυτό που τους προσφέρεις, ξέρουν να συγχωρούν, είναι "ανοιχτό βιβλίο" για τον καθένα που νοιώθουν ότι τους αγαπά.

***

Ο αντίλογος; Η γάτα δεν γνωρίζει αφεντικό γιατί είναι κυρία του εαυτού της, είναι ζώο
ελεύθερο και ανεξάρτητο, έχει αξιοπρέπεια γι΄ αυτό δεν συγχωρεί αυτόν που την έβλαψε.
Αντίθετα ο σκύλος είναι δουλοπρεπής, ανελεύθερος και εξαρτημένος και δεν έχει καμία
αξιοπρέπεια, αφού γλείφει αυτόν που τον κλοτσάει.

Να το πάω και παραπέρα; Αυτοί, λέει, που αγαπάνε τις γάτες είναι ανεξάρτητες φύσεις, ενώ αυτοί που αγαπάνε τους σκύλους είναι όσοι τρώνε ...σκατά στη δουλειά τους και στην κοινωνία από τους εργοδότες τους και τους συμπολίτες τους και έχουν για κατοικίδιο έναν σκύλο, επειδή έχουν την ανάγκη να αισθάνονται έστω και σε έναν τομέα της ζωής τους ότι είναι τα αφεντικά και έχουν κάποιον υπό τις διαταγές τους.

***

Ζώντας εδώ και 5 χρόνια με δύο γάτες και άλλα 19 πριν με μία ακόμα, αλλά και με πολλές
αδέσποτες που είχα κατά καιρούς στην αυλή του παλιού μου σπιτιού, θεωρώ πως η αίσθηση
που αποκομίζει κάποιος από την επαφή μαζί τους είναι μοναδική. Η χάρη τους, το νάζι τους,το γουργουρητό τους, η αρμονία στις κινήσεις τους, τα χάδια και η τρυφερότητά τους, είναι κάτι ανεπανάληπτο. Οσο για την ανεξαρτησία τους; Τη λατρεύω. Τη λατρεύω γιατί την κατανοώ απόλυτα. Δεν είναι ούτε υπολογιστικό, ούτε περίεργο που δεν έχουν κάθε ώρα και στιγμή διάθεση για χάδια. Για σκεφτείτε λίγο: Πώς θα σας φαινόταν εσάς αν ερχόταν κάποιος, έστω αγαπητό σας πρόσωπο, όταν ας πούμε έχετε τις μαύρες σας, να σας πειράζει τα μαλλιά, να σας τσιμπάει τα μάγουλα, να σας τραβάει τα ...μουστάκια, έχετε δεν έχετε διάθεση; Η γάτα όταν δεν έχει κέφι στο δείχνει και σου κόβει τα πολλά - πολλά. Γιατί αυτό να είναι κακό;

***

Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι είναι εξίσου συναρπαστική αυτή η δοτικότητα του σκύλου, αυτή η προθυμία του να ανταποκριθεί σε χάδια και παιχνίδια
οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα κι αν ένα λεπτό πριν τον έχεις μαλώσει ή του έχεις χτυπήσει τη μουσούδα. Είναι παρέα, είναι σύντροφος, είναι φιλαράκι χωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα. Και μπορεί να με ξετρελαίνουν και να με καθηλώνουν τα εντυπωσιακά, ανοιχτόχρωμα μάτια μιας γάτας, αλλά δεν με αφήνουν ασυγκίνητη τα καστανά, ζεστά, αγαπησιάρικα και ειλικρινή μάτια ενός σκύλου.


Κανένα δίπολο λοιπόν και κανένα δίλημμα. Αλλωστε, αν είσαι φιλόζωος, αγαπάς εξίσου και τις γάτες και τους σκύλους. Μπορεί κάποιο από τα δύο ζώα να σου ταιριάζει περισσότερο λόγω ιδιοσυγκρασίας. Αυτό είναι απόλυτα λογικό - και θεμιτό. Οι διαχωρισμοί όμως δεν είναι αναγκαίοι. Αλλωστε, ακόμα και αυτά τα δύο ζώα που θεωρούνται εχθροί, μπορούν να ζήσουν αρμονικά κάτω από την ίδια στέγη όταν μεγαλώσουν μαζί.


Και τα δύο λοιπόν. Κι αν δεν μπορούμε να τα αγαπάμε, τουλάχιστον ας μην τα κυνηγάμε. Ας μην τα καταδιώκουμε. Ας μην τα χαρίζουμε στα παιδιά σαν παιχνίδια, για να τα πετάξουμε στους δρόμους στην πρώτη δυσκολία, όταν ανακαλύψουμε ότι βρομίζουν και κάνουν ζημιές μέσα στο σπίτι ή όταν μας πέφτει βαριά η καθημερινή βόλτα που χρειάζονται για να κάνουν τις ανάγκες τους. Και βεβαίως μην τα πετάμε σωρηδόν στους δρόμους το καλοκαίρι όταν ανακαλύψουμε πως αποτελούν πρόβλημα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Ούτε και να καθησυχάζουμε τη συνείδησή μας πως "κάποιος καλός άνθρωπος" θα τα περιμαζέψει ή θα
βρουν τον τρόπο να προσαρμοστούν στη ζωή του αδέσποτου. Ο "καλός άνθρωπος" είναι
ολοένα και πιο δυσεύρετος γιατί έχει τα δικά του κατοικίδια να φροντίσει και τα δικά του - μεγάλα - προβλήματα να επιλύσει. Και το κατοικίδιο που έχει μεγαλώσει σε σπίτι είναι πρακτικά αδύνατο να προσαρμοστεί στη ζωή του αδέσποτου. Αν καταφέρει να
επιζήσει από τα αυτοκίνητα και τα άλλα, εχθρικά απέναντί του αδέσποτα, πολύ απλά θα πεθάνει επειδή δεν θα έχει μάθει τον τρόπο να βρει την τροφή του. Οποιος παίρνει κατοικίδιο πρέπει να γνωρίζει πως αναλαμβάνει μια υποχρέωση για περίπου 10 με 15 χρόνια, όσος είναι ο μέσος όρος ζωής ενός σκύλου ή μιας γάτας. Αν αισθάνεται ότι μπορεί να ανταποκριθεί ας το κάνει. Αν όχι, ας μη το πάρει καν. Ετσι τουλάχιστον δεν θα γίνει υπαίτιος για την αύξηση των αδέσποτων που τριγυρίζουν στους δρόμους.

***

Και για να ελαφρύνω λίγο το θέμα, παραθέτω τρία βιντεάκια από τις υπέροχες ταινίες του Ντίσνεϊ. Τα δύο πρώτα είναι από την ταινία "Η Λαίδη και ο αλήτης". Το πρώτο αφορά την τρυφερή ερωτική ιστορία των δύο παραπάνω σκύλων, την βραδιά που ανακάλυψαν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Ο Αλήτης πηγαίνει τη Λαίδη στον εστιάτορα που του ταϊζει κόκκαλα και εκείνος αντιλαμβανόμενος πως έφερε την αγαπημένη του τους προσφέρει ένα σπέσιαλ γεύμα με σπαγγέτι, τραγουδώντας τους την "Bella Notte". Η σκηνή περιλαμβάνει ένα από τα πιο γνωστά φιλιά στην ιστορία του κινηματογράφου.





Το δεύτερο από την ίδια ταινία αποδεικνύει (κατ΄ εμέ) τις ...κακές σχέσεις των παραγωγών κινουμένων σχεδίων με τις γάτες. Στις περισσότερες μικρού ή μεγάλου μήκους ταινίες τους οι γάτες είναι σκανδαλιάρες, πονηρές, μοχθηρές και ...καταχθόνιες. Εδώ οι δύο σιαμέζες γάτες της θείας της αφεντικίνας, αφού κάνουν του κόσμου τις σκανδαλιές, στο τέλος καταφέρνουν να ρίξουν την ευθύνη στην αθώα σκυλίτσα, τη Λαίδη. Θα το βρείτε εδώ

***

Το τρίτο αναιρεί την παραπάνω ...ανάλυσή μου, αφού είναι μια ταινία φτιαγμένη με αγάπη για τις γάτες, οι "Αριστόγατες". Η μαμά γάτα, η Δούκισσα παροτρύνει τα παιδιά της, την κόρη Μαρί και τους σκανδαλιάρηδες γιους της, Τουλούζ και Μπερλιόζ να εξασκηθούν στο πιάνο στις κλίμακες και τα αρπέτζιο.

Οι δύο όψεις του νομίσματος

Συγκλόνισε λέει ο Ολυμπιακός. Επαιξε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της ευρωπαϊκής του ιστορίας. Πλάκα κάνουμε τώρα; Πώς έφαγε τότε τέσσερα; Ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία. Τέσσερα! Κι έχασε και πέναλτι αυτός ο ...Ριτζ όπως τον λέει ο ειδήμονας τον Νιστελρόι!

Αμα δηλαδή δεν έπαιζε καλά πού θα σταματούσε να γράφει το κοντέρ; Επιτυχία λέει ήταν ο τρόπος που έπαιξε. Δεν κατάλαβα! Ποια ήταν η επιτυχία; Που μετέτρεψε το 1-2 σε 4-2; Που είχε στα χέρια του τη νίκη και το διπλό και έφαγε τρία γκολ;

Και να σκεφτείς ότι είχε και το μαύρο της το χάλι η Ρεάλ. Κι έλειπαν κι ένα σωρό παίχτες. Δηλαδή άμα ήτανε στα καλά της και δεν είχε απουσίες θα τον φτάνανε τον γαύρο τα δάχτυλα των δύο χεριών για να μετρήσει πόσα θα έτρωγε; Ασε τώρα που οι Ισπανοί είχανε για προπονητή αυτόν τον μυρουδιά, αυτή την γερμανίδα ...Τιτίκα, τον Σούστερ.


Με 10 παίκτες έπαιζε ο γαύρος κι αντί να δώσει το σύνθημα για επίθεση από τα πλάγια να τον ανοίξει σαν τριαντάφυλλο, πήγαινε και κουτούλαγε στον άξονα πάνω σε τρεις και τέσσερις αμυντικούς. Πρέπει να είναι ο μοναδικός προπονητής ομάδας που έχει αριθμητικό πλεονέκτημα και το μετέτρεψε σε μειονέκτημα.

***

Αυτή που λες, είναι η μία όψη του νομίσματος. Η μηδενιστική. Αλλά επειδή εγώ είμαι Παναθηναϊκός και δεν είμαι πρόβατο για να χαύω ό,τι μου σερβίρουνε θα σου πω και την άλλη όψη. Η άλλη όψη λοιπόν δείχνει τα εξής: H βάση για τη δημιουργία ομάδας είναι το χρήμα και οι σωστές επιλογές από τους κατάλληλους ανθρώπους. Τόσα χρόνια τσιγγουνευόταν ο Κόκκαλης, αλλά μόλις το πήρε απόφαση να ρίξει χρήμα και να φέρει τον Ιβιτς που ξέρει να διαλέγει παίχτες φάνηκε η διαφορά. Τι να του πει του Γκαλέτι και του Kοβάσεβιτς το Μπερναμπέου; Θα κωλώσουν; Τόσες φορές το έχουν επισκεφτεί. Και γκολ έχουνε βάλει εναντίον της Ρεάλ. Ο Φίσκουλας και ο Σέσκουλας όμως άμα θα μπουν εκεί μέσα θα τρέμει το φυλλοκάρδι τους. Αυτή είναι η διαφορά από τα προηγούμενα χρόνια. Ο γαύρος που παίρνει τα πρωταθλήματα ένα απωθημένο είχε. Την Ευρώπη. Με τους παίχτες που πήρε θα πάψει να έχει απωθημένο. Δεν κέρδισε στη Μαδρίτη, αλλά θα κερδίσει αλλού. Επαιξε καλή μπάλα αντικειμενικά. Μπορεί η Ρεάλ να είναι στα κάτω της, αλλά αυτό δεν ακυρώνει την καλή του εμφάνιση. Κι εγώ δεν μπορώ να ξέρω τι θα κάνει αύριο και μεθαύριο, αλλά με βάση αυτές τις δύο εμφανίσεις με Βέρντερ και Ρεάλ δείχνει να κάνει την υπέρβασή του. Και τη σύγκριση εγώ δεν την κάνω ανάμεσα σ΄ αυτόν και τη δική μου ομάδα. Αυτό θα είναι λάθος. Τη σύγκριση την κάνω ανάμεσα στον παλιό κακό του εαυτό και τον σημερινό που δείχνει απείρως καλύτερος.

***

Οπως τη σύγκριση την κάνω ανάμεσα στον παλιό καλό Παναθηναϊκό και το σημερινό έκτρωμα. Αυτό που δεν είναι ικανό να δημιουργήσει ούτε μία ευκαιρία της προκοπής. Τ΄ακούς Τζίγγερ; Με πορδές δεν βάφονται αυγά. Βγάλε τα καβούρια από τις τσέπες και ρίξε χρήμα. Μην περιμένεις να τη βγάλεις με κατιμάδες και με λαχεία που μια φορά κληρώνουν και δέκα όχι. Και μην περιμένεις να φτιάξεις το γήπεδο για να ρίξεις μπερντέ. Γιατί τότε θα έχεις γήπεδο αλλά δεν θα έχεις κόσμο να το γεμίσει. Το μαγαζί για να δουλέψει θέλει καλό και ανανεωμένο εμπόρευμα. Θέλει σεβασμό του ιδιοκτήτη στον πελάτη. Διαφορετικά τους παίρνει ο διάολος. Και το μαγαζί και τον μαγαζάτορα μαζί.

***

Παίζουμε κι εμείς σε λίγη ώρα. Το ψυχανεμίζομαι δύσκολο το ματς με τα χάλια που έχουμε. Αν κερδίσουμε θα βγάλουμε το χτικιό. ΄Η που θα το βάλουνε νωρίς και θα καρδιοχτυπάμε όλον τον υπόλοιπο χρόνο ή που θα μας βγει η πίστη μέχρι να σκοράρουμε. Τουλάχιστον όταν χάνουμε, χάνουμε άνετοι. Δεν μας κουράζουνε οι παίχτες μας. Μας το δείχνουνε από την αρχή. Σου λέει μην ελπίζεις άδικα, δεν την παλεύουμε. Δεν έχει "ναι μεν, αλλά", δεν έχει "ίσως" δεν έχει "σου ξου μου ξου". Οπως επίσης κι αν βρεθούμε πίσω στο σκορ. Αλλη σιγουριά εκεί. Το ξέρεις ρε παιδί μου ότι ανατροπή δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει. Ανατροπή; Τι είναι αυτό; Last year! (Very ...last όμως!).
Για τους Σκοτσέζους δεν ξέρω τίποτα παρά μόνο τα κλασικά. Ψηλά, δυνατά κορμιά, πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο, κλοτσάνε, φτύνουνε. Αυτό το τελευταίο δεν μου αρέσει καθόλου. Ετσι και ρίξουνε καμιά ροχάλα τον βλέπω dead τον Ιβανσιτς στην πρώτη επαφή του με αντίπαλο. Πού να την αντέξει ο Αυστριακός με τα ωδεία την τραγίλα των Χαϊλάντερ; Ο δε Τζιόλης, ούτε που θα τους πλησιάσει. Μαλάκας είμαι, θα σκέφτεται, να πάω κοντά; Κι άμα ρίξουν καμιά ροχάλα να μου χαλάσουν το μαλλί; Ασε τώρα το σόου που θα έχουμε πάλι με Καραγκούνη και Μάτος για το ποιος θα βαράει τα στημένα. Τη βλέπω τη φάση να παίζουμε κι εμείς επεισόδιο Καστίγιο - Μπουλούτ με τον Ν΄ Ντογιέ στο ρόλο του Σούρερ (δεν λέω τυχαία τον Ν΄ Ντογιέ, τον είχε πλησιάσει απειλητικά τον Κάρα στο ματσάκι με τον Αστέρα).

Τέλος πάντων, Κυριακή κοντή γιορτή...

EDIT: Εκτός αποστολής ο Γκούνης, χάσαμε το σόου, γλιτώσαμε τον τσακωμό. Μπάλα δύσκολο να παίξουμε, αλλά μπορεί και να κερδίσουμε...

Παιχνιδομηχανές και αναμνήσεις

Η αφορμή δόθηκε από το blog του Νίκου Δήμου στο dimoutech. Σε ένα ποστ με τον τίτλο "Τεχνολογική Μελαγχολία" εξηγούσε τους λόγους που μπορεί η Τεχνολογία να σου δημιουργήσει μελαγχολία. Αλλοτε επειδή η εξέλιξη της τεχνολογίας αχρηστεύει μηχανήματα του παρελθόντος, άλλοτε επειδή είναι τόσο αλματώδης που αδυνατείς να την παρακολουθήσεις. Με το δεύτερο ομολογώ ότι έχω πια συμβιβαστεί. Υπήρχαν εποχές που βρισκόμουν αν όχι μπροστά από τις εξελίξεις, τουλάχιστον πολύ κοντά τους. Καταλάβαινα κάθε τι που διάβαζα και ήξερα το όνομα του κάθε καλώδιου που χρησιμοποιούσα. Σήμερα έχω συμβιβαστεί με το γεγονός ότι οι εξελίξεις με έχουν ξεπεράσει. Δεν μπορώ να πω πως δεν τις παρακολουθώ, αφού είναι κάτι που αγαπώ, αλλά είναι πια πολλά τα πράγματα που διαβάζω και δεν μου είναι τόσο οικεία όσο στο παρελθόν. Και μπορεί να μην χρησιμοποιώ την ...συνήθη στις μέρες μας τακτική της "απαξίωσης" αυτού που δεν καταλαβαίνουμε αφού κατά βάθος πολύ θα ήθελα να γνωρίζω πώς λειτουργεί κάτι με κάθε λεπτομέρεια, αλλά τουλάχιστον δεν με ενοχλεί όσο παλιά.

Εκείνη τη μελαγχολία όμως που γεννιέται από το γεγονός ότι πολλά από τα αγαπημένα μου τεχνολογικά αντικείμενα βρίσκονται πια σε κούτες και συρτάρια δεν μπορώ να την ξεπεράσω. Είναι οι ίδιες οι αναμνήσεις της ζωής μου, είναι οι τεχνολογικές "φωτογραφίες" που όποτε γυρίσω να τις κοιτάξω πάντα συγκινούμαι. Μέσα στα ντουλάπια μου υπάρχει ακόμα το πρώτο μου κομπιούτερ (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι). Ηταν ένα Τexas Instruments 99/4A.
Μια κονσόλα με keyboard και υποδοχή για παιχνίδια που όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να πείσω τον πατέρα μου να μου το αγοράσει, καθώς δεν μπορούσε να αντιληφθεί την ανάγκη μου για κάτι τέτοιο. Εκτός όλων των άλλων ήμουν και κορίτσι οπότε ειδικά στον τομέα των παιχνιδιών δεν είχα ...τύχη. Αδυνατούσε να καταλάβει τις ανάγκες μου και τις τεχνολογικές μου ...ανησυχίες.

Τελικά κατάφερα να το αγοράσω μετά πό οικονομίες από το χαρτζιλίκι μου. Μου το έδωσαν μαζί με ένα παιχνίδι δώρο. Ηταν το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα ποτέ στο σπίτι. Λεγόταν Parsec και είχε 16 διαστημικές πίστες αυξανόμενης δυσκολίας
με διαφορετικό χρώμα η κάθε μία και με διαφορετικούς "εχθρούς" που γίνονταν όλο και
πιο επικίνδυνοι όσο προχωρούσε το παιχνίδι, ενώ ακόμα πιο δύσκολες ήταν οι υπόγειες
πλατφόρμες ανεφοδιασμού.

Πέρασα ατελείωτες ώρες ευχαρίστησης αλλά και μια μεγάλη απογοήτευση όταν έφτασα στην
τελευταία (16η) πίστα, αφού περίμενα πως θα υπήρχε κάποια επιβράβευση κάποιο τέλος εν πάση περιπτώσει αλλά μάταια! Το παιχνίδι συνεχιζόταν σα να μη συμβαίνει τίποτα με τον ίδιο βαθμό δυσκολίας και χωρίς να ξαναλλάξει χρώμα η πίστα.




Λίγο αργότερα αγόρασα το Munchman μια εκδοχή του Pacman επίσης με διαφορετικό δείκτη
δυσκολίας και διαφορετικό χρώμα αλλά και διαφορετικούς διώκτες σε κάθε πίστα. Το
Munchman δεν έμαθα ποτέ αν τελειώνει με τον ίδιο τρόπο, γιατί δεν κατάφερα να φτάσω στο τέλος. Δύο προσπάθειες που έκανα να μεγαλώσω την φτωχή συλλογή μου στέφθηκαν από αποτυχία καθώς αφενός η εταιρεία δεν διέθετε μεγάλη γκάμα παιχνιδιών αφετέρου ήταν πανάκριβα και αδυνατούσα να τα αγοράσω.









Το Texas Instruments ξεπεράστηκε λοιπόν από την ανάγκη για κάτι καλύτερο, αλλά αυτό το καλύτερο δεν είχα τη δυνατότητα να το αγοράσω. Τριγύριζα στα μαγαζιά της Στουρνάρη (πρέπει να ήμουν από τα λίγα κορίτσια που σύχναζα σ΄ αυτά εκείνη την εποχή, αλλά τόσο το Amstrad όσο και το Commodore ήταν για μένα μακρινό όνειρο. Ετσι κατέληξα στο Spectrum. Πιο φθηνό άρα περισσότερο προσιτό σε κάποια που οι γονείς της είχαν καταλάβει πια πως η λέξη ...κομπιούτερ ήταν απλά η πρόφαση για να αγοράσει παιχνιδομηχανές και που δεν επρόκειτο να της δώσουν χρήματα για να ικανοποιήσει την ...τρέλα της, άρα έπρεπε να το αγοράσει από χαρτζιλίκι. Το αγαπημένο μου ZX Spectrum + 128K.

To μικρό μαύρο μηχάνημα με τα λαστιχένια
πληκτράκια. Πόσο το λάτρεψα! Κι ας μην μπορούσε να δουλέψει αμέσως κι ας μου έπαιρνε χρόνο να ακολουθήσω την διαδικασία προκειμένου να φορτώσω ένα παιχνίδι .Το Spectrum συνδεδεμένο με ένα κασετόφωνο και η κασέτα του παιχνιδιού να φορτώνει με τις γαλαζοκόκκινες και κιτρινομπλέ ρίγες και τον χαρακτηριστικό ήχο που σφύριζε συνέχεια μέχρι να παρουσιαστεί η εικόνα του παιχνιδιού που ήθελα να παίξω.



Τα 8 στα 10 φόρτωναν. Τα άλλα δύο όχι. Και τι απογοήτευση σ΄ αυτή την περίπτωση! Τι προσπάθειες επί προσπαθειών προκειμένου να γίνει το θαύμα! Μία φορά στις 10 γινόταν και το παιχνίδι τελικά φόρτωνε. Αλλά μόνο μία στις 10. Τα παιχνίδια ήταν φτηνά (καμία ύγκριση με αυτά του Texas Instruments) και είχα αγοράσει πολλά.

"Horace goes skiing", "Video poker", "Kane", "Molecule Man", "One man and his droid", "Scooby doo", "Moonlight madness", "Space raiders", "Wizards spell", "Kung fu masters", "Τhanatos" , ήταν μερικοί μόνο από τους πολλούς τίτλους που μπορεί να μην τους θυμάμαι πια, αλλά που αναπαύονται σε κάποιο συρτάρι.
Υπήρχαν όμως τέσσερα που ήταν τα πιο αγαπημένα μου. Πρώτο απ΄ όλα το "Ηalls of the things". Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με είχε κολλήσει τόσο με το συγκεκριμένο παιχνίδι.




Δεν έμοιαζε ιδιαίτερο σε σχέση με άλλα. Επρεπε να έχεις ...τρία χέρια και 15 δάχτυλα για να τα βγάλεις πέρα με όλες τις λειτουργίες που διέθετε. Μπορούσες να πετάξεις μπάλες φωτιάς, να χρησιμοποιήσεις ξίφος, βέλη, να μαζέψεις ελιξίριο ζωής, να ανοίξεις πόρτες, να τις κλείσεις πίσω σου με τελικό σκοπό να μαζέψεις κάποια δαχτυλίδια από οκτώ ορόφους. Ηταν τόσο δύσκολο κι όμως τόσο συναρπαστικό. Δεν είχε pause κι αυτό σε κέντριζε περισσότερο. Αλίμονο αν είχες φτάσει σε ένα καλό σημείο και έπρεπε να σταματήσεις. Είχε χρειαστεί να το κάνω μια φορά και έβαλα τον ήρωά μου σε έναν όροφο όπου είχα σκοτώσει όλους τους εχθρούς, πιστεύοντας ότι θα είναι προστατευμένος μέχρι να επιστρέψω. Είχα μαζέψει πέντε δαχτυλίδια, τα περισσότερα από κάθε άλλη φορά και ήθελα απεγνωσμένα να συνεχίσω. Κι όμως όταν γύρισα τον βρήκα σκοτωμένο...







Δεύτερο αγαπημένο μου ο Gerry the Germ. Ενα μικρόβιο που προσπαθούσε με κάθε τρόπο, είτε μέσα από το αίμα, είτε μέσα από βλαβερά φαγητά, είτε από την τουαλέτα να φτάσει στην καρδιά του οργανισμού και να τον σκοτώσει. Πολύ δύσκολο παιχνίδι, δεν το τελείωσα ποτέ, αλλά τόσο συναρπαστικό. Είναι απίστευτος ο εθισμός που σου δημιουργούσε και πιο απίστευτο ακόμα ότι κατανάλωνες τόση ...ενέργεια στην προσπάθεια να "σκοτώσεις", έστω και εικονικά, έναν άνθρωπο.





Τρίτο αγαπημένο ο "Bomb Jack". Ο Jack έπρεπε να αφοπλίσει 24 βόμβες σε γνωστές τουριστικές περιοχές, ανάμεσά τους η Ακρόπολη και η Σφίγγα με τη δυσκολία ολοένα να μεγαλώνει κι εσύ να "κολλάς" ολοένα και περισσότερο και να σε πιάνει ...υστερία στην προσπάθεια να συνεχίσεις.






Τελευταίος αλλά όχι έσχατος ο "Incredible Shrinking Fireman" που έπεσε σε μια μηχανή σμίκρυνσης στη διάρκεια μιας αποστολής και εσύ έπρεπε να βρεις τα πέντε στοιχεία που θα θέσουν σε λειτουργία μια μηχανή ...τεντώματος προκειμένου να τον επαναφέρεις στο φυσιολογικό του μέγεθος.

Στην προσπάθεια αυτή έπρεπε να ανοίξεις κλειδωμένες πόρτες να μαζέψεις αντικείμενα που τελικά δεν ταίριαζαν μέχρι να βρεις τα κατάλληλα που θα
oδηγούσαν στην επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος.
Κάποια στιγμή το ZX Spectrum χάλασε! Μυστήριο πράγμα κι αυτό που πάθαινα - και ακόμα παθαίνω - όταν χαλάνε τέτοια μηχανήματα. Μπορούσα ακόμα και να αρρωστήσω και ακόμα μου συμβαίνει. Μπορεί να μην δώσω δεκάρα αν χαλάσει το πλυντήριο, η κουζίνα ή η ηλεκτρική σκούπα, αλλά χάνω όλο μου το κέφι και όλη μου την ενέργεια αν χαλάσει το κομπιούτερ, το κινητό, ή το βίντεο ή το dvd.


Το Spectrum χάλασε και δεν μπορούσε να φτιαχτεί, όμως χάλασε σε ...καλή εποχή.
Κοντά στα Χριστούγεννα που το χαρτζιλίκι μαζευόταν πιο εύκολα. Το δίλημμα ήταν: Ενα
ίδιο έστω και εξελιγμένο άμεσα ή ένα καλύτερο σε ...βάθος χρόνου; Η υπομονή δεν ήταν
(ούτε είναι) από τα προτερήματά μου, οπότε το ZX Spectrum + 2 ήρθε να αντικαταστήσει τα γλυκά λαστιχένια μου πληκτράκια. Πιο εξελιγμένο μοντέλο και με ενσωματωμένο κασετόφωνο! Χλιδή! Η ...παιχνιδική απόλαυση συνεχίστηκε. Οχι όμως απρόσκοπτα. Τα παιχνίδια θέλουν ατελείωτες ώρες και όταν στο σπίτι υπάρχει μόνο μία τηλεόραση αυτό δεν είναι εύκολο. Επρεπε να παίζω μόνο πρωί και να σταματάω όταν κάποιος ήθελε να δει ένα πρόγραμμα. Τότε σκέφτηκα τη λύση του μόνιτορ. Ενα μόνιτορ θα με ανεξαρτητοποιούσε. Το είχα δει κιόλας σε ένα μαγαζί στη Στουρνάρη. Ενα μόνιτορ Fidelity αξίας 24.000 δραχμών. Αστείο ποσό για την εποχή μας, αλλά απαγορευτικό
γύρω στο ΄84-΄85. Τα κατάφερα όμως και το αγόρασα κάποια στιγμή. Τους έπεισα ότι μπορούμε να το χρησιμοποιούμε και σαν τηλεόραση αν το συνδέσουμε με το βίντεο και ...τσοντάρισαν στο χαρτζιλίκι. Οταν όμως το έφερα σπίτι και προσπάθησα να το συνδέσω με το spectrum, TI AΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ! Πίστεψα ότι βρήκα το κατάλληλο καλώδιο, είχα γίνει όλο αυτό το διάστημα ...κολλητή με το "Ράδιο Κατουμά", στην Πραξιτέλους, αλλά έλα που δεν έδειχνε σωστά τα χρώματα. Ο,τι κι αν δοκίμασα με τις λιγοστές μου γνώσεις (που δεν ήταν ακριβώς λιγοστές, τηρουμένων των αναλογιών), απέτυχε. Αναγκάστηκα να καταφύγω σε τεχνικό. Ούτε αυτός μπόρεσε να βρει τη λύση. Τελικά η λύση δόθηκε χάρη στο βίντεο. Συνέδεσα μόνιτορ και Spectrum στο βίντεο και το παιχνίδι ξανάρχισε χωρίς προβλήματα πια, ό,τι ώρα και μέρα ήθελα.

Κάποια στιγμή πέρασα και στο Atari. Hταν όμως μάλλον "τέλος εποχής". Αγόρασα την
κονσόλα Αtari 2600 με δύο joysticks και μου έδωσαν δώρο το River Raid. Το ΕΛΙΩΣΑ!
Ενα αεροπλάνο που καταστρέφει ό,τι βρει στο διάβα του από πλοία μέχρι ελικόπτερα, προσέχοντας μην το καταρρίψουν και προσπαθώντας να μην μείνει από καύσιμα. Παιζόταν και με παραπάνω από ένα άτομο, οπότε είχαμε ομηρικές ...μάχες με τον ξάδερφό μου που μόλις είχε επιστρέψει στην Αθήνα από εξαετή παραμονή στην Κοζάνη.



Ομως, δεν μου ήταν αρκετό. Βγήκα να αγοράσω ένα από τα παιχνίδια της τεράστιας γκάμας που διέθετε η εταιρία, αλλά και πάλι η απογοήτευση καραδοκούσε. Είχαν σταματήσει να κυκλοφορούν και έπρεπε να πάω στα γραφεία της Αtari (στη Σόλωνος, κάπου κοντά στη Νομική) και να νοικιάζω (!) ένα παιχνίδι για μία εβδομάδα. Καθώς δεν ήμουν η μόνη που το επεδίωκα δεν έβρισκα ποτέ κάποιο από τα παιχνίδια που ήθελα να παίξω κι έτσι το όνειρο ξεθώριασε νωρίς.


Σήμερα μπορώ να αγοράσω όποιο παιχνίδι θέλω, μπορώ να αναβαθμίσω τον υπολογιστή μου σχεδόν όσο συχνά μου κάνει κέφι, αλλά δεν έχω χρόνο να διαθέσω για να παίξω παιχνίδια όποτε επιθυμώ. Αν όμως ρωτήσω τον εαυτό μου αν νοιώθει ζήλια για
τα σημερινά παιδιά που μπορούν να αγοράσουν και να παίξουν ό,τι ώρα θέλουν, παιχνίδια με απίστευτα γραφικά στους προσωπικούς τους υπολογιστές η απάντηση είναι όχι. Λατρεύω την κάθε ανάμνηση, την κάθε στιγμή, την κάθε δυσκολία που έζησα. Από το ξεπακετάρισμα της παιχνιδομηχανής και το φόρτωμα του παιχνιδιού μέχρι τις ατελείωτες ώρες απόλαυσης και πείσματος όταν δεν μπορούσα να προχωρήσω λίγο παραπέρα.


ΥΓ. Κουραστικό ίσως το ποστ. Το ξέρω, αλλά το blog πάνω απ΄ όλα είναι προσωπική υπόθεση. Και λατρεύω τη δυνατότητα που μου δίνει να ξεδιπλώσω τις αναμνήσεις των μαθητικών και πρώτων φοιτητικών χρόνων με κείμενο, εικόνα και κίνηση μαζί. Κάτι που κανένα χάρτινο ημερολόγιο δεν θα μπορούσε να κάνει...

Είχες στα μάτια μια μελαγχολία

Μελαγχολία λέει έπαθε η κυρία Μπράβο, η Χέμα. Δεν περνάει καλά στην Αθήνα και θέλει να γυρίσει στη Μαδρίτη. Νοιώθει δε τόσο άσχημα που ο άντρας της ο Ραούλ δεν πήγε στην προπόνηση και έμεινε να της κάνει παρέα.
Μάλιστα. Ηθελα να ήξερα τι ...αέρα αναπνέουνε εκεί κάτω στο λιμάνι οι γυναίκες των ποδοσφαιριστών του γαύρου και τις πιάνει αυτό το ...κατιτίς;

Κι εντάξει να πεις μέχρι πέρσι ήτανε στην ομάδα ο καράφλας και ο μπαρμπα-Γιώργος. Υπήρχε η δικαιολογία ρε παιδί μου να τους ...ανακατεύονται τα έντερα (τι νόμιζες ότι θα γράψω;). Φέτος όμως; Ο ένας έχει ανοίξει νταραβέρι στην Πάτρα κι ο άλλος στο Περιστέρι. Λες να υπάρχει και τρίτος; Ο τρίτος ...πόλος που λέμε;

Κακεντρέχειες λέει είναι όλα αυτά. Η μελαγχολία της κυρίας οφείλεται στο γεγονός ότι δεν περνάει όσο καλά περνούσε στη Μαδρίτη. Σου λέει μέχρι πριν λίγους μήνες ήτανε μέσα στη γκλαμουριά και τα πάρτι. Τις μάζευε όλες η Βικτόρια, όποτε βρισκόταν τέλος πάντων στη Μαδρίτη και διοργάνωναν βραδιές μόδας. Πηγαίνανε στις επιδείξεις τους, πηγαίνανε για τα ψώνια τους, ρίχνανε τα μποτοξάκια τους, κάνανε τις πλαστικές τους, βάζανε τις σιλικόνες τους κι ήτανε όλα καλά κι ωραία. Στην Αθήνα τι να κάνει; Στην Αθήνα είναι ωραία για τον άντρα της, που θα γνωρίσει το Αthens by night. Ρώτα και τον Τζιοβάνι και θα σου πει. Δεν είναι για την ίδια. Εκτός αν βρει κι αυτή έναν τρόπο να περνάει ωραία. Κι εδώ κολλάει - ίσως - ο ...τρίτος πόλος.

Οι γαύροι πάντως καθόλου δεν στενοχωρηθήκανε για το συμβάν. Πέρα από το ότι βρήκανε ευκαιρία να τα χώσουνε οι μισοί στους άλλους μισούς, αυτοί που διαβάζουνε τον Πρωταθλητή δηλαδή στους άλλους που διαβάζουνε Φως (τι νομίζεις μόνο η Πράσινη με το Ντέρμπι τσακώνονται;) και Νικολακόπουλο, σου λέει ας φύγει κι ο Ραούλ Μπράβο μαζί με την κυρά του.

Στην τελική, σκέφτονται τι είχαμε τι χάσαμε; Τόσο καιρό είναι ο Ισπανός στην ομάδα και το χάιλαϊτ της παρουσίας του είναι το ...μπούστο της κυρίας. Δεν το λέω εγώ αυτό, οι γαύροι το λένε. Τι φταίει όμως κι αυτός ο φουκαράς; Αυτός αριστερό μπακ είναι. Αμα εσύ θέλεις να τον βάλεις να παίξει στο κέντρο της άμυνας τι να σου κάνει; Ετσι και οι δικοί μας κάνανε με το ζόρι τον Λουκά πλάγιο μπακ (καλα αυτός ούτε κεντρικό πρέπει να ήτανε, ούτε καν ποδοσφαιριστής δεν είναι) και να τα χαϊρια μας.
Αλλά εμείς τουλάχιστον δεν δώσαμε κι ένα καράβι λεφτά για τον Βύντρα. Ασε που έτσι και τον δώσουμε το Δεκέμβρη (ΕΙΘΕ...) θα τα τσεπώσει κιόλας ο ραλίστας. Ο γαύρος όμως τα έχωσε χοντρά για να πάρει τον Ισπανό τον ...ταύρο. Και έχει και τρία χρόνια συμβόλαιο (ή μήπως τέσσερα; δεν θυμάμαι κιόλας).


Υπάρχει θα μου πεις κι άλλη λύση. Μια λύση ...ωδή στο φεμινισμό. Αμα δεν μπορεί η κυρία να προσαρμοστεί ρίχτης καμιά ...σφαλιάρα να έρθει στα ίσια της. Την παλιοχαμούρα που την έχεις με τα Louis Vuitton και τα Gucci με τα σέα της και τα μέα της, που την έχεις εγκαταστήσει σε παραθαλάσσια βιλάρα με την πισίνα της και τους κήπους της και σου κάνει τη δύσκολη και παραπονιέται κι από πάνω.

Εκείνος πάντως που το βλέπω να την πληρώνει, ανεξάρτητα από την έκβαση του θέματος Μπράβο, είναι ο Νικολακόπουλος. Το καλό που του θέλω να πάρει καναν μπράβο για να τον φυλάει γιατί με την ιστορία του άλλου του Μπράβο βλέπω να τις τρώει για δεύτερη φορά. Τον αλήτη ρουφιάνο κι αυτόν, που βρήκε ευκαιρία να χαλάσει το καλό το κλίμα που υπάρχει στην ομάδα.

EDIT - Επί του ...πιεστηρίου: Οι τελευταίες (σημερινές και έγκυρες) πληροφορίες αναφέρουν: H μελαγχολία της κυρίας Μπράβο δεν οφείλεται ούτε σε σνομπισμό ούτε σε παρενόχληση. Η Χέμα έχει όχι απλώς ενδείξεις αλλά αποδείξεις ότι ο Ραούλ βαρέθηκε τα ...μπαλκόνια και τα ρετιρέ και αναζήτησε τη ...θέα στα ...υπόγεια. Βοήθησε ίσως σ΄ αυτό το γνωστό άσμα του Πασχάλη Τερζή. (Αμ τα έλεγα εγώ για τo Athens by night). Ο Ραούλ είναι πιο ελεύθερος στην Αθήνα και τον γαύρο απ΄ ό,τι ήταν στη Μαδρίτη και τη Ρεάλ και έπεσε με τα ...μούτρα. Α, ρε άτιμη Αθήνα έχεις καταστρέψει τις καλύτερες οικογένειες! Καλά το λέω εγώ. Τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι. Η Χέμα φαινόταν ζωηρή, ο Ραούλ έκανε το θαύμα του!

Ο δε γαύρος λέει δεν θα χαλαστεί καθόλου αν χρειαστεί να σπάσει το συμβόλαιο με τον Σπανιόλο. Ετσι κι αλλιώς δεν είναι ικανοποιημένος μαζί του και υπάρχει περίπτωση μέχρι τον Δεκέμβρη να μας (τους) αφήσει γεια.

***

* Σέρβο παίχτη λέει δοκιμάζει ο Μπάγεβιτς στον Αρη. Εναν 19χρονο που δεν έχει γίνει γνωστό το όνομά του και απλά ο πρίγκιψ τον σύστησε ως Μίλαν. Ούτε μέλος συμμορίας να ήταν. Λες και παρακολουθώ δελτίο ειδήσεων: "O συνεργάτης του ληστή, είναι γνωστός ως Μίλαν, ή χασάπης, ή μόρτης".

Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται...

Δημήτρη μου, Δημήτρη μου,
φιρί φιρί το πήγαινες.

Τι περίμενες αλήθεια;
Οτι δεν θα σε περιλάβουν οι "άλλοι";
Αφού το ξέρεις ότι στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται.
Ο ένας, ο βαμμένος γαύρος, σιγά μην έχανε την ευκαιρία. Κι ο άλλος πριν δυο μήνες κουμπάριασε με την οικογένεια του καπετάνιου. Ετσι θα σε άφηναν;

΄Η μήπως θα τα έβαζαν με τον μπαμπά και τον θείο;
Με σένα θα τα έβαζαν και λογικό είναι.

Τράβα διάβασε τώρα τον ...βίο και πολιτεία σου
ξέρεις πού. Σιγά μη τους κάνω και διαφήμιση.

Φταις όμως κι εσύ. Τους έδωσες πάτημα.
Aφού το ξέρεις ότι δεν πουλάει η οικογένεια.
Τι το τσιτώνεις το θέμα;

Κι εμείς; Εμείς τι θα κάνουμε; Γιατί θα πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο; Δεν γουστάρουμε να διαλέξουμε στρατόπεδο. Δεν μας νοιάζει αν είστε ενιαίοι και αδιαίρετοι.
Μας νοιάζει όμως να κρατάτε τις ισορροπίες, όσο δύσκολο κι αν είναι. Να μην μπαίνει ο ένας στα χωράφια του άλλου. Μακάρι να πούλαγαν και να αγόραζες ...χτες! Αφού δεν πουλάνε όμως τι θα κάνουμε; Θα το διαλύσουμε το μαγαζί;
΄Η θα πάρουμε το σήμα και θα κάνουμε νέα ομάδα; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα...
Μη μας βάζετε διλήμματα...
Δεν μας αξίζουν...

Μη μου γυρνάς την πλάτη σου

Κρέμομαι απ' τα χείλη σου

Και λιώνω για χατήρι σου

Μη μου γυρνάς τη πλάτη σου

Τρελλός είμαι για πάρτη σου

Nα ξεκαθαρίσω κάτι. Τον ΠΑΟΚ τον αγαπάω. Τον αγαπάω πολύ. Δεν ξέρω τι είδους χημεία είναι αυτή, δεν ξέρω πώς τα κατάφερα έτσι, πρέπει να γυρίσω πολλά χρόνια πίσω για να βρω την αιτία.Ισως φταίει ένας φοβερός τελικός κυπέλλου στο μπάσκετ, που κατέβηκαν οι ΠΑΟΚτσήδες με προπονητή τον Ματθαίου, με ξυρισμένα κεφάλια αποφασισμένοι να κερδίσουν τον Αρη του Ιωαννίδη και το πέτυχαν. Ισως να είναι εκείνος ο εκπληκτικός δεύτερος τελικός του Κόρατς, το 100-91 με την Στεφανέλ μέσα στην Ιταλία με Σάβιτς, Μπέρι, Πρέλεβιτς. Ισως να είναι που μου άρεσε πολύ ο Κλιφ Λίβινγκστον. Ισως που είχαν ανακηρύξει σε επίτιμο μέλος του ΠΑΟΚ τον Κορνίλιους Τόμσον μετά τον τελικό του φάιναλ φορ του ΄94 στο Τελ Αβίβ. Ισως να είναι τα εμπνευσμένα τους συνθήματα, μακράν τα καλύτερα Ελλήνων οπαδών στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Ισως πάλι να είναι η γνωριμία μου με κάποιους τρελαμένους 4θυρίτες, που πάντως έγινε πολύ αργότερα, κάποια τρελά γλέντια στην Αθήνα και στα Λαδάδικα. Κι ας με δουλεύουνε οι δικοί μας ότι ο ΠΑΟΚ είναι ο γαύρος της συμπρωτεύουσας. Κι ας με πειράζουνε κι εκείνοι με τη σειρά τους ότι κανονικά έπρεπε να υποστηρίζω τον Αρη, γιατί αυτός ταιριάζει περισσότερο στην ...ιδιοσυγκρασία μου ως οπαδού του Παναθηναϊκού.

Ενώ λοιπόν δεν τίθεται θέμα ποιον υποστηρίζω στα μεταξύ μας παιχνίδια, σε όλα τα άλλα που δίνει ο ΠΑΟΚ είμαι μαζί του. Είτε παίζει με τον Αρη και το γαύρο είτε με την Ανω Καρδιτσομαγούλα (υπάρχει τέτοια ομάδα;).
Κι ενώ έχω εμπεριστατωμένη άποψη για το πόσες φορές οι ίδιοι οι οπαδοί του έχουν αποτελέσει τροχοπέδη στην πρόοδό του, τα γουστάρω και τα ΠΑΟΚια. Και μου αρέσουν σκηνές σαν τις χθεσινές. Δεν εννοώ βέβαια τους τραμπουκισμούς στο γήπεδο, τις ...υποδοχές στα αεροδρόμια και τις καταστροφές, φαντάζομαι είναι προφανές ότι αυτές τις αποδοκιμάζω.

Αλλά σκηνές σαν αυτές που γυρίσανε την πλάτη στους παίχτες απηυδυσμένοι από την απόδοσή τους ή το ...μουσικό σύνθημα "κοπρόσκυλα" έχουνε τη σημειολογία τους.

Οπως και το ότι κάποια στιγμή στο 3-2 γυρίσανε ξανά μπροστά να δουν τον αγώνα, ελπίζοντας στο θαύμα. Ο φουκαράς ο οπαδός, είτε εδώ, είτε σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, με την ελπίδα ζει. Οταν όμως έφαγαν καπάκι και το τέταρτο, γυρίσαμε στα ίδια, τα ...δοκιμασμένα. "Κοπρόοοοοοοοοσκυλααααααααα".

Είναι ωραίοι!

ΥΓ. Οποιος θέλει να βρει το περιβόητο mp3 με τον ΠΑΟΚτσή που τηλεφωνεί στον ...ερυθρόλευκο Αγιο Βασίλη ας πάει εδώ
και ας κατεβάσει το "Τηλεφώνημα στον Αγιο Βασίλη".
Παλιό μεν, αλλά πάντα καλό.
("Μην ανεβείς στη Θεσσαλονίκη ρε, εμείς έχουμε τον Αγιο Δημήτριο!").

Πάμε σαν άλλοτε πάμε σαν πάντοτε

Ξέρω ότι το πονηρό μυαλό σας θα πάει αλλού.
Να μην πάει. Αυτό που βλέπετε είναι βατόμουρο.
Ετσι ακριβώς. Βατόμουρο. Οπως στο σινεμά απονέμουν τα χρυσά βατόμουρα σε μια ταινία που δεν είναι της αρεσκείας τους, έτσι κι εγώ θα απονείμω το αλουμινένιο χειρόφρενο σ΄ έναν παίκτη που το αξίζει πέρα ως πέρα.

Γιώργο Καραγκούνη, δικό σου.
Γιατί από τυπάρα κατάντησες κακεκ-τυπάρα του εαυτού σου.
Γιατί δεν έμαθες τίποτα τόσα χρόνια στο εξωτερικό.
Γιατί ταλαιπωρείς τη μπάλα και κάνεις πάντα την παραπάνω περιττή ενέργεια.
Γιατί όταν είσαι μέσα στον αγώνα η ομάδα τραβάει χειρόφρενο και ξεχνάει τι θα πει ανάπτυξη.
Γιατί με έκανες να ξεχάσω - και δεν φταίω εγώ γι΄ αυτό - το πάθος, την ψυχή και την αγάπη σου για την ομάδα και να σιχτιρίζω κάθε φορά που σε βλέπω να τσακώνεσαι με τον Μάτος - και να γίνεστε και οι δύο γελοίοι - για το ποιος θα βαρέσει τα στημένα.

Γιατί ενώ είπες πως δεν θέλεις να το παίξεις αρχηγός, το παίζεις αρχηγός και μάλιστα με τον πιο λάθος τρόπο.
Γιατί μου θυμίζεις μια ομάδα που προσπαθώ να ξεχάσω, που πίστευα ότι ανήκει στο παρελθόν.
Γιατί δεν μου θυμίζεις μια άλλη ομάδα που νοσταλγώ και πίστευα ότι θα ξαναδώ με τον ερχομό σου.

Πάρε λοιπόν αυτό το χειρόφρενο δώρο μήπως και αντιληφθείς πού βαδίζεις και αλλάξεις ρότα.
Κι αν δεν το αντιληφθείς μπορείς να το χρησιμοποιήσεις με όποιον άλλο τρόπο θέλεις. Πού ξέρεις, μπορεί να βρεις το νόημα της ζωής σου, γιατί το νόημα της ομάδας μάλλον δείχνεις να το έχεις ξεχάσει...


* Παπαδόπουλε, δεν ήθελα να το πω, αλλά τελικά πρέπει να είσαι μεγάλη απάτη και ο πιο υπερτιμημένος παίκτης της ομάδας. (Λαμπάδα πρέπει να ανάψεις στον Κύπριο).
* Δημήτρη (Σαλπιγγίδη) σε λυπάται η ψυχή μου εδώ που έμπλεξες. Πόσο ακόμα να αντέξεις παλικάρι μου, που σε έχουνε περάσει για ψύλλο και νομίζουνε ότι θα μπορέσεις να πηδήξεις 350 φορές πάνω από το ύψος σου και σε έχουνε γ***** στη σέντρα.
* Λουκά, τι μέσο έχεις και παίζεις, δεν το έχω καταλάβει.
* Τζιώλη, δεν υπάρχει γιατρειά.
* Πεσέιρο, ο συμπατριώτης σου ο Πεσόα καλύτερες αλλαγές θα έκανε (άσε που θα έκανε και τρεις). Για να μη σου πω ότι θα έστηνε εξ αρχής διαφορετικά την ομάδα.
* Φουκαριάρα Αρτμέντια άμα έβλεπες σήμερα από ποια ομάδα αποκλείστηκες, ίσαμε που θα αυτοκτονούσες...

Ο Μαθητευόμενος Μάγος

Η "Φαντασία" του Ουόλτ Ντίσνεϊ παραμένει μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες, επειδή συνδυάζει σε απαράμιλλη ποιότητα και ομορφιά δύο πράγματα που αγαπώ πολύ: τα κινούμενα σχέδια και την κλασική μουσική. Ολες οι ενότητές της αποτελούνται από εξαιρετικής ποιότητας σε έμπνευση και κατασκευή κινούμενα σχέδια με εξαιρετικά χρώματα (για ταινία γυρισμένη το 1940) και συνοδεύονται από πολύ σημαντικά μουσικά έργα. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο που μέχρι σήμερα αποτελεί μία από τις ελάχιστες ταινίες κινουμένων σχεδίων που συμπεριλαμβάνονται στην λίστα του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Ο "Μαθητευόμενος Μάγος", (Sorcerer΄s Apprentice), ένα από τα πιο αγαπημένα μου τμήματα στο συγκεκριμένο έργο, αναφέρεται στην ιστορία ενός μαθητευόμενου που εκμεταλλεύεται την απουσία του δασκάλου του για να δοκιμάσει τις μέχρι τώρα γνώσεις του και τα κάνει ...μούσκεμα! Ο ήρωας του κομματιού δεν είναι άλλος από τον Μίκι Μάους. Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ΄30 ο Μίκι είχε χάσει την δημοτικότητά του στο κινηματογραφικό κοινό, αφού ο Ντόναλντ Ντακ αποδείχτηκε περισσότερο δημοφιλής και προσοδοφόρος. Ομως, ο Ντίσνεϊ δεν ήταν έτοιμος να βγάλει στη ...σύνταξη τον πιο αγαπημένο του χαρακτήρα και σχεδίασε ένα ειδικό κομμάτι στην "Φαντασία" για να κάνει ο Μίκι ένα δυναμικό come back.

Ο "Μαθητευόμενος Μάγος" βασίστηκε στο ομώνυμο έργο του Γκαίτε ("Zauberlehrling") από το οποίο είχε εμπνευστεί το μουσικό του έργο, "L' apprenti sorcier" ο Γάλλος, εβραϊκής καταγωγής, συνθέτης Πολ Αβραάμ Ντικά (Ducas). Αποφασίστηκε, μάλιστα, στο κομμάτι ο Μίκι να παραμείνει σιωπηλός, με σκοπό να δοθεί έμφαση στο κλασικό μουσικό έργο που το συνόδευε. Οι σεναριογράφοι αρχικά πρότειναν ο ήρωας να είναι ο Dopey, ο χαζούλης σκανδαλιάρης νάνος από το έργο "Η Χιονάτη και οι εφτά νάνοι", αλλά ο Ντίσνεϊ επέμενε να χρησιμοποιήσει τον Μίκι.

Τον καιρό που δούλευε τον "Μαθητευόμενο Μάγο" συνάντησε κατά τύχη σε ένα εστιατόριο τον μαέστρο Λεοπόλντ Στοκόβσκι που προσφέρθηκε αφιλοκερδώς να διευθύνει μια ορχήστρα 100 και πλέον μουσικών από το Λος Αντζελες που έπαιξαν το έργο του Ντικά για να ντυθεί μουσικά το διάρκειας εννέα λεπτών κομμάτι.

Ο καρτουνίστας Φρεντ Μουρ ξανασχεδίασε τον Μίκι, προκειμένου να "φορτώσει" στη φιγούρα του βάρος και όγκο και έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στις κόρες των ματιών ώστε να αποκτήσει περισσότερη έκφραση. Το κάθε τι πάνω στο συγκεκριμένο έργο έγινε με ιδιαίτερη σημασία στη λεπτομέρεια.

Ακόμα και το όνομα του μάγου στο συγκεκριμένο μικρού μήκους φιλμ είχε τη σημειολογία του. Τον ονόμασαν "Yen Sid" που είναι το όνομα "Disney"
όταν διαβαστεί ανάποδα.
Ολα αυτά βέβαια είχαν και το αντίστοιχο κόστος. Ενα κόστος που άγγιξε τα 125.000 δολάρια, που ο Ουόλτ Ντίσνεϊ γνώριζε εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να το φέρει πίσω μια ταινία μικρού μήκους. Είναι χαρακτηριστικό - για να γίνει η σύγκριση - πως το μέσο κόστος για μια ταινία μικρού μήκους ήταν περίπου 40.000 δολάρια κι αυτή η τιμή ήταν περίπου 10.000 δολάρια παραπάνω απ΄ ό,τι τα φιλμ μικρού μήκους που γυρίζονταν εκτός των Studios του Ντίσνεϊ. Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως το πιο επιτυχημένο μικρού μήκους φιλμ του Ντίσνεϊ, γυρισμένο το 1933, "Τα τρία μικρά γουρουνάκια" κόστισε 60.000 δολάρια. Μπροστά σ΄ αυτό το "αδιέξοδο" και ακολουθώντας την πρόταση του Στοκόβσκι ο Ντίσνεϊ αποφάσισε να επεκτείνει τον "Μαθητευόμενο Μάγο" σε μια "Συμφωνία" που θα περιελάμβανε κάποιες ενότητες κινουμένων σχεδίων βασισμένες πάνω στην μουσική και ο "Μάγος" θα ήταν μία μόνο απ΄ αυτές. Ο Στοκόβσκι ήταν αυτός που πρότεινε και για τελικό όνομα τον τίτλο "Φαντασία" που ουσιαστικά ως μουσικός όρος σημαίνει μουσικό κομμάτι ελεύθερης μορφής που αποτελείται από παρεμφερή θέματα με παραλλαγές και ιντερλούδια. Κι έτσι χάρη στην επιθυμία του Ντίσνεϊ για μια εντυπωσιακή επιστροφή του Μίκι, γεννήθηκε μια από τις ωραιότερες ταινίες κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών.




* Αφιερώνεται σε όλους τους "Μαθητευόμενους Μάγους", της πολιτικής, της προπονητικής, του παραγοντισμού, που νομίζουν πως μπορούν να διαχειρίζονται Πλανήτες, Χώρες, Περιβάλλον, Ομάδες χωρίς να διαθέτουν τα προσόντα για να το καταφέρουν. Σε όλους αυτούς που μπροστά στο δέλεαρ της δόξας, της εξουσίας ή του χρήματος, επιμένουν να ξεχνούν πως η πραγματική ζωή δεν είναι παραμύθι και πως οι αποφάσεις τους (ειδικά των "Μαθητευόμενων Μάγων" της πολιτικής) έχουν άμεσο αντίκτυπο στις ζωές μας...

リング

リング= @$&#%&*#

(To OVER μου μέσα)

P.S. Shit happens!

Βlues Brothers

Μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες είναι το The Blues Brothers. Πρωτοδιάβασα γι΄ αυτήν πριν από χρόνια στον "Κόσμο του Βίντεο" μια κριτική που την θεώρησα εξαιρετικά ενθουσιώδη. Οταν είδα την ταινία αισθάνθηκα πως η κριτική που είχα διαβάσει ήταν εξαιρετικά λιτή. Βέβαια η συγκεκριμένη ταινία δεν έχει κάποια ιδιαίτερη πλοκή. Το πιο κινηματογραφικό της στοιχείο είναι δύο πραγματικά εκπληκτικές σκηνές καταδίωξης με αυτοκίνητα. Εκείνο που αποτελεί όμως το το Α και το Ω της είναι το χιούμορ της και η πολύ πολύ πολύ καλή μουσική της. Αυτή ίσως είναι και ο βασικός λόγος της δημιουργίας της. Οι Blues Brothers γυρίστηκαν το 1980 από τον Τζον Λάντις με πρωταγωνιστές τον Τζον Μπελούσι και τον Νταν Ακρόιντ. Ο πρόωρα χαμένος - σε ηλικία μόλις 33 χρόνων από ναρκωτικά - Τζον (αδερφός του Τζέιμς) Μπελούσι ήταν ένας πολύ ταλαντούχος κωμικός και τραγουδιστής που έγινε γνωστός από το Saturday Night Live, ένα μουσικό - κωμικό βαριετέ του ΝΒC που ξεκίνησε το 1975 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ομως και ο Νταν Ακρόιντ υπήρξε από τα πρώτα μέλη του Saturday Night Live. Oi δυο τους ενσαρκώνουν στο έργο τα αδέρφια "Τζόλιετ" Τζέικ και Ελγουντ, δυο χαρακτήρες που προέρχονται από το συγκεκριμένο σόου. Η ταινία είναι πλημμυρισμένη από R&B ήχους και παρελαύνουν θρύλοι της soul μουσικής, όπως ο Τζέιμς Μπράουν, ο Καμπ Κάλογουεϊ, η Αρίθα Φράνκλιν και ο Τζον Λι Χούκερ. Στην ταινία παίζουν επίσης η Κάρι Φίσερ (η πριγκίπισσα Λέια του Πολέμου των Αστρων) που έχει αισθηματικά προηγούμενα με τον Τζέικ, ο επίσης πρόωρα χαμένος Τζον Κάντι που υποδύεται έναν αστείο αξιωματικό της αστυνομίας που προσπαθεί να πιάσει τα δύο αδέρφια, η Κάθλιν Φρίμαν, η αδερφή Μαίρη ή αλλιώς <Πινγκουίνα> που είναι υπεύθυνη του ορφανοτροφείου όπου μεγάλωσαν τα δύο αδέρφια και ο Χένρι Γκίμπσον ως επικεφαλής μιας ομάδας νεοναζί. Το θέμα της ταινίας διαδραματίζεται στο Σικάγο, και το τραγούδι που χαρακτηρίζει όλο το έργο είναι το Sweet Home Chicago. Eίναι η προσπάθεια των Βlues Brothers να σώσουν το ορφανοτροφείο στο οποίο μεγάλωσαν και το οποίο κινδυνεύει να κλείσει λόγω απλήρωτων φόρων. Ο Τζέικ που μόλις έχει αποφυλακιστεί και ο Ελγουντ, αποφασίζουν να στήσουν ξανά την παλιά τους μπάντα και να κυνηγήσουν τη δουλειά που θα τους αποφέρει όσα χρήματα χρειάζονται για να σωθεί το ίδρυμα. Βρίσκονται πια σε μια "αποστολή από τον Θεό" (Μission from God). Στην προσπάθειά τους αυτή ξαναβρίσκουν τους παλιούς τους φίλους - μουσικούς και μέσα από αυτό το εύρημα περνούν τα μεγάλα ονόματα της μουσικής που ανέφερα παραπάνω.
Ο Καμπ Κάλογουεϊ που δούλευε στο ορφανοτροφείο και είχε συστήσει τα δύο αδέρφια στην μπάντα, ο Τζέιμς Μπράουν ο αιδεσιμώτατος μιας εκκλησίας ευαγγελιστών όπου ο Τζέικ θα έχει την "επιφοίτηση" για την αναβίωση της μπάντας, ο Ρέι Τσαρλς που θα τους πουλήσει τα μουσικά όργανα για τις ανάγκες της μπάντας η Αρίθα Φράνκλιν, σύζυγος του κιθαρίστα της μπάντας Ματ Μέρφι που δεν ...πετάει ακριβώς από την χαρά της όταν οι Blues Brothers έρχονται να ξεσηκώσουν τον άνδρα της, ο Τζον Λι Χούκερ, ως μουσικός στην Μάξουελ Στριτ. Περάσματα κάνουν ακόμα και φίλοι του σκηνοθέτη, όπως ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ο Φρανκ Οζ αλλά και πολλοί άλλοι.





Η ταινία περιέχει μοναδικές στιγμές όπως είναι η εκπληκτική εκτέλεση του Καμπ Κάλογουεϊ στη Minnie the moocher που είναι η πιο αγαπημένη μου σε όλο το έργο.



ή αυτή με τον Ρέι Τσαρλς όταν πηγαίνουν να αγοράσουν όργανα για την μπάντα (Shake a tail feather)



και αυτή με τον Τζον Λι Χούκερ στην Μάξουελ Στριτ (Boom boom boom)



και φυσικά οι δυο σπουδαίες σκηνές καταδίωξης. Αυτή στο Μall


αλλά και η τελευταία, με έναν ολόκληρο ...στρατό από περιπολικά να τους κυνηγά χωρίς να καταφέρνει να τους πιάσει και στη συνέχεια να παίρνει σειρά ο αρχηγός μιας ναζιστικής ομάδας του Ιλινόις που έχει προηγούμενα μαζί τους (η μουσική εδώ αλλάζει και ακούμε το περίφημο Ride of the Valkyries, του Βάγκνερ, το ίδιο με το οποίο επιτίθενται τα ελικόπτερα στους Βιετναμέζους στο "Αποκάλυψη Τώρα").