Friday, May 1, 2009

Σκέψεις και αναμνήσεις


Περίεργη μέρα σήμερα... Από το πρωί άρχισα να ...ξεσκονίζω παλιές φωτογραφίες από το αρχείο μου. Πρώτη διαπίστωση: Δεν υπάρχουν καθόλου φωτογραφίες από το φάιναλ φορ της Σαραγόσα. Μάλλον το είχα πάρει πολύ βαριά τότε και δεν ήθελα τίποτα να μου το θυμίζει. Βλέπεις, το αρχείο ενός οπαδού είναι περισσότερο συναισθηματικό παρά ...δημοσιογραφικό. Αντίθετα, υπάρχουν αρκετές φωτογραφίες από το φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ. Τώρα που γυρίζω το μυαλό μου πίσω σε εκείνες τις μέρες, μπορώ με σιγουριά να πω πως το Τελ Αβίβ ήταν "η εποχή της αθωότητας". Το έλεγα και το πίστευα πως ακόμα κι αν χάναμε στον ημιτελικό θα υποστήριζα τον γαύρο. Η δίψα για το πρώτο ευρωπαϊκό που είχε χαθεί με ασύλληπτο τρόπο στο φάιναλ φορ της Αθήνας το 1993 από τον ΠΑΟΚ που λύγισε στον ημιτελικό και η μετέπειτα "νύχτα που πέθανε το μπάσκετ" όταν η αντιπαθητική Λιμόζ του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς (Μαλίκοβιτς τον λέγαμε ακόμα) σήκωσε το τρόπαιο στο ΣΕΦ μπροστά σε χιλιάδες ελληνικά μάτια, με είχε κάνει να βλέπω την υπόθεση περισσότερο ελληνικά παρά οπαδικά. Ηταν αυτή η "δίψα" που μπορώ τώρα, επίσης με σιγουριά, να πω ότι φόρτισε τόσο έντονα τις δύο ελληνικές ομάδες που ο τελικός (όποια κι αν είχε προκριθεί...) ήταν χαμένος πριν καν ξεκινήσει, απλά τότε δεν το γνωρίζαμε.

Οταν το τέλος του ημιτελικού στο Τελ Αβίβ βρήκε νικητή τον γαύρο, η πίκρα ήταν βέβαια μεγάλη, αλλά η λογική ακόμα υπερίσχυε. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος (δεν ήταν καλύτερος στη Σαραγόσα, αλλά ας όψεται ο fast Εντι - ίσως γι΄ αυτό εκείνος ο αγώνας με πλήγωσε περισσότερο), οπότε σαν λάτρης του αθλήματος άφησα το συναίσθημα στην άκρη.

Δεν ξέρω πότε ακριβώς έγινε η μεταστροφή του κλίματος. Ηταν ο Φράγκι που πανηγυρίζοντας στις κερκίδες την αδυναμία του Ολυμπιακού στο τελευταίο επτάλεπτο του αγώνα με τη Μπανταλόνα να βάλει έστω έναν (ΕΝΑΝ!) πόντο, που έδωσε το έναυσμα στους οπαδούς του "τριφυλλιού" να ξεχάσουν το "εθνικό συμφέρον" και να δουν το θέμα συναισθηματικά; Ηταν αυτή η αδυναμία του γαύρου που "μίλησε" σε όλες ταυτόχρονα στις παναθηναϊκές καρδιές, που τις έκανε ενδεχομένως από αγανάκτηση για την ανικανότητά του
να ξεσπάσουν (και μετά ήταν βέβαια πανεύκολο η αγανάκτηση να γίνει χλεύη...). ΄Η μήπως ήταν η κοροϊδία που υποστήκαμε στη διάρκεια του διήμερου που ακολούθησε τη νίκη του γαύρου στον ημιτελικό, όταν εμείς είχαμε "πειστεί" πως το "εθνικό συμφέρον" επιτάσσει να υποστηρίξουμε την ελληνική ομάδα στον τελικό κι ας ήταν ο "αιώνιος" αντίπαλος, ενώ εκείνοι μας υπενθύμιζαν συνεχώς τι έγινε στον ημιτελικό, που μας ώθησε να "ανταποδώσουμε" τα ίσα (αν και δεν ήταν ανταπόδοση το πανηγύρι με "ξένα κόλλυβα" για να λέμε την αλήθεια...). ΄Η ήταν η αντιπάθεια για τον Ιωαννίδη και τις "πρακτικές" του που μας έκανε να χαρούμε τόσο;

Ισως να είναι όλα αυτά μαζί. Ισως να είναι τελικά αυτή η αντιπαλότητα που δεν μπορεί να ξεχαστεί ούτε να παραμεριστεί, που ξεχείλισε το "ποτάμι". Ο Αλβέρτης πριν λίγο καιρό μίλησε για εκείνες τις μέρες και τόνισε πως τότε ήταν στον "κόσμο" του, ενώ σήμερα δεν θα λειτουργούσε έτσι. Εύκολο να το λέει τώρα, με τη μεγαλοσύνη του νικητή που έχει γεμίσει την τροπαιοθήκη του με τρόπαια. Εύκολο και να συγχωρεί. Ακόμη και εκείνους που του είχαν "σούρει" τα μύρια όσα τότε.

Περίεργη μέρα σήμερα. Δίψα δεν νοιώθω. Την έχουν σβήσει τα τέσσερα ευρωπαϊκά. Αν θέλω ρεβάνς; Δεν θα το έλεγα έτσι ακριβώς έτσι. Οι δύο χαμένοι ημιτελικοί είναι πια πολύ μακριά, τα επιτεύγματα της ομάδας μου τους έχουν σβήσει, έχουν μείνει ως μοναδικό "κλέος" του γαύρου για να καυχιέται προσπαθώντας να παρηγορήσει τον εαυτό του για την τελευταία δεκαετία της "πράσινης" παντοκρατορίας.

Ομως... ΟΜΩΣ... Δεν ξέρω πώς θα λειτουργήσω αν υπάρξει και ένας τρίτος χαμένος ημιτελικός. Δεν μπορώ να προβλέψω τα συναισθήματά μου.

Τον Ολυμπιακό τον φοβόμουν τότε, στο Τελ Αβίβ. Κατά βάθος γνώριζα πως ήταν καλύτερος από μας. Ηταν όπως είμαστε εμείς τώρα. Καλύτεροι από τον γαύρο και ας ανεβαίνει συνεχώς. Κι ας βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του την τελευταία τριετία. Κι ας αισθάνεται ότι έχει το περιβόητο "momentum". Φοβάμαι όμως τον κακό μας εαυτό. Αν βρει διέξοδο στο παρκέ του "O2 World Αrena" τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα. Αν ο "Ζοτς" και οι παίκτες καταφέρουν αν τον κρατήσουν φυλακισμένο και δούμε τον Παναθηναϊκό που είδαμε κόντρα στη Σιένα, τότε ο ημιτελικός θα είναι ένας από τους ευκολότερους που έχουμε παίξει.

Το δικό μας πλεονέκτημα είναι η εμπειρία, το μειονέκτημα του γαύρου ο ενθουσιασμός. Ομως, ο Παπαλουκάς την ξέρει καλά την ψυχολογία των "πρωτάρηδων" συμπαικτών του. Και αν καταφέρει να γίνει ένας δεύτερος προπονητής, μέσα στο παρκέ, και τους "τιθασεύσει" τότε το παιχνίδι θα είναι γνήσιο ντέρμπι από τα παλιά.

Πολλά έγραψα... Καλύτερα να αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες. Εικόνες ρετρό, εικόνες που έχουν αποτυπωθεί δεκαπέντε χρόνια πριν...

Βολκόφ - Βράνκοβιτς κατά την αναχώρηση...



Ο Νίκος Γκάλης κατά την αναχώρηση για Τελ Αβίβ.


Το "πράσινο πλοίο της χαράς"



Το "ερυθρόλευκο πλοίο της χαράς".
Τελικά κανένα δεν γύρισε με την "κούπα".


Ιωαννίδης - Πολίτης στη συνέντευξη Τύπου πριν το ματς.
Τα χαμόγελα "πάγωσαν" στο τέλος του φάιναλ φορ...


Λίγο πριν το τζάμπολ...


Φασούλας - Στόγιαν στο τζάμπολ...



Βράνκοβιτς - Πάσπαλιε επί τω έργω...


***


Αγωνία στον τελικό...


Σιγάλας, Βολκόφ, Πάσπαλιε, Τάρπλεϊ...
Πρόσωπα σκυθρωπά στο τέλος του φάιναλ φορ...




Ζάρκο, ο "μοιραίος" του τελικού...



Οχι, αυτή η παραπάνω φωτογραφία δεν είναι από το φάιναλ φορ. Είναι από αναμέτρηση Παναθηναϊκού - Μπανταλόνα. Ο ευτραφής κύριος πίσω από τον Αλεξάντερ Βολκόφ, είναι ο Κορνέλιος Τόμπσον. Ο "εφιάλτης" των γαύρων στον τελικό με την Μπανταλόνα, με το δολοφονικό του τρίποντο λίγο πριν τη λήξη του αγώνα. Λίγο καιρό μετά το φάιναλ φορ έγινε (ερήμην του...) "επίτιμο μέλος των Συνδέσμων Φίλων ΠΑΟΚ" για τις "υπηρεσίες" του στον τελικό Ολυμπιακού - Μπανταλόνα στις 19 Απριλίου 1994 στο Τελ Αβίβ...

8 comments:

Alexandros said...

Παρόλο που είμαι ΑΕΚτζής συγκινήθηκα με τις φωτογραφίες. Με έφερες 15 χρόνια πίσω... Καλό μήνα και καλή πρωτομαγια!

gatti said...

@Alexandros: Κι εγώ εξίσου συγκινήθηκα που έψαχνα τις φωτογραφίες. Τώρα που τις ...ξετρύπωσα θα ανεβάσω κι άλλες, πολλές από αυτές είναι της ΑΕΚ.

Να δεις τι σου έχω για ...μετά, Αλέξανδρε!!!

Καλό μήνα και σε σένα! Να περνάς καλά!!! :)))

-billys- said...

Σε διαβάζω αρκετό καιρό παρόλο που είμαι ΑΕΚ.
Σε βρίσκω πολύ αντικειμενική και σωστή στις κρίσεις σου για όλους.
Μου άρεσαν οι φωτογραφίες που ανέβασες, εκείνο τον καιρό παρακολουθούσα
αρκετά συχνά μπάσκετ.
Τώρα το έκοψα λίγο γιατί με τράβηξε το ποδόσφαιρο, αλλά εσύ μου θύμησες την εποχή
αυτή, και με έβαλες στην πρίζα να δω απόψε το ματς.
Σας εύχομαι καλή τύχη για απόψε, γιατί εκτός από ΑΕΚ είμαι και αντιολυμπιακός.

gatti said...

@billys: Καλώς ήρθες!

Πραγματικά προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα αντικειμενικά, δεν το καταφέρνω πάντα, όπως κανένας οπαδός νομίζω...

Εχω πολλές φωτογραφίες από ποδόσφαιρο και μπάσκετ που κάποια στιγμή θέλω να τις σκανάρω και να τις ανεβάσω σε ποστ. Τελικά νομίζω ότι εκείνη την εποχή όλοι μας παρακολουθούσαμε μπάσκετ. Κι εγώ το έκοψα κάποια στιγμή, έπιασα τον εαυτό μου να μην παρακολουθεί τόσο φανατικά όσο πριν. Κάπου επήλθε ο κορεσμός, κάπου οι πολλοί κοινοτικοί έφεραν την παρακμή, η ουσία είναι ότι ακόμα και τα τελευταία χρόνια που ο Παναθηναϊκός είναι συνέχεια στο προσκήνιο, δεν έχω πια την λαχτάρα που είχα τότε.

Σε ευχαριστώ για τις ευχές για το αποψινό ματς. Καλή τύχη και στην ΑΕΚ αύριο!

The Bgt said...

Μια φορα πραγματικα στεναχωρηθηκα που εχασε ο ΠΑΟ ευρωπαϊκο παιχνιδι: στο Τελ Αβιβ. Κι αυτο για τον μεγαλο Γκαλη, ηταν η τελευταια του ευκαιρια να παρει το ευρωπαικο. Κριμα για εναν τετοιο παικτη.

Απροπο νικησαμε. Πολυ ωραιο παιχνιδι.
Ο Γαυρος στο πανω διαμερισμα μολις εσπασε μια καρεκλα. Κι ενα τραπεζι συμπληρωνει ο φιλος μου. χα χα χα!

-billys- said...

Μπράβο για την νίκη, τελικά ο παναθηναϊκός είναι ποιο δουλεμένη ομάδα, και αυτό νομίζω του έδωσε και την νίκη.
Έχει και καλό προπονητή, ε δεν ήθελε και τίποτα άλλο.
Αν είχατε τον καλό Διαμαντιδη που ξέρουμε (είναι η συμπάθεια μου αυτός ο παίκτης) θα το παίρνατε άνετα με 15 πόντους για πλάκα.
Αλλά τον τελευταίο καιρό δεν παίζει καλά, ίσως από τους τραυματισμούς που είχε.
Άντε και με την κούπα!!!!

gatti said...

@The Bgt: Aντίθετα εγώ στενοχωρήθηκα στη Σαραγόσα. Να σου πω ένα ...μυστικό; Είμαι ίσως από τους λίγους ανθρώπους που "δεν πάω" τον Γκάλη. ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ. Το αναγνωρίζω. Αλλά δεν μου κάνει "κλικ" ρε παιδί μου. Ιεροσυλία; Μπορεί...
Ισως να φταίει που τον έχω συνδέσει με τον Αρη του Ιωαννίδη...

Με το παιχνίδι δεν τρελάθηκα. Δεν μου άρεσε ο Παναθηναϊκός, ενώ όσες φορές πλησίασε ο γαύρος ήταν από δικά μας λάθη. Αγωνία είχε, κάποια στιγμή στο τέλος πήγα να τρομάξω, αλλά πάλι η ομάδα στάθηκε στο ύψος της. Ο γαύρος δεν είχε ψυχολογία. Μόλις πλησίαζε κόμπλαρε. Αν τελικά κέρδιζε θα είχε απλώς "κλέψει" τη νίκη...

Καλά, πολλά αντικείμενα εκσφενδονίστηκαν την ώρα του ημιτελικού από γαύρους...

gatti said...

@billys: Σε ευχαριστώ πολύ! Εχεις δίκιο, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε πιο δουλεμένος, είχε καθαρό μυαλό στα κρίσιμα σημεία, είχε περισσότερες επιλογές και λύσεις.
Φαντάσου να ήταν και ο Διαμαντίδης σε καλή κατάσταση! Δεν του βγήκαν
οι προσπάθειές του. Αν έβαζε κάποια καλάθια θα έπαιρνε τα πάνω του.

Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς κερδίσαμε!

Και στα δικά σας, στο Κύπελλο! :))))