Σκέψεις και αναμνήσεις

Περίεργη μέρα σήμερα... Από το πρωί άρχισα να ...ξεσκονίζω παλιές φωτογραφίες από το αρχείο μου. Πρώτη διαπίστωση: Δεν υπάρχουν καθόλου φωτογραφίες από το φάιναλ φορ της Σαραγόσα. Μάλλον το είχα πάρει πολύ βαριά τότε και δεν ήθελα τίποτα να μου το θυμίζει. Βλέπεις, το αρχείο ενός οπαδού είναι περισσότερο συναισθηματικό παρά ...δημοσιογραφικό. Αντίθετα, υπάρχουν αρκετές φωτογραφίες από το φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ. Τώρα που γυρίζω το μυαλό μου πίσω σε εκείνες τις μέρες, μπορώ με σιγουριά να πω πως το Τελ Αβίβ ήταν "η εποχή της αθωότητας". Το έλεγα και το πίστευα πως ακόμα κι αν χάναμε στον ημιτελικό θα υποστήριζα τον γαύρο. Η δίψα για το πρώτο ευρωπαϊκό που είχε χαθεί με ασύλληπτο τρόπο στο φάιναλ φορ της Αθήνας το 1993 από τον ΠΑΟΚ που λύγισε στον ημιτελικό και η μετέπειτα "νύχτα που πέθανε το μπάσκετ" όταν η αντιπαθητική Λιμόζ του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς (Μαλίκοβιτς τον λέγαμε ακόμα) σήκωσε το τρόπαιο στο ΣΕΦ μπροστά σε χιλιάδες ελληνικά μάτια, με είχε κάνει να βλέπω την υπόθεση περισσότερο ελληνικά παρά οπαδικά. Ηταν αυτή η "δίψα" που μπορώ τώρα, επίσης με σιγουριά, να πω ότι φόρτισε τόσο έντονα τις δύο ελληνικές ομάδες που ο τελικός (όποια κι αν είχε προκριθεί...) ήταν χαμένος πριν καν ξεκινήσει, απλά τότε δεν το γνωρίζαμε.

Οταν το τέλος του ημιτελικού στο Τελ Αβίβ βρήκε νικητή τον γαύρο, η πίκρα ήταν βέβαια μεγάλη, αλλά η λογική ακόμα υπερίσχυε. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος (δεν ήταν καλύτερος στη Σαραγόσα, αλλά ας όψεται ο fast Εντι - ίσως γι΄ αυτό εκείνος ο αγώνας με πλήγωσε περισσότερο), οπότε σαν λάτρης του αθλήματος άφησα το συναίσθημα στην άκρη.

Δεν ξέρω πότε ακριβώς έγινε η μεταστροφή του κλίματος. Ηταν ο Φράγκι που πανηγυρίζοντας στις κερκίδες την αδυναμία του Ολυμπιακού στο τελευταίο επτάλεπτο του αγώνα με τη Μπανταλόνα να βάλει έστω έναν (ΕΝΑΝ!) πόντο, που έδωσε το έναυσμα στους οπαδούς του "τριφυλλιού" να ξεχάσουν το "εθνικό συμφέρον" και να δουν το θέμα συναισθηματικά; Ηταν αυτή η αδυναμία του γαύρου που "μίλησε" σε όλες ταυτόχρονα στις παναθηναϊκές καρδιές, που τις έκανε ενδεχομένως από αγανάκτηση για την ανικανότητά του
να ξεσπάσουν (και μετά ήταν βέβαια πανεύκολο η αγανάκτηση να γίνει χλεύη...). ΄Η μήπως ήταν η κοροϊδία που υποστήκαμε στη διάρκεια του διήμερου που ακολούθησε τη νίκη του γαύρου στον ημιτελικό, όταν εμείς είχαμε "πειστεί" πως το "εθνικό συμφέρον" επιτάσσει να υποστηρίξουμε την ελληνική ομάδα στον τελικό κι ας ήταν ο "αιώνιος" αντίπαλος, ενώ εκείνοι μας υπενθύμιζαν συνεχώς τι έγινε στον ημιτελικό, που μας ώθησε να "ανταποδώσουμε" τα ίσα (αν και δεν ήταν ανταπόδοση το πανηγύρι με "ξένα κόλλυβα" για να λέμε την αλήθεια...). ΄Η ήταν η αντιπάθεια για τον Ιωαννίδη και τις "πρακτικές" του που μας έκανε να χαρούμε τόσο;

Ισως να είναι όλα αυτά μαζί. Ισως να είναι τελικά αυτή η αντιπαλότητα που δεν μπορεί να ξεχαστεί ούτε να παραμεριστεί, που ξεχείλισε το "ποτάμι". Ο Αλβέρτης πριν λίγο καιρό μίλησε για εκείνες τις μέρες και τόνισε πως τότε ήταν στον "κόσμο" του, ενώ σήμερα δεν θα λειτουργούσε έτσι. Εύκολο να το λέει τώρα, με τη μεγαλοσύνη του νικητή που έχει γεμίσει την τροπαιοθήκη του με τρόπαια. Εύκολο και να συγχωρεί. Ακόμη και εκείνους που του είχαν "σούρει" τα μύρια όσα τότε.

Περίεργη μέρα σήμερα. Δίψα δεν νοιώθω. Την έχουν σβήσει τα τέσσερα ευρωπαϊκά. Αν θέλω ρεβάνς; Δεν θα το έλεγα έτσι ακριβώς έτσι. Οι δύο χαμένοι ημιτελικοί είναι πια πολύ μακριά, τα επιτεύγματα της ομάδας μου τους έχουν σβήσει, έχουν μείνει ως μοναδικό "κλέος" του γαύρου για να καυχιέται προσπαθώντας να παρηγορήσει τον εαυτό του για την τελευταία δεκαετία της "πράσινης" παντοκρατορίας.

Ομως... ΟΜΩΣ... Δεν ξέρω πώς θα λειτουργήσω αν υπάρξει και ένας τρίτος χαμένος ημιτελικός. Δεν μπορώ να προβλέψω τα συναισθήματά μου.

Τον Ολυμπιακό τον φοβόμουν τότε, στο Τελ Αβίβ. Κατά βάθος γνώριζα πως ήταν καλύτερος από μας. Ηταν όπως είμαστε εμείς τώρα. Καλύτεροι από τον γαύρο και ας ανεβαίνει συνεχώς. Κι ας βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του την τελευταία τριετία. Κι ας αισθάνεται ότι έχει το περιβόητο "momentum". Φοβάμαι όμως τον κακό μας εαυτό. Αν βρει διέξοδο στο παρκέ του "O2 World Αrena" τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα. Αν ο "Ζοτς" και οι παίκτες καταφέρουν αν τον κρατήσουν φυλακισμένο και δούμε τον Παναθηναϊκό που είδαμε κόντρα στη Σιένα, τότε ο ημιτελικός θα είναι ένας από τους ευκολότερους που έχουμε παίξει.

Το δικό μας πλεονέκτημα είναι η εμπειρία, το μειονέκτημα του γαύρου ο ενθουσιασμός. Ομως, ο Παπαλουκάς την ξέρει καλά την ψυχολογία των "πρωτάρηδων" συμπαικτών του. Και αν καταφέρει να γίνει ένας δεύτερος προπονητής, μέσα στο παρκέ, και τους "τιθασεύσει" τότε το παιχνίδι θα είναι γνήσιο ντέρμπι από τα παλιά.

Πολλά έγραψα... Καλύτερα να αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες. Εικόνες ρετρό, εικόνες που έχουν αποτυπωθεί δεκαπέντε χρόνια πριν...

Βολκόφ - Βράνκοβιτς κατά την αναχώρηση...

Ο Νίκος Γκάλης κατά την αναχώρηση για Τελ Αβίβ.

Το "πράσινο πλοίο της χαράς"

Το "ερυθρόλευκο πλοίο της χαράς".
Τελικά κανένα δεν γύρισε με την "κούπα".

Ιωαννίδης - Πολίτης στη συνέντευξη Τύπου πριν το ματς.
Τα χαμόγελα "πάγωσαν" στο τέλος του φάιναλ φορ...

Λίγο πριν το τζάμπολ...

Φασούλας - Στόγιαν στο τζάμπολ...

Βράνκοβιτς - Πάσπαλιε επί τω έργω...

***

Αγωνία στον τελικό...

Σιγάλας, Βολκόφ, Πάσπαλιε, Τάρπλεϊ...
Πρόσωπα σκυθρωπά στο τέλος του φάιναλ φορ...

Ζάρκο, ο "μοιραίος" του τελικού...

Οχι, αυτή η παραπάνω φωτογραφία δεν είναι από το φάιναλ φορ. Είναι από αναμέτρηση Παναθηναϊκού - Μπανταλόνα. Ο ευτραφής κύριος πίσω από τον Αλεξάντερ Βολκόφ, είναι ο Κορνέλιος Τόμπσον. Ο "εφιάλτης" των γαύρων στον τελικό με την Μπανταλόνα, με το δολοφονικό του τρίποντο λίγο πριν τη λήξη του αγώνα. Λίγο καιρό μετά το φάιναλ φορ έγινε (ερήμην του...) "επίτιμο μέλος των Συνδέσμων Φίλων ΠΑΟΚ" για τις "υπηρεσίες" του στον τελικό Ολυμπιακού - Μπανταλόνα στις 19 Απριλίου 1994 στο Τελ Αβίβ...