Σκηνές...

Σκηνή πρώτη

Ο Λεφτάς έκλεισε την τηλεόραση, κάθισε αναπαυτικά στο γραφείο του και άνοιξε τον iMac. Καθώς έκανε την καθιερωμένη του περιήγηση για να διαβάσει τον απόηχο των όσων είχε μόλις παρακολουθήσει, ένα ακαθόριστο μειδίαμα σχηματίστηκε στην άκρη των χειλιών του. «Το σχέδιο προχωράει κανονικά», συλλογίστηκε και ένοιωσε την επιθυμία να καπνίσει ένα από τα αγαπημένα του πούρα.

Ανοιξε τη θήκη με τα Cohiba και πήρε το αγαπημένο του Siglo VI. Ακολούθησε αργά τη διαδικασία που είχε κάνει τόσες φορές, βυθίστηκε στην πλάτη της πολυθρόνας του, ήπιε μια γουλιά ποτό και αφέθηκε στις σκέψεις.

Ο ήχος του κινητού διέκοψε απότομα τους συλλογισμούς του. Το πήρε στα χέρια του και είδε στην οθόνη ότι τον καλούσε ο Λεζάντας.

«Ελα», του είπε κοφτά. «Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;».

«Γι’ αυτό σε πήρα», του απαντάει ο Λεζάντας. «Τα έχει καταφέρει μια χαρά ο φίλος σου ο Οξφορδιανός. Ομολογώ ότι έχει μεγάλο ταλέντο στην αποδόμηση, ξεπέρασε ακόμα και τη φαντασία μου».

«Αποδόμηση; Πού τη θυμήθηκες αυτή τη λέξη; Αυτή είναι κατοχυρωμένη από τον Παρκαδόρο».

«Υπάρχουν ομοιότητες, δεν νομίζεις;».

Ο Λεφτάς έβαλε τα γέλια, κουνώντας το κεφάλι του καταφατικά λες και ο συνομιλητής του τον παρακολουθούσε. 

«Συμφωνώ. Τόσες πολλές που θα ξαναρχίσουν όλοι να λένε ότι είναι ο μπροστινός του».

***

Σκηνή Δεύτερη

Ο Οξφορδιανός βημάτιζε νευρικά στη σουίτα του ξενοδοχείου του ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο κινητό του, που ήταν ακουμπισμένο στο κρεβάτι.

Μόλις ο γνώριμος ήχος του ξυλόφωνου ηχεί στο δωμάτιο, το αρπάζει με ανυπομονησία και βλέπει ότι έχει κλήση από τον Γιουροβίζιον.

«Καλά, πού ήσουν τόση ώρα; Προσπαθούσα να σε πάρω και δεν είχες σήμα. Μου είπες θα με πάρεις εσύ και περιμένω, περιμένω, αλλά τίποτα».

«Εχω μπλέξει στην κίνηση. Λογάριαζα να σε πάρω μόλις πάω σπίτι, αλλά τελικά με τόσο τράφικ θα αργούσα ακόμα περισσότερο γι’ αυτό και σε κάλεσα τώρα».

«Καλά, τι έγινε πάλι;».

«Τι θες να γίνει; Αφού μας πολεμάει όλο το σύστημα!».

«Δηλαδή; Μας πολέμησαν ξανά; Να ανεβάσω tweet;»

«Δεν στο συνιστώ. Δηλαδή εντάξει, μας πολέμησαν όπως πάντα αλλά σήμερα πηγαίναμε και γυρεύοντας. Αν το κάνεις θα είσαι εκτός κλίματος. Ολοι μιλάνε για την εικόνα που παρουσιάσαμε και θεωρούν ότι αυτή έφερε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα».

«Δεν μπορώ να καταλάβω. Πραγματικά δεν μπορώ! Ούτε μια παράσταση της προκοπής δεν μπορούμε να δώσουμε; Και δεν είχαμε και το πιο απαιτητικό κοινό απέναντί μας! Ο Ζωέμπορας τι είπε;».

«Αστον αυτόν, είναι στον κόσμο του. Εκανε κάτι δηλώσεις λες και ήταν ο Παππούς και ο Κοντομάνικος μαζί. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν/ Κάτι για την καλύτερη παράσταση έλεγε, κάτι για συγνώμες που πρέπει να ζητήσει ο θεατράρχης για τις κακές εγκαταστάσεις ήχου και φωτισμού έλεγε. Μόνο τηλέφωνο δεν ζήτησε να τον πάρει να του εξηγήσει γιατί φέρθηκε έτσι και δεν μας πρόσεξε καθόλου».

«Εγώ έρχομαι σε πέντε ημέρες. Δεν γίνεται να το αφήσω το πράγμα τόσο καιρό. Οργάνωσε μια τηλεδιάσκεψη να τα πούμε με τους υπόλοιπους».

«Τι; Να οργανώσω μια τηλεδιάσκεψη να τα πούμε με τους υπόλοιπους;» επαναλαμβάνει ο Γιουροβίζιον, περισσότερο για να ακούσει ο Χαρτάκιας που καθόταν δίπλα του στο αυτοκίνητο.

«Οχι, όχι», κάνει νόημα ο Χαρτάκιας στον Γιουροβίζιον.

«Ναι, τηλεδιάσκεψη, για αύριο το απόγευμα, καλά γιατί επαναλαμβάνεις ό,τι λέω;», του απαντάει εκνευρισμένος ο Οξφορδιανός.

«Κοίτα, είμαι της γνώμης ότι πρέπει να αφήσουμε να περάσουν μερικές ημέρες να ηρεμήσουμε να περάσει και η παράσταση της Κυριακής και αποφασίζουμε μια και καλή. Να δούμε τι θα γίνει και με τον Ζωέμπορα. Τώρα δεν έχει νόημα να συσκεφθούμε. Αν πάρουμε αποφάσεις γιατί θα πρέπει να πάρουμε και γι’ αυτόν και στραβώσει πάλι η παράσταση την Κυριακή, τι γίνεται μετά;», του απαντάει ο Γιουροβίζιον.

«Εχεις δίκιο. Ας περιμένουμε να περάσει κι αυτή η παράσταση και τα λέμε μια και καλή με την επιστροφή μου», λέει συγκαταβατικά ο Οξφορδιανός και  κλείνει το τηλέφωνο.

Ο Γιουροβίζιον κλείνει το κινητό και γυρίζει στον Χαρτάκια:  «Καλά, τι όχι και όχι μου γνέφεις; Τι πείραζε δηλαδή να κάνουμε τη σύσκεψη;».

«Ρε δεν πείραζε, καθόλου δεν πείραζε. Αλλά αν καταφέρνατε να κάνετε σύσκεψη μετά να ερχόσουν να μου πεις. Δεν τόχει καθόλου με τις τηλεδιασκέψεις! Το είχαμε προσπαθήσει και παλιότερα, αλλά δεν...  Τι νομίζεις; Επειδή έχει μάθει και παίζει το twitter στα δάχτυλα, έχει γίνει και γκουρού της τεχνολογίας;», απαντάει ο Χαρτάκιας.

***

Σκηνή Τρίτη

Ο Μαέστρος είναι σκυμμένος πάνω από κάτι χαρτιά, τα φυλλομετρά και το φρύδι του ανασηκώνεται κάθε τρεις και λίγο, δείγμα του ότι αυτό που διαβάζει του κάνει εντύπωση.

Οι μουσικοί απέναντί του χορδίζουν τα τσέλα και τα βιολιά, ο κοντραμπασίστας περιεργάζεται το κοντραμπάσο του, τα πνευστά έχουν σιωπήσει. Η Φιλαρμονική δεν βρίσκεται στα καλύτερά της, βιώνει μία από εκείνες τις ημέρες – και είναι συχνές τελευταία – που τίποτα δεν πάει καλά.

Κάποια στιγμή, ο μαέστρος χτυπάει τη μπαγκέτα του για να τραβήξει την προσοχή τους.

Γυρίζουν και τον κοιτάζουν περιμένοντας να μιλήσει.

«Κύριοι, δεν πάμε καθόλου καλά. Για άλλη μια φορά  μια παράστασή μας είχε φάλτσα. Εντάξει ομολογώ ότι οι μικροφωνικές εγκαταστάσεις ήταν άθλιες, αλλά κι εμείς βάλαμε το χεράκι μας. Οι εκπρόσωποί μας στην Κρήτη εκτέλεσαν πολύ άσχημα τα κομμάτια τους, δεν συντονίζονταν, έμοιαζαν σα να μην είχαν προβάρει καθόλου το έργο. Εμαθα ότι ο κόσμος αποδοκίμασε έντονα και ο Γκρουπ Θέραπι πλακώθηκε με τον θεατράρχη για τις εγκαταστάσεις. Μετά επιχείρησε να επιρρίψει τις ευθύνες σε κάποιους από τους μουσικούς μας και ο φλαουτίστας του ανταπάντησε σε έντονο ύφος και χρειάστηκε να τους συγκρατήσουν για να μην πιαστούν στα χέρια. Τόση ώρα μελετούσα τις αναφορές του Χλαπάτσα και ομολογώ ότι τα νέα είναι πιο άσχημα απ’ όσο είχαμε φανταστεί. Κατά την επιστροφή τους στην Αθήνα, κόσμος είχε μαζευτεί στο αεροδρόμιο και τους φώναζε: "Κλαρινιτζήδες πουλημένοι, η Εκκλησία της Αλήθειας δεν πεθαίνει!". Χρειάστηκε μάλιστα να τους φυγαδεύσει η Αστυνομία».

«Τη γνώμη  μου την ξέρεις», πήρε το λόγο το πρώτο βιολί. «Εγώ πιστεύω ότι από τότε που ανέλαβε το διοικητικό κομμάτι ο Οξφορδιανός, τίποτα δεν πάει καλά. Επιμένω ότι παίζει διπλό παιχνίδι. Εσύ μπορεί να υποστηρίζεις πως είναι κολλητός του Λεφτά, αλλά εμένα μου έχει καθίσει στο μυαλό πως παίζει το παιχνίδι του Παρκαδόρου. Αυτός θέλει να διοικήσει ξανά την Εκκλησία της Αλήθειας κι ας λέει ότι έχει αποσυρθεί».

«Δεν υπάρχουν αυτά», τον κόβει απότομα ο μαέστρος σε έντονο ύφος. «Είναι καρατσεκαρισμένο ότι δεν έχει καμία σχέση με τον Παρκαδόρο. Απλά τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι τα τσιράκια του Παρκαδόρου είναι περισσότερα απ’ όσα νομίζαμε και βάζουν κάθε μέρα εμπόδια στο δρόμο της εξυγίανσης της Εκκλησίας της Αλήθειας».

«Καρατσεκαρισμένο είναι ένα πράγμα μόνο. Οτι δεν... μπορεί το παλικάρι!», ακούγεται από το βάθος η σπηλαιώδης φωνή του κοντραμπασίστα, βαριά και βαθιά σαν τον ήχο του οργάνου του.

Τα πνευστά στην άλλη άκρη ξεσπούν σε πνιχτά γέλια, δείγμα του ότι συμφωνούν με τον κοντραμπασίστα και αμέσως ο μαέστρος σηκώνει τη μπαγκέτα του απειλητικά προς το μέρος τους.

Τα γέλια σταματούν και η απαραίτητη ησυχία απλώνεται ξανά, με τον μαέστρο να παίρνει και πάλι το λόγο.

«Κύριοι, η ανοχή τελείωσε. Μόλις γυρίσει ο Οξφορδιανός θα έχουμε μια... κουβεντούλα όλοι μαζί. ΄Η θα καθαρίσει την Εκκλησία της Αλήθειας από κάθε απομεινάρι του Παρκαδόρου, ή θα επιστρέψει στην Οξφόρδη μόνιμα. Ούτε  η Φιλαρμονική μπορεί να εμπαίζεται, ούτε η Εκκλησία της Αλήθειας να διασύρεται. Με τους συναδέλφους που τα σκάτωσαν στην Κρήτη θα τα... πούμε μετά την παράσταση της Κυριακής...».

***

Σκηνή Τέταρτη

Είναι τέσσερις τα ξημερώματα. Ο Παρκαδόρος στριφογυρίζει στον ύπνο του και τινάζει τα σκεπάσματα. Ξαφνικά μισοσηκώνεται έντρομος βγάζοντας μια πνιχτή κραυγή. Από την ένταση ξυπνάει και η σύζυγός του που κοιμάται δίπλα του.

«Τι έπαθες dear;» τον ρωτάει ανήσυχη!

«Είδα ένα όνειρο! Ενα τρομακτικό όνειρο! Εναν εφιάλτη!» της λέει εκείνος.

«Τι όνειρο, dear;» τον ρωτάει με αγωνία.

«Είδα ότι κατευθυνόμουν στο πάρκινγκ να πάρω το αυτοκίνητό μου και ξαφνικά εμφανίζονται μπροστά μου μέλη της Φιλαρμονικής, αλλά αντί για βιολιά, όμποε και κλαρινέτα κρατούσαν λοστούς και τους κουνούσαν απειλητικά. Πριν προλάβω να αντιδράσω με πιάνει ένας από το λαιμό και μου λέει: "Εσύ δεν είπες ρε ότι δεν θα ασχοληθείς ξανά με την Εκκλησία της Αλήθειας; Ακόμα κουμάντο θέλεις να κάνεις ρε; Αφού δεν σταμάτησες να ασχολείσαι μαζί της, ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε εμείς μαζί σου!". Και εκεί πάνω που προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι πραγματικά δεν ασχολούμαι, η φωνή μου ξαφνικά δεν έβγαινε από το στόμα μου. Κι αυτοί το εξέλαβαν ως ενοχή και έπεσαν επάνω μου με τους λοστούς. Και όπως πήγα να φωνάξω, ξύπνησα!».

«Αυτό ήταν όλο dear;» του λέει γελώντας ανακουφισμένη η σύζυγός του.

«Μα καλά, έχω μάθει εγώ την ερμηνεία των ονείρων από την πεθερά μου και δεν την έχεις μάθει εσύ από τη μητέρα σου; Δεν ξέρεις πως ό,τι βλέπεις στα όνειρα, το ακριβώς αντίθετο θα σου συμβεί; Το κλάμα είναι χαρά, το γέλιο είναι λύπη, το άσπρο είναι κακό κλπ. Αρα λοιπόν dear κακώς ανησυχείς! Ηρέμησε και πέσε για ύπνο! Ούτε η Φιλαρμονική θα ασχοληθεί μαζί σου, ούτε εσύ θα σταματήσεις να ασχολείσαι με την Εκκλησία της Αλήθειας, αφού αυτό θέλεις κατά βάθος να κάνεις γλυκιέ μου!».

Scratch: Οσοι έχουν απορίες για το... καστ, μπορούν να το πληροφορηθούν στα comments της ανάρτησης «Ρεζιλεύομαι...»