Η χαρά του ...ταπετσέρη

Οταν ο Ντέμης με προσκάλεσε να παίξω σε ένα μπλογκοπαίχνιδο που ζητά να παρουσιάσω το desktop του υπολογιστή μου, δεν φανταζόταν προφανώς ότι ...έπεσε στην περίπτωση. Ενώ είμαι από τους ανθρώπους που δεν αλλάζουν εύκολα συνήθειες, όσον αφορά το desktop του υπολογιστή θα μπορούσες να με χαρακτηρίσεις τη ...χαρά του ταπετσέρη.

Αλλάζω wallpaper πιο συχνά από όσο κάνει ο Βύντρα σέντρες στον γάμο του Καραγκιόζη (για τότε που έπαιζε δεξί μπακ μιλάω, τώρα που παίζει στόπερ το έχει περιορίσει το κουσούρι). Επομένως, αν παρουσιάσω το τελευταίο wallpaper του desktop που το έχω πολύ λίγο καιρό (για την ακρίβεια μόλις λίγες ημέρες αφού το "αλίευσα" αυτόν τον καιρό που έψαχνα να βρω τις παλιές...), αφενός θα άφηνα ...παραπονεμένες τις ταπετσαρίες - και είναι πολλές - που είχα πριν, αφετέρου δεν θα έδινα την ακριβή εικόνα των αγαπημένων μου πραγμάτων, κάτι που υποπτεύομαι είναι ο λόγος που δημιουργήθηκε το συγκεκριμένο μπλογκοπαίχνιδο.

Αν δεν βαριέστε λοιπόν θα παρουσιάσω αυτές που θυμάμαι και που ...επέζησαν στο χρόνο, γιατί έχοντας αλλάξει τέσσερα κομπιούτερ στο σπίτι, με τα δύο από αυτά να είναι πραγματικά καβουρδιστήρια και έχοντας χάσει κατά τη μεταφορά από το παλιό στο καινούριο pc αρκετά πράγματα από τα προηγούμενα, μου έλειψαν αρκετές από αυτές. Κάποιες τις (ξανα) βρήκα στο Ιντερνετ, κάποιες άλλες αποτελούν οριστικά παρελθόν.

Ενα προβληματάκι ήταν πως, εντάξει, βρέθηκαν οι ταπετσαρίες, αλλά όταν χρησιμοποίησα κάθε μία από αυτές δεν φανταζόμουν ότι θα γίνω ...blogger και θα μου ζητήσουν κάποια στιγμή να τις παρουσιάσω. Οπότε τις πέρασα όλες με τη σειρά από print screen και μετά ...λυπήθηκα να τις αφήσω απέξω.

Το παρόν desktop μου λοιπόν είναι το παρακάτω από ένα wallpaper που ανακάλυψα προσφάτως και επηρρεασμένη από ένα ποστ του Αλέξανδρου για ένα κοινό μας ανάγνωσμα που περιλαμβάνει το σκάκι, αποφάσισα να το χρησιμοποιήσω.

Ο Aλέξανδρος δεν είναι μόνο πηγή έμπνευσης, αλλά και η ...δανειστική βιβλιοθήκη μου, γιατί το καλοκαιράκι, όταν είχα πήξει στη δουλειά καλύπτοντας και άδειες άλλων και οι δικές μου διακοπές αργούσαν να έρθουν, χρησιμοποίησα για ταπετσαρία δύο από τις φωτογραφίες του. Η μία ήταν από τον Εύδηλο Ικαρίας (δεν έχω πάει ποτέ, αλλά είναι υπέροχο να αντικρίζεις αυτή την εικόνα, δεν είναι;) και μου έδινε την αίσθηση ότι είμαι πάνω στο πλοίο και πλησιάζω στο λιμάνι. Πραγματικό βάλσαμο για λυπημένα μάτια.


Την δεύτερη την ονομάζει Γαλήνη. Δεν ξέρω αν είναι κάποια περιοχή της Ικαρίας ή άλλου νησιού, ή απλώς έδωσε το συγκεκριμένο όνομα επειδή όταν την κοιτάζεις σε γαληνεύει το τοπίο, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι το τελευταίο πράγμα που έχει σημασία (άλλωστε όταν διαβάσει το συγκεκριμένο ποστ θα μου λύσει την απορία...). Αυτές οι δύο φωτογραφίες με συνόδεψαν στα ζόρια τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες που ένοιωθα πως δεν αντέχω άλλο.


Γενικά τα τοπία τα χρησιμοποίησα πολύ για ταπετσαρία, δυστυχώς όμως δεν κατάφερα να βρω τα παλιά. Επέζησε μόνο το παρακάτω που είναι και αυτό που είχε μακροημερεύσει περισσότερο από όλα.


Στην προσπάθεια να συγκεντρώσω τις ταπετσαρίες που έχω χρησιμοποιήσει κατέληξα σε δύο βασικά συμπεράσματα. Το ένα πως όταν κολλάω με κάτι το κάνω ταπετσαρία. Το δεύτερο ήταν αυτό που ξάφνιασε και μένα την ίδια: Δεν είχα ποτέ μου κάποιο desktop που να παραπέμπει σε κάποια από τις δύο μεγάλες μου αγάπες. Τον Παναθηναϊκό και τις γάτες. Το ζωικό βασίλειο πάντως με είχε ...απασχολήσει και δύο ταπετσαρίες που κράτησαν στο χρόνο ήταν μία με έναν απειλητικό πάνθηρα και μία με μια εντυπωσιακή ουρά φάλαινας.


Ενα αγαπημένο μου θέμα ήταν πάντα τα ενυδρεία (τι Υδροχόος είμαι;), όχι μόνο ως wallpaper αλλά και ως screensaver. Oμως, παρόλο που ως θέμα screensaver είναι πραγματικά εκπληκτικό, ως ταπετσαρία είναι προβληματική. Κι αυτό γιατί έχει μεν πάρα πολλά "καλούδια" για να χορταίνει το μάτι αλλά δεν μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις τα προγράμματα. Ετσι συχνά αναγκαζόμουν να ψάχνω ανάμεσα στα ...φύκια για να ξετρυπώσω ένα πρόγραμμα. Οπότε, παρόλο που ήταν από τις πιο αγαπημένες μου ταπετσαρίες, έμεινε στην άκρη.


Και μιας και είμαι Υδροχόος, κάποτε έβαλα για wallpaper το ζώδιό μου. Τελικά όμως είχε την ίδια τύχη με το ενυδρείο, γιατί παρόλο που εδώ τα προγράμματα ήταν ευδιάκριτα με κούρασαν κάποια στιγμή τα πολλά χρώματα και στολίδια.


Αλλο αγαπημένο wallpaper ήταν εικόνες από τα παιχνίδια που έχω παίξει κατά καιρούς. Γνωστός ...adventure-άκιας "κολλάω" πραγματικά με αυτά που παρουσιάζουν φανταστικούς κόσμους όπως ήταν το Myst III Exile που το τίμησα δεόντως μαζί με το εκπληκτικό του soundtrack, οπότε τι πιο λογικό από το να το βάλω και wallpaper. Aυτό πραγματικά το κράτησα καιρό όσο καιρό κράτησε και το κόλλημα με το παιχνίδι.


Μετά από το Exile κόλλησα και με το Aura oπότε νάσου και το νέο desktop που κι αυτό το αντίκριζα για πολύ καιρό στην οθόνη μου.

Ο κόσμος της φαντασίας με ιντριγκάρει, οπότε ιδού και ένα ακόμα αγαπημένο μου wallpaper.


Eνα ακόμα κόλλημα είναι βέβαια και ο κινηματογράφος και για πολύ καιρό αφότου είχα δει τα "Ημερολόγια Μοτοσικλέτας" είχα για wallpaper τον Τσε. Τον αποχωρίστηκα μόνο όταν βαρέθηκα το ασπρόμαυρο φόντο, γιατί το πρόσωπό του θα μπορούσα να το κοιτάζω για πάντα.


Ενα wallpaper στο οποίο πάντα επιστρέφω γιατί κι αυτό μου θυμίζει ταινία και πιο συγκεκριμένα Τζορτζ Λούκας και "Πόλεμο των Αστρων" είναι αυτό με τα αστέρια. Πέρα από το ότι είναι φοβερά ξεκούραστο, κάτι που μοιάζει παράδοξο με το μαύρο του χρώμα, αλλά είναι μια πραγματικότητα, μου δίνει την αίσθηση ότι είμαι ένας από τους πιλότους των επαναστατών και ετοιμάζομαι για την αναμέτρηση με την αυτοκρατορία στη μάχη του Γιάβιν.


Κατά καιρούς είχα βάλει για wallpaper διάφορους κήπους και αυλές, παρτέρια με λουλούδια, παράθυρα με βασιλικό. Το παρακάτω είναι από τα πιο πρόσφατα.


Aγαπημένο θέμα είναι και διάφορα μυστήρια της φύσης, θαύματα ή αρχαίοι πολιτισμοί. Ονειρο ζωής να επισκεφθώ κάποια στιγμή το Περού και τη "Χαμένη Πόλη των Ινκας" και αφού δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω φρόντισα να τη φέρω στο pc μου. Το Machu Picchu υπήρξε ένα από τα wallpaper που ξόδεψα ώρες να το κοιτάζω και να ονειρεύομαι ότι περπατάω ανάμεσα στα χαλάσματα, που βέβαια στο όνειρό μου ήταν μια κανονική πόλη...


Μια φωτογραφία που με είχε εντυπωσιάσει και την έκανα wallpaper ήταν το μάτι που δακρύζει. Τόσο μαγευτική ίριδα, τόσο καθαρά χρώματα δεν χόρταινα να το κοιτάζω. Μέχρι που κάποια στιγμή το δάκρυ δραπέτευσε από την οθόνη και εγκαταστάθηκε στα μάτια μου, οπότε μου ήταν δυσβάσταχτο να το κοιτάζω...


Ενα μεγάλο μου απωθημένο είναι τα αυτοκίνητα Audi. Τα βρίσκω τρομερά σικάτα και αξιόπιστα χωρίς να είναι κραυγαλέα. Είχε ο πατέρας μου πριν πολλά χρόνια ένα Audi που πήγε τελείως άδοξα κι εγώ παρόλο που ήθελα, δεν κατάφερα να αγοράσω ένα αυτοκίνητο της συγκεκριμένης μάρκας. Η μοναδική απόπειρα που είχα κάνει πριν από χρόνια, στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία. Είχα βρει ένα τρομερό κομμάτι (μεταχειρισμένο εννοείται γιατί τα οικονομικά μου δεν επέτρεπαν να αγοράσω καινούριο της κατηγορίας του) που το έδιναν και με ευκολίες πληρωμής αλλά όταν πήγα με ένα φίλο μηχανικό να το εξετάσει (ευτυχώς που προνόησα τουλάχιστον) ανακάλυψε πως ήταν "κομμένο". Είχε σκούρο μπλε χρώμα, αλλά το έμπειρο μάτι του διέκρινε μόλις άνοιξε το καπό ίχνη κόκκινης βαφής.

Ετσι, εγκατέλειψα την ιδέα του μεταχειρισμένου Audi για να αγοράσω ένα ολοκαινούριο made in Japan. Για να γίνω κι εγώ ένας αριθμός της αλάνθαστης στατιστικής που θέλει τους Ελληνες να εκθειάζουν τις αρετές των γερμανικών αυτοκινήτων, αλλά τελικά να "βολεύονται" με γιαπωνέζικα. Κι όχι ότι έχω παράπονο από το αυτοκινητάκι μου, παρόλο που πια τα έχει τα χρονάκια του. Είναι πραγματικό "σκυλί", διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση και έχουμε περάσει πολλές ωραίες στιγμές μαζί (πολύ περισσότερες από τις άσχημες). Αλλα το απωθημένο είναι πάντα απωθημένο. Κάτι ανάλογο με την κάψα του Τζίγγερ να φέρει στο "τριφύλλι" τον Μπάγεβιτς, κάτι ανάλογο με τη κάψα του πρίγκιπα να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα της καρδιάς του. Εξ ου και το συγκεκριμένο wallpaper...

Και βέβαια εκτός από όοοοολα τα παραπάνω wallpaper υπάρχουν και τα "εποχικά". Δεν νοούνται Χριστούγεννα χωρίς την αντίστοιχη ταπετσαρία στο κομπιούτερ μου. Πέρσι είχα βάλει το παρακάτω. Φέτος θα πρέπει να βρω κάτι διαφορετικό. Το εγκαθιστώ γύρω στα μέσα Δεκέμβρη και το αλλάζω στα μέσα Γενάρη.


Ελπίζω μόνο να κάνει επιτέλους και το στοιχειώδες κρύο, για να ταιριάζει και η ταπετσαρία και να μη μοιάζει η οθόνη του κομπιούτερ σαν Αυστραλός σέρφερ με σκούφο του Αη Βασίλη...


Ντέμη μου, ελπίζω να μην έχεις παράπονο. Αν σε κούρασα με την πολυλογία μου, ας πρόσεχες! Στο είπα και στην αρχή, έπεσες στην περίπτωση!

Προσκαλώ με τη σειρά μου να παίξουν το natassaki, τη xaroylita, τον Alexandros και τον Stepas. Aν δεν μπορείτε να παίξετε, δεν τρέχει τίποτα, μη μου αγχώνεστε. Αν πάλι μπορεί κάποιος άλλος, ευπρόσδεκτος!