Monday, October 1, 2007

Βlues Brothers

Μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες είναι το The Blues Brothers. Πρωτοδιάβασα γι΄ αυτήν πριν από χρόνια στον "Κόσμο του Βίντεο" μια κριτική που την θεώρησα εξαιρετικά ενθουσιώδη. Οταν είδα την ταινία αισθάνθηκα πως η κριτική που είχα διαβάσει ήταν εξαιρετικά λιτή. Βέβαια η συγκεκριμένη ταινία δεν έχει κάποια ιδιαίτερη πλοκή. Το πιο κινηματογραφικό της στοιχείο είναι δύο πραγματικά εκπληκτικές σκηνές καταδίωξης με αυτοκίνητα. Εκείνο που αποτελεί όμως το το Α και το Ω της είναι το χιούμορ της και η πολύ πολύ πολύ καλή μουσική της. Αυτή ίσως είναι και ο βασικός λόγος της δημιουργίας της. Οι Blues Brothers γυρίστηκαν το 1980 από τον Τζον Λάντις με πρωταγωνιστές τον Τζον Μπελούσι και τον Νταν Ακρόιντ. Ο πρόωρα χαμένος - σε ηλικία μόλις 33 χρόνων από ναρκωτικά - Τζον (αδερφός του Τζέιμς) Μπελούσι ήταν ένας πολύ ταλαντούχος κωμικός και τραγουδιστής που έγινε γνωστός από το Saturday Night Live, ένα μουσικό - κωμικό βαριετέ του ΝΒC που ξεκίνησε το 1975 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ομως και ο Νταν Ακρόιντ υπήρξε από τα πρώτα μέλη του Saturday Night Live. Oi δυο τους ενσαρκώνουν στο έργο τα αδέρφια "Τζόλιετ" Τζέικ και Ελγουντ, δυο χαρακτήρες που προέρχονται από το συγκεκριμένο σόου. Η ταινία είναι πλημμυρισμένη από R&B ήχους και παρελαύνουν θρύλοι της soul μουσικής, όπως ο Τζέιμς Μπράουν, ο Καμπ Κάλογουεϊ, η Αρίθα Φράνκλιν και ο Τζον Λι Χούκερ. Στην ταινία παίζουν επίσης η Κάρι Φίσερ (η πριγκίπισσα Λέια του Πολέμου των Αστρων) που έχει αισθηματικά προηγούμενα με τον Τζέικ, ο επίσης πρόωρα χαμένος Τζον Κάντι που υποδύεται έναν αστείο αξιωματικό της αστυνομίας που προσπαθεί να πιάσει τα δύο αδέρφια, η Κάθλιν Φρίμαν, η αδερφή Μαίρη ή αλλιώς <Πινγκουίνα> που είναι υπεύθυνη του ορφανοτροφείου όπου μεγάλωσαν τα δύο αδέρφια και ο Χένρι Γκίμπσον ως επικεφαλής μιας ομάδας νεοναζί. Το θέμα της ταινίας διαδραματίζεται στο Σικάγο, και το τραγούδι που χαρακτηρίζει όλο το έργο είναι το Sweet Home Chicago. Eίναι η προσπάθεια των Βlues Brothers να σώσουν το ορφανοτροφείο στο οποίο μεγάλωσαν και το οποίο κινδυνεύει να κλείσει λόγω απλήρωτων φόρων. Ο Τζέικ που μόλις έχει αποφυλακιστεί και ο Ελγουντ, αποφασίζουν να στήσουν ξανά την παλιά τους μπάντα και να κυνηγήσουν τη δουλειά που θα τους αποφέρει όσα χρήματα χρειάζονται για να σωθεί το ίδρυμα. Βρίσκονται πια σε μια "αποστολή από τον Θεό" (Μission from God). Στην προσπάθειά τους αυτή ξαναβρίσκουν τους παλιούς τους φίλους - μουσικούς και μέσα από αυτό το εύρημα περνούν τα μεγάλα ονόματα της μουσικής που ανέφερα παραπάνω.
Ο Καμπ Κάλογουεϊ που δούλευε στο ορφανοτροφείο και είχε συστήσει τα δύο αδέρφια στην μπάντα, ο Τζέιμς Μπράουν ο αιδεσιμώτατος μιας εκκλησίας ευαγγελιστών όπου ο Τζέικ θα έχει την "επιφοίτηση" για την αναβίωση της μπάντας, ο Ρέι Τσαρλς που θα τους πουλήσει τα μουσικά όργανα για τις ανάγκες της μπάντας η Αρίθα Φράνκλιν, σύζυγος του κιθαρίστα της μπάντας Ματ Μέρφι που δεν ...πετάει ακριβώς από την χαρά της όταν οι Blues Brothers έρχονται να ξεσηκώσουν τον άνδρα της, ο Τζον Λι Χούκερ, ως μουσικός στην Μάξουελ Στριτ. Περάσματα κάνουν ακόμα και φίλοι του σκηνοθέτη, όπως ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ο Φρανκ Οζ αλλά και πολλοί άλλοι.





Η ταινία περιέχει μοναδικές στιγμές όπως είναι η εκπληκτική εκτέλεση του Καμπ Κάλογουεϊ στη Minnie the moocher που είναι η πιο αγαπημένη μου σε όλο το έργο.



ή αυτή με τον Ρέι Τσαρλς όταν πηγαίνουν να αγοράσουν όργανα για την μπάντα (Shake a tail feather)



και αυτή με τον Τζον Λι Χούκερ στην Μάξουελ Στριτ (Boom boom boom)



και φυσικά οι δυο σπουδαίες σκηνές καταδίωξης. Αυτή στο Μall


αλλά και η τελευταία, με έναν ολόκληρο ...στρατό από περιπολικά να τους κυνηγά χωρίς να καταφέρνει να τους πιάσει και στη συνέχεια να παίρνει σειρά ο αρχηγός μιας ναζιστικής ομάδας του Ιλινόις που έχει προηγούμενα μαζί τους (η μουσική εδώ αλλάζει και ακούμε το περίφημο Ride of the Valkyries, του Βάγκνερ, το ίδιο με το οποίο επιτίθενται τα ελικόπτερα στους Βιετναμέζους στο "Αποκάλυψη Τώρα").

16 comments:

squarelogic said...

gatti αλλο ενα σημειο ταυτισης!
Και μενα ειναι απ τις αγαπημενες μου ταινιες.Την ειχα δει σε θερινο πρωτη φορα στα 13,μαλλον αποθαρρημενος απ τον αθλιο ελληνικο τιτλο(Ατσιδες με τα μπλε),αλλα κολλησα λογω μουσικης ,των καταδιωξεων και του απολαυστικου Τζεημς Μπελουσι.

Χρονια μετα πηγα την αδερφη μου να το δει,και πανω που της ελεγα οτι το βλεπω για 5η φορα,ακουγα αλλους θαμωνες της Ριβιερας πισω μου να λενε για 9η-10η φορα!

Τωρα το εχω και σε δισκακι,και το απολαμβανω κατα βουληση...Το νο2 παντως δεν ηταν τοσο καλο,ως συνηθως...

SniperAthens said...

πες μας παππού που είχες δει και το Gone with the wind σε πρεμιέρα

squarelogic said...

ο "παππους"γελασε με την καρδια του και δεν σηκωνει την μαγκουρα του, sniper.

Gatti μην τον πιστευεις-μας μεγαλωνει ολους για να φαινεται αυτος μικρος.Προτεινω να τον στελνουμε για μπυρες και τσιγαρα(οσοι καπνιζουν)

gatti said...

@squarelogic: Είχα πάθει πλάκα μ΄ αυτή την ταινία κι εγώ λόγω της μουσικής της και των καταδιώξεων που για την εποχή τους (μη γελάς sniper) ήταν πρωτοποριακές. Το είχα και σε βιντεοκασέτα και το είχα λιώσει! Μέχρι που απέκτησε τελικά γραμμές θορύβου και δεν βλεπόταν πια. Το DVD τώρα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση, αφού το βλέπω κι εγώ κατά βούληση.

Ε, όχι και Τζέιμς Μπελούσι. Δεν μ΄ αρέσει αυτός! :-)
O αδερφός του ο Τζον έπαιζε στην ταινία και ήταν πράγματι απολαυστικός. Μου άρεσε που τον είδα μετά και στο "1941" του Σπίλμπεργκ (νομίζω γυρίστηκε ένα χρόνο πριν τους Blues Brothers αλλά εγώ το είδα μετά).

Το Νο 2 δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου.

@sniper: Τι είσαι εσύ παιδί μου!
Ούτε τις αναμνήσεις τους δεν μπορούν να χαρούν τα ...παπούδια!

squarelogic said...

Ναι,εκανα λαθος στο μικρο του ταλαντουχου Μπελουσι.Ο επιζων αδελφος ειναι μαλλον κρυος,ενω ο Τζον ηταν καλτ ακομα και στα National Lampoon.

Αγαπημενη μου σκηνη,οταν μαζευεται η αστυνομια του Ιλλινοις στο κεντρο που παιζουν λιγο πριν την τελικη μεγαλειωδη καταδιωξη,και ο Ελγουντ τους καλωσοριζει...
We welcome the representatives of the Illinoi Law enforcement Community who have chosen to join us here at the Palace...
We do sincerely hope you enjoy...
(απο μνημης,ε)

gatti said...

@squarelogic: Hταν όντως απώλεια ο θάνατός του (έφυγε δύο χρόνια μετά την ταινία) γιατί ήταν πολύ καλός ηθοποιός. Ο αδερφός του στο μόνο έργο που μου ήταν υποφερτός ήταν στο "Αποστολή εκτός έδρας" με τον Σβαρτσενέγκερ.

Η ταινία είχε πραγματικά πολλές σπαρταριστές σκηνές και πολλά γκαγκς, αλλά από μνήμης ολόκληρες φράσεις της εγώ δεν θυμάμαι.
(Καλά την έβαψες τώρα γι΄ αυτό το "από μνήμης" έτσι και δει το δει ο sniper)

s_pablo said...

Δεν χρειάζεται να πω ότι η ταινία είναι από τις αγαπημένες μου, μια ματιά στο μουσικό μου blog (που το έχω αμελήσει τελευταίως) φτάνει.

Κορυφαία μουσικο-χιουμοριστική σκηνή, η διασκευή του Rawhide και το Stand By Your Man με τους βλαχοαμερικάνους να χορεύουν αγκαλίτσα.

Η μεγάλη σκηνή της καταδίωξης, κατείχε (δεν ξέρω αν καταρρίφθηκε ποτέ) το ρεκόρ κατεστραμένων αυτοκινήτων σε μια μόνο σκηνή και θεωρείται η ιστορικότερη σκηνή καταδίωξης μαζί με αυτή του Bullitt (αθάνατος Steve McQueen).

Ο John Belushi (αλβανικής καταγωγής, άσχετο αλλά μ' αρέσει) πρόλαβε κι έπαιξε μόλις σε 7 ταινίες με κορυφαία την πρώτη του National Lampoon's Animal House, (Τρελό Θηριοτροφείο), πάλι του John Landis, όπου παίζει έναν δεύτερο ρόλο, τον υπάνθρωπο Bluto. Παραδόξως (όχι και τόσο), μετά το τέλος της ταινίας, η οποία παρεμπιπτόντως ξεκίνησε και την άθλια μόδα με τις κολλεγιακές (frathouse) κωμωδίες, ο μόνος που μένει στη μνήμη είναι ο αφασικός Belushi.

Τη νύχτα που πέθανε από χρήση κοκτέιλ βαρβιτουρικών, κοκαϊνης και ηρωϊνης είχε οργανώσει ένα ιδιωτικό ...(εχεμ) παρτάκι με τον Robert De Niro και τον Robin Williams (ξέρω, ξέρω είμαι χειρότερος κι από την Τατιάνα).

Το σενάριο της ταινίας είναι του Dan Aykroyd.

gatti said...

@s_pablo: Mιλάμε, ότι μου έχεις "κάψει" ήδη δύο θέματα ώς τώρα.
Ενα πριν λίγες μέρες με το Αll that jazz (παρεμπιπτόντως πολύ καλό αφιέρωμα) και ένα σήμερα με τον Bullitt και την καταδίωξη! Σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ!
:-P

Ενα μένει μόνο τώρα που μνημόνευσες τον Στιβ Μακ Κουίν, να κάνεις θέμα και για την "Μεγάλη Απόδραση" για να σου πω το ...ζαραλικοπουλικό "S_pablo, ξέρω πού μένεις!". (Κανόνισε!)

Αυτό περί αλβανικής καταγωγής το έχω διαβάσει κι εγώ, αλλά μου κάνει εντύπωση, αφού την μάνα του την έλεγαν Αγκνες Σαμαρά (ή Σαμάρα;) και ο πατέρας του ήταν εστιάτορας. Ρε μπας και είναι συμπατριώτης τελικά;

Δυστυχώς πέθανε νέος, αλλά απ΄ όσα διαβάζω πρέπει να το γλέντησε για τα καλά ο μακαρίτης.

s_pablo said...

@gatti

Αν έχεις δει το Wag the Dog (δεν θυμάμαι ελληνικό τίτλο) με Robert De Niro και Dustin Hoffman, όπου για να συγκαλύψουν ένα προεδρικό σκάνδαλο σκηνοθετούν (κυριολεκτικά) έναν πόλεμο στην Αλβανία, βάζουν τον James Belushi να κάνει δηλώσεις υπέρ της ειρήνης στη "μητέρα πατρίδα".

Δεν πρόκειται να ακουμπήσω το Bullitt. Κάνε θέμ,α να τα πούμε κι εκεί. Αν έγραφα για μια ταινία του Steve McQuenn, μάλλον θα έγραφα για το Cincinatti Kid.

ΠΑΥΛΟΣ said...

Ταινιάρα
Αν πάλι εγώ έγραφα για τον Steve McQuenn θα έγραφα τον πεταλούδα

omerta said...

Τι μου θύμησες τώρα.

Aphrodite said...

Αυτό το είδες?!

Εγκαίνια Doncat and Friends!

Για περάστε!
:)))))

The Torch said...

Η ταινία αυτή ήταν όντος καταπληκτική. Κρίμα που δεν είχε την ίδια συνέχεις (πως θα μπορούσε άλλωστε) στο siquel του 2000.

gatti said...

@s-pablo: Ο ελληνικός τίτλος είναι: "O πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο και ένας πόλεμος". Είναι μια καλή ταινία, όχι κάτι το εξαιρετικό, αλλά πολύ διαφωτιστική όσον αφορά τον τρόπο που τα ΜΜΕ κατασκευάζουν ειδήσεις.

Το Bullitt επίσης δεν το θεωρώ κάτι εξαιρετικό, αλλά είναι εξαιρετική η σκηνή της καταδίωξης.

ΥΓ. Φαντάσου αν εμείς φτάνουμε να ...τσακωθούμε (που λέει ο λόγος) για τα θέματα του blog, τι πρέπει να γίνεται στα κανάλια που παίζονται και συμφέροντα.

@pavlos: Kι εγώ νομίζω πως αν υπάρχει κάποια ταινία που χαρακτηρίζει τον Στιβ ΜακΚουίν είναι ο "Πεταλούδας".

@οmerta: Kαλωσόρισες (έστω και καθυστερημένα από το προηγούμενο ποστ)

@Αfro: To είδα, το είδα :-)

@Torch: Τα siquel είναι σχεδόν απίθανο να φτάσουν την πρώτη ταινία. Το μόνο siquel που μου άρεσε περισσότερο από το πρώτο έργο ήταν το Αlien 2. Το πρώτο ενώ ήταν πολύ καλό, ήταν εξαιρετικά αργό. Το δεύτερο ήταν όσο γρήγορο έπρεπε και είχε την εκπληκτική αναμέτρηση με τις δύο "μάνες".

The Torch said...

Έχω κι εγώ μία εξαίρεση siquel. Terminator 2.

gatti said...

@torch: Eχεις απόλυτο δίκιο! Και το Τerminator 2 ήταν καλύτερο από το 1.