Saturday, September 5, 2009

Πάμε Μουντιάλ;

Στο αεροπλάνο για ΗΠΑ. Χατζίδης, Νιόμπλιας,
Ατματζίδης, Καραταϊδης, Κολιτσιδάκης,
Μητρόπουλος (προφίλ), Καραγιάννης,
Τσαλουχίδης, Αλεξανδρής, Αλεξίου,
Κωφίδης (προφίλ, αφάνα).


Πάμε Μουντιάλ; Δεν ξέρω αν θα πάμε, αλλά σήμερα σίγουρα θα γίνει μια προσπάθεια να φτάσουμε πιο κοντά στην Νότια Αφρική. Αν τα πάμε καλά με την Ελβετία απόψε στη Βασιλεία (γιατί λογικά η Μολδαβία δεν είναι πρόβλημα) θα έχουμε κάνει το πιο μεγάλο βήμα.
Αν όχι, έτσι δηλαδή και μπλέξουμε στα μπαράζ, αρχίζουν να δυσκολεύουν τα πράγματα.

Κι επειδή μέχρι το βράδυ έχουμε καιρό, λέω να θυμηθούμε τι έγινε 15 χρόνια πριν, στην πρώτη και μοναδική φορά μέχρι τώρα που έχουμε καταφέρει να πάμε σε τελικούς αγώνες Μουντιάλ. Οχι ότι καταφέραμε και τίποτα δηλαδή. Ούτε το γκολ της τιμής δεν βάλαμε! Δύο τεσσάρες, μία από την Αργεντινή και άλλη μία από τη Βουλγαρία και μια ήττα με το ...τιμητικό 2-0 από τη Νιγηρία ήταν όλη η συγκομιδή μας και γι΄ αυτό βγήκε μετά και το γνωστό αστείο, που πρωτοείπε ο Χάρυ Κλυνν:

"Mε τι σύστημα έπαιξε η Εθνική Ελλάδας στο Μουντιάλ των ΗΠΑ; Με σύστημα 4-4-2".

Ενα αστείο, δυο σκηνές κι ένα παρατράγουδο είναι ό,τι ...μαζέψαμε από το Μουντιάλ του 1994. Η μία σκηνή είναι αυτή του Ντιέγκο Μαραντόνα να τρέχει προς την κάμερα μετά το γκολ που μας έβαλε. Αυτή η τόσο γνώριμη σκηνή που έχετε δει οι περισσότεροι φαντάζομαι με τον Μαραντόνα να σκοράρει και να τρέχει να πανηγυρίσει μπροστά στην κάμερα, η οποία του κάνει γκρο πλαν είναι μετά από το γκολ που αρπάξαμε στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Κοινώς, γράψαμε ιστορία.




Η δεύτερη σκηνή, που μας αφορούσε μόνο έμμεσα, είναι αυτή του Ρασίντ Γεκινί να βάζει γκολ με την Εθνική Νιγηρίας (όχι εναντίον μας) και να μπαίνει με τη μπάλα στα δίχτυα. Τον είδαν και φτιάχτηκαν χιλιάδες γαύροι. Βλέπεις είχε πάρει μεταγραφή λίγο πριν το Μουντιάλ για τον ακατονόμαστο και όλοι είχαν αγωνία να δουν τι παίκτης ήταν. Μπορεί να έφαγε τα δίχτυα ο Γεκινί, αλλά από τον γαύρο πέρασε και δεν ακούμπησε, αφού έπαιξε σε 4 μόλις παιχνίδια! Αλλο θέμα όμως αυτό.

Α ναι, πριν αναφερθώ στο παρατράγουδο να σας πω και ένα παρασκήνιο, όπως το είχα διαβάσει τότε στις εφημερίδες. Γιατί μη νομίζεις... Από τότε μαρτυρούσαν τα ...παλιόπαιδα, δεν είναι μόνο τωρινή μόδα ο Αρτέμης Μάτσας στα αποδυτήρια. Εχει να κάνει με την προετοιμασία των παικτών από τον Αλκέτα Παναγούλια για το πώς θα αντιμετωπίσουν την Αργεντινή (σε γενικές γραμμές, το νόημα να βγει, γιατί δεν το θυμάμαι αυτολεξεί).

Λέει λοιπόν ο Παναγούλιας στον Τσαλουχίδη: "Eσύ θα μαρκάρεις τον Μαραντόνα". "Και τον Κανίγια ποιος θα τον μαρκάρει;", τον ρωτάει ο Κολιτσιδάκης. Κολλάει λίγο ο Αλκέτας, γυρίζει τον κοιτάει... "Εσύ θα μαρκάρεις τον Κανίγια", του απαντάει. Το ξανασκέφτεται λίγο και λέει:''΄Η μάλλον όχι, εσύ θα μαρκάρεις τον Μαραντόνα και ο Τσαλουχίδης θα μαρκάρει τον Κανίγια". Παύση ξανά και μετά από λίγο ο μέγας Αλκέτας το διαπράττει: "Τρίχες! Ρε παιδιά, μπείτε μέσα, παίξτε τη μπαλίτσα σας, όπως ξέρετε και μην ανησυχείτε για τίποτα".

Και κάπως έτσι, βόλτα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, πήγε η Εθνική στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Με τυμπανοκρουσίες, χαρές και πανηγύρια, με εκδηλώσεις και χορηγούς, με μασκότ, με νέες εμφανίσεις και με τις ευχές όλου του ελληνικού λαού μαζί της. Με τα περιβόητα "τσάρτερ της χαράς" (από εκεί βγήκε η συγκεκριμένη φράση που χρησιμοποιείται πια σε κάθε ευκαιρία...) με τα οποία πήγε στην Αμερική κάθε καρυδιάς καρύδι. Τι υπουργοί, τι βουλευτές με τις κυρίες και τα τέκνα τους, τι δημοσιογράφοι, όχι μόνο του αθλητικού ρεπορτάζ, αλλά όλων των ειδών, τι βλαχοπρόεδροι των τοπικών ποδοσφαιρικών ενώσεων κάθε νομού, γιατί όσο νάναι πρώτη φορά πέτυχε η Εθνική τέτοιο κατόρθωμα, εδώ τώρα θα βρούμε να κάνουμε οικονομία; Μιλάμε τώρα ότι στην Αμερική για 15 μέρες (γιατί βλέπεις πατώσαμε και γυρίσαμε πίσω νωρίς...) αναστέναξαν από το shoping όλα τα πολυκαταστήματα Νέας Υόρκης, Βοστώνης και Σικάγου.

Δεν έλειψαν, βέβαια και κάποιες μουρμούρες για τις επιλογές του Αλκέτα που σαν άλλος Ρεχάγκελ, προτίμησε να πάρει μαζί του τους παίκτες που τον είχαν φτάσει μέχρι τα τελικά κι ας ήταν αρκετοί από αυτούς ήδη μεγάλοι σε ηλικία. Ισως επειδή ένοιωσε πως οφείλει να τους ανταμείψει για την μεγάλη τους προσπάθεια που οδήγησε στην πρόκριση, ίσως επειδή σκέφτηκε ότι "μια φορά μας έτυχε, ας πάνε τουλάχιστον να χαρούν την εμπειρία, κι αν ξανατύχει πάνε και οι νεότεροι", ίσως πάλι γιατί θεώρησε πως είναι που είναι πρωτάρηδες, ας πάνε τουλάχιστον οι πιο έμπειροι από τους άπειρους. Ισως και για τα τρία μαζί.

Ο Αλκέτας, ως Ελληνοαμερικάνος είχε το γενικό πρόσταγμα. Ολοι τον εμπιστεύονταν τυφλά. Γι΄ αυτόν δεν ήταν άγνωστη γη η Αμερική, άρα τι πιο λογικό από το είναι αυτός που θα διευθετήσει τα πάντα. Και εκεί, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι ομογενείς. Οι άνθρωποι που είχαν κυριολεκτικά ξετρελαθεί για την μεγάλη επιτυχία της Εθνικής και την περίμεναν πώς και πώς για να την αγκαλιάσουν και να της συμπαρασταθούν στην προσπάθειά της. Οι άνθρωποι που άθελά τους χρησιμοποιήθηκαν από κάποιους επιτήδειους. Από αυτούς που σκέφτηκαν πως αυτή ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να βγάλουν χρήματα στο όνομα της Εθνικής, διοργανώνοντας εκδηλώσεις για να γνωρίσουν οι ομογενείς από κοντά τους διεθνείς και να μην περιμένουν απλώς να τους δουν μέσα στο γήπεδο.


Εκδήλωση για την πρόκριση στο USA '94.
Διακρίνονται μεταξύ άλλων:
Kοντομηνάς (40 κιλά ελαφρύτερος), Παναγούλιας,
Μίμης Παπαϊωάννου, Κώστας Τριβέλλας (πρόεδρος ΕΠΟ)
Γιώργος Λιάνης (υφυπουργός Αθλητισμού) και οι παίκτες:
Αποστολάκης, (λίγο από Κολιτσιδάκη, Μητρόπουλο)
Τσιαντάκης, Μαραγκός, Τσαλουχίδης και Ιωαννίδης
(αυτός ο φουκαράς δεν πήγε τελικά Μουντιάλ..).



Κι από εδώ ξεκινούν τα παρατράγουδα. Γιατί μπορεί ο Αλκέτας να είχε το ...know how αλλά όπως και να το κάνουμε, προπονητής της ομάδας ήταν. Δεν ήταν δυνατόν να ασχοληθεί με την οργάνωση του ταξιδιού της Εθνικής και με τις εκδηλώσεις στις οποίες οφείλει να παραστεί. Αυτά τα οργάνωσαν οι μανατζαρέοι. Ενας Σκλαβούνος αν θυμάμαι καλά το όνομά του και κάποιοι άλλοι. Και εγένετο η "Ελλάς ΄94" που θα αναλάμβανε τις εκδηλώσεις για λογαριασμό της Εθνικής με πρόεδρο έναν Ελληνοκύπριο, σημαίνον στέλεχος της Ομογένειας, τον Φίλιπ Κρίστοφερ.

Η Εθνική θα έπρεπε να λάβει μέρος σε τρεις τουλάχιστον μεγάλες εκδηλώσεις στις 3 μεγάλες πόλεις που θα έδινε τους αγώνες της (Νέα Υόρκη, Σικάγο, Βοστώνη) για τις οποίες οι Ελληνες ομογενείς που ήθελαν να δουν από κοντά τους ποδοσφαιριστές θα πλήρωναν ένα χρηματικό ποσό. Μεγάλο - μικρό θα σας γελάσω. Λεπτομέρειες δεν θυμάμαι. Εκείνο που θυμάμαι ήταν η μεγάλη μανούρα με τον Μανωλά. Ο Στέλιος που έτσι κι αλλιώς έχει φήμη "τζόρα" άρχισε να εκνευρίζεται που η Εθνική τριγύριζε από το ένα μέρος στο άλλο σαν περιοδεύων θίασος και ένα βράδυ λέει στον Παναγούλια: "Εγώ δεν έρχομαι, σ΄ αυτά τα πανηγύρια, εδώ ήρθα να παίξω μπάλα, όχι για να κάνω κονσομασιόν!". Ο Αλκέτας τρελάθηκε! Ηξερε πως οι εκδηλώσεις έπρεπε να γίνουν, υπήρχαν υπογεγραμμένα συμβόλαια. Λογοφέρανε άσχημα, προς στιγμήν ο Αλκέτας σκέφτηκε να τον διώξει πίσω στην Ελλάδα, ζήτησε τη γνώμη των διεθνών, αυτοί του είπαν ότι ο Στέλιος πρέπει να μείνει και έτσι έγινε. Ομως, το γυαλί είχε ραγίσει. Ενα δημοσίευμα στον "Ελεύθερο Τύπο" που έγραφε πως οι "Ελληνες διεθνείς πήγαν στις ΗΠΑ για μια ...χούφτα δολάρια" που το μετέφερε στον Μανωλά η γυναίκα του, Κατερίνα, τον έκανε έξαλλο. Ετσι, σε μια άλλη εκδήλωση που ο Φίλιπ Κρίστοφερ έβγαλε να δώσει ως δώρο σε κάθε έναν από τους διεθνείς μία επιταγή ενός εκατομμυρίου δραχμών, όταν ήρθε η σειρά του Μανωλά, δεν την πήρε. Την έδωσε πίσω στον Κρίστοφερ κι όταν αυτός πήγε να την βάλει στην τσέπη του, του λέει ο Στέλιος: "Σε καλή μεριά!". Εξαλλος και πάλι ο Αλκέτας με το νέο επεισόδιο που εξέθεσε την Εθνική, λέει στον Μανωλά: "Φύγε αμέσως από εδώ, παλιόπαιδο!" Νευριασμένος και ο Μανωλάς, μετά από την εκδήλωση μαζεύει τους διεθνείς σε μια αίθουσα, καλεί και τους δημοσιογράφους και τους εξηγεί πως τον προσβάλλει ένα δημοσίευμα που του μετέφερε η γυναίκα του από την Αθήνα και πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Και βάζει και τους υπόλοιπους διεθνείς να εξηγήσουν τι ακριβώς συμβαίνει και πως αυτές οι εκδηλώσεις είχαν διοργανωθεί εν αγνοία τους. Στο μεταξύ, ψάχνει ο Αλκέτας τους παίκτες, δεν τους βρίσκει και όταν μαθαίνει πως βρίσκονται σε μια αίθουσα με τους εκπροσώπους του Τύπου και συζητούν, φτάνει ένα βήμα από το ...εγκεφαλικό!

"Με ποιο δικαίωμα", λέει στον Μανωλά μαζεύεις εσύ την Εθνική και τον Τύπο χωρίς να γνωρίζω, εγώ ο προπονητής σας, το παραμικρό;". "Δεν θα κάτσω εγώ να με συκοφαντούν στην Ελλάδα επειδή κάποιοι θέλουν να μας μετατρέψουν σε περιοδεύοντα θίασο", απαντάει ο Μανωλάς και έχουμε πάλι νέο χαμό.

Υπό αυτές τις συνθήκες όπως αντιλαμβάνεται κανείς μόνο μπάλα δεν μπορούσε να παίξει η Εθνική. Οχι ότι και να έπαιζε θα γινόταν κάτι διαφορετικό, αφού όπως φάνηκε πήγε απροετοίμαστη αγωνιστικά και ψυχολογικά για έναν τέτοιο θεσμό και όχι μόνο αυτό, αλλά αναλώθηκε σε εξωαγωνιστικά θέματα.

"Οι εκδηλώσεις που πήραμε μέρος μας στοίχισαν την αυτοσυγκέντρωσή μας" θα πει λίγο αργότερα ο Δημήτρης Σαραβάκος (που έπαιξε μόνο στον αγώνα κόντρα στην Αργεντινή), αναφερόμενος στο Βατερλό του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Τα επεισόδια που βέβαια μεταφέρθηκαν σε ολόκληρη την ελληνική κοινότητα στις τρεις μεγάλες πόλεις κλόνισαν τους ομογενείς, ήρθαν και οι εμφανίσεις της Εθνικής για να τους δώσουν το τελειωτικό χτύπημα. Δεν θα περίμενε βέβαια κανείς η Εθνική ομάδα να κατακτήσει το Μουντιάλ, αλλά οι Ελληνες της Αμερικής είχαν σίγουρα (και δικαιολογημένα...) την απαίτηση να την δουν να παίξει τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Η Εθνική έφυγε από την Αμερική παίρνοντας μαζί τις τεσσάρες της και οι ομογενείς έμειναν με την αίσθηση ότι διασύρθηκε το ελληνικό φιλότιμο. Και έτσι από αυτή την "τραυματική εμπειρία" βγήκαν όλοι χαμένοι (εκτός - φαντάζομαι - από εκείνους που διοργάνωσαν τις εκδηλώσεις, αλλά και τους τζαμπατζήδες που έκαναν με ...χορηγία της Πολιτείας υπερατλαντικό ταξίδι αναψυχής)...

Σε μια ενδεχόμενη νέα πρόκριση της Εθνικής σε Μουντιάλ τα πράγματα βέβαια θα είναι εντελώς διαφορετικά. Αν όχι από πλευράς Πολιτείας, αφού κανείς δεν αμφιβάλλει πως θα ναυλωθούν και πάλι τα τσάρτερ της χαράς (έχετε να φάτε βουβουζέλα στη μάπα, σε ΩΡΛ θα τρέχετε όλοι μόλις επιστρέψετε...) σίγουρα από πλευράς ποδοσφαιριστών. Γιατί παρόλο που και στη Νότια Αφρική υπάρχει ελληνική κοινότητα (αν και όχι πολυπληθής σαν αυτή της Αμερικής) τώρα όποιοι κι αν πάνε, όποιοι κι αν επιλεγούν από τον Ρεχάγκελ θα είναι ποδοσφαιριστές με πολλές ευρωπαϊκές παραστάσεις, έμπειροι και περισσότερο υποψιασμένοι απ' ό,τι ήταν οι διεθνείς που πήγαν στο USA '94. Που άθελά τους, είδαν το όνομά τους να διασύρεται μόνο και μόνο επειδή δεν είχαν το σθένος, όπως ο Μανωλάς, να αντισταθούν σ΄ αυτήν την φαρσοκωμωδία που παίχτηκε μπροστά στα μάτια τους με τους ίδιους πρωταγωνιστές και κομπάρσους ταυτόχρονα...

Αρκετά φλυάρησα όμως, ας μιλήσουν οι εικόνες... Εικόνες από την Εθνική ομάδα και ποδοσφαιριστές που φόρεσαν κατά καιρούς τη φανέλα με το εθνόσημο...


Ελλάδα - Ρωσία 1-0 (Μαχλάς) στο ΟΑΚΑ.
Σαμπάνιες για την πρόκριση της Εθνικής στο USA '94.
Πάνω: Mαραγκός, Καραταϊδης, Τσαλουχίδης, Μαχλάς.
Κάτω: Δημητριάδης, Αποστολάκης, Τσιαντάκης.


Από εκδήλωση προς τιμήν της Εθνικής
για την πρόκριση στο Μουντιάλ.
Από αριστερά: Σαραβάκος, Νιόμπλιας, Αλεξίου,
Μίμης Παπαϊωάννου, Τσιαντάκης, Μητρόπουλος,
Τσαλουχίδης, Λιάνης, Παναγούλιας, Καλλιτζάκης, Μήνου.

Από άλλη εκδήλωση: Aποστολάκης, Τσιαντάκης,
Μητρόπουλος, Δημητριάδης,

Παναγούλιας, Σαραβάκος, Τσαλουχίδης.

Η αλεπουδίτσα "Αθηνά",
μασκότ της Εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ.


***

ΕΘΝΙΚΕΣ ...ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ

Αποστολάκης, Τσιαντάκης, Τσαλουχίδης, Μανωλάς.



Στέλιος Μανωλάς - Κώστας Αντωνίου



Γιώργος Μίρτσος - Τάσος Μητρόπουλος.


Νίκος Μιχόπουλος.


Προπόνηση στα 3-5 Πηγάδια.
Μήνου, Μητρόπουλος, Χατζίδης, Καλλιτζάκης,
Τσιαντάκης, Καραταϊδης, Μαχλάς, Καραπιάλης, Κωστής.


***

ΕΘΝΙΚΕΣ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΙΣ



Σαραβάκος, Τσιαντάκης, Στέφανος Μπορμπόκης στο αεροδρόμιο.


Καραπιάλης, Τουρσουνίδης, Μητσιμπόνας, Καραγεωργίου.
Ο αδικοχαμένος Γιώργος Μητσιμπόνας,
σκοτώθηκε σε τροχαίο στις 13 Σεπτεμβρίου 1997 σε ηλικία 35 ετών.




Ντανιέλ Μπατίστα, Τσιάρτας, Αποστολάκης, Πολυχρονίου,
Τσαλουχίδης,
Ζαγοράκης, Τουρσουνίδης
πανηγυρίζουν επιτυχία της Εθνικής.

Ο Μπατίστα έγραψε ιστορία
καθώς είναι ο πρώτος έγχρωμος παίκτης
που φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο.



***

ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ


Ο "Μεγαλέξανδρος" Γιώργος Κούδας
ο "στρατηγός", Μίμης Δομάζος,
και ο Σπύρος Λιβαθηνός

σε φιλικό παλαιμάχων το 1995


Ο σπουδαίος "Βάσια" Βασίλης Χατζηπαναγής
και ο μεγάλος Αχιλλέας Ασλανίδης.

29 comments:

seaconfused said...

Να μη ξεχάσουμε βεβαίως το περίφημο τραγούδι με τον Πάριο και το logo "ερχόμαστε" (here we come) με ότι συνειρμούς μπορεί να έχει αυτό!
Μεγάλη πετυχεσιά αυτός που το σκέφτηκε :P

Μπράβο βρε, να θυμόνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι το ποστάκιον :)
Καλό Σ.Κ.

Γιωργος Κεντρωτης said...

4-4-2. Το σύστημα της Εθνικής Ελλάδος.

Elpis Cameraman said...

Τι σχεση εχει ο Αντωνιου με την Εθνικη; Χαχαχα...Καμια!!!
Μιρτσο γερα, το βραδυ στον Καρρα!
Μιχοπουλος; Ω μαΐ γκαντ!

gatti said...

@confused: Σωστά! Ηταν και το τραγούδι και το logo! Πλήρως εξοπλισμένοι πήγαμε στο Μουντιάλ, πλήρως εξευτελισμένοι γυρίσαμε!

Δεν είναι σίγουρο ότι θέλουν να μαθαίνουν οι νέοι. Τι να μάθουν; Οταν έχεις την επιτυχία του Euro 2004 τι να την κάνεις την αποτυχία του USA 1994;

Καλό ΣΚ και σε σένα! :)))

gatti said...

@Γιωργος Κεντρωτης: Ετσι ακριβώς!

4-4-2
Ηλθον, είδον, ...εισέπραξον και απήλθον.

gatti said...

@Elpis Cameraman: Είσαι ...κακός! Τι έχει δηλαδή ο Κωστάκης; Επειδή τον έχουμε άχτι για τις μεταγραφές; Μια χαρά παίκτης ήταν!

Ο Μίρτσακλας, φυσιογνωμία! Πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, στα μπουζούκια!

Ο Μιχόπουλος δύο - δύο τις κρατάει στη φωτογραφία τις μπάλες!

paoad said...

Φοβερό... Ομολογώ ότι δεν ήξερα όλο αυτό το παρασκήνιο. Βέβαια κοιτούσα τις συνθέσεις και μπορώ να πω ότι αυτή η εθνική ήταν μια μέτρια εθνική, με πολυ φιλότιμο και τσαμπουκά, αλλά χωρίς πολλούς μπαλαδόρους.

Ξέρεις τι άλλο μου έκανε εντύπωση. Η φωτογραφία με τον Μπατίστα. Πρόσεξε πόσο καλογυμνασμένος είναι ο Ντάνιελ και σύγκρινε τον με τους δικούς μας. Εντάξει, δέχομαι ότι ο Ντανιελ έχει διαφορετική σωματοδομή αλλά οι δικοί μας μόνο ποδοσφαιριστές δεν θυμίζουν. Ο Τουρσουνίδης δε, έχει κάνει και μπυροκοιλιά.

Κ μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι Έλληνες παίκτες δεν κάνουν καριέρα στο εξωτερικό... Αυτό ίσχυε τότε αλλά ισχύει και στις μέρες μας, σ' ένα βαθμό.
Υ.Γ Τι γκολάρες μας έβαλε η Αργεντίνα; Χανόταν το τόπι… Όλα τα γκολ ήταν για χαιλαιτς.

eforas said...

Σωστά όλα αυτά, αλλά να συνυπολογίσουμε ότι 3 από τα 4 γκολ της Αρζεντίνας στο μεταξύ μας αγώνα έβαλε ο μεγάλος Μπατιστούτα, ο Ντιέγκο βρέθηκε ντοπαρισμένος στον ίδιο αγώνα (ο οποίος αποδείχτηκε και ο προ-τελευταίος της καριέρας του) και οι υπόλοιπες 3 του ομίλου πέρασαν στους 8 (με πρώτη τη Νιγηρία!), ενώ η Βουλγαρία έφτασε στους 4, με τον Στόιτσκοφ να αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ του τουρνουά (μαζί με τον απίθανο Σαλένκο με τα 5 γκολ σε ένα ματς!). Άρα εξ ορισμού το έργο της εθνικής ήταν δύσκολο (και έγινε ακατόρθωτο με τα καραγκιοζιλίκια που ανέφερες). Αξιοσημείωτο δε (δεν ξέρω αν είναι και παγκόσμιο ρεκόρ!) ότι αγωνίστηκαν και οι 23 παίχτες που είχε πάρει μαζί του ο Αλκέτας! Καλημέρα και καλή μας επιτυχία!

gatti said...

@paoad: Ε, πού να το ξέρεις, το παρασκήνιο, αφού πρέπει να ήσουν μικρός τότε! :))

Δεν ήταν ισορροπημένη εκείνη η Εθνική και πολλοί πίστευαν ότι είναι ιδιαίτερα γερασμένη με πολλούς από τους τότε διεθνείς έτοιμους για ...απόσυρση, εξ ου και οι μουρμούρες για τις επιλογές του Αλκέτα.

Εχεις δίκιο για τον Μπατίστα. Ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα. Σαφώς και είναι διαφορετική η σωματοδομή του, αλλά είναι πράγματι αγύμναστοι οι δικοί μας. Πάντως, νομίζω ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί σημαντικά. Δεν είναι έτσι οι σύγχρονοι Ελληνες ποδοσφαιριστές.

Πού πήγες και είδες να έχει ...μπυροκοιλιά ο Τουρσούν! Για όνομα! :pp

YΓ. Χάθηκε όντως το τόπι σ΄ εκείνο το ματς...

gatti said...

@eforas: Είναι αλήθεια ότι πέσαμε πάνω στην ...κέντα. Ηταν η μεγάλη στιγμή της Βουλγαρίας, η Αργεντινή είναι πάντα Αργεντινή, ενώ και η Νιγηρία παρουσιάστηκε πολύ δυνατή. Αλλά αυτό που είχε μείνει ως αίσθηση, ανεξάρτητα από την δυναμικότητα των αντιπάλων μας, ήταν πως η Εθνική παραδόθηκε αμαχητί. Πως δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια. Και αυτό είναι ουσιαστικά που τους άφησε όλους παραπονεμένους.

Του Μαραντόνα του την είχαν στημένη, ακόμα και τώρα δεν έχω πειστεί ότι ήταν όντως ντοπαρισμένος (αν και η δική μου γνώμη δεν πρέπει να υπολογίζεται ιδιαίτερα για τον συγκεκριμένο παίκτη, γιατί τον λατρεύω, οπότε είμαι προκατειλημμένη!).

Ο Αλκέτας έδωσε σε όλους την ευκαιρία και από ένα σημείο και πέρα, καλά έκανε. Αφού πήγαμε όπως πήγαμε, γιατί να μείνει κάποιος με το παράπονο ότι πήγε και δεν έπαιξε; Σαν τον ...Σέριτς ένα πράγμα! :pp

Stepas said...

Αχ βρε gatti μου τι μας θυμίζεις με αυτές σου τις αναδρομές. Γενικά είμαι πολύ μεγάλος φαν των ρετρο αφιερωμάτων γι’αυτό χαίρομαι πολύ που συχνά-πυκνά φρεσκάρεις τη μνήμη μας με υπέροχες βουτιές στο παρελθόν.

Στο Μουντιάλ ’94 ήμουν 9 ετών. Μου έχουν μείνει ανεξίτηλα:

-Το αντιαισθητικό "Γειά σου Ελλάδα" με τον Πάριο αν δεν κάνω λάθος. Ίσως ένας από τους λόγους που ουδέποτε χώνεψα τον Πάριο, μαζί με τις λάιτ εκτελέσεις των πιο εύπεπτων νησιώτικων της ελληνικής παράδοσης. :-))
-Το θρυλικό "Αρχίζει το ματς" με τον Λουκι. Το είχα μάθει απ’έξω!
-Λίγες μέρες πριν αρχίσει το Μουντιάλ είχα μάθημα κιθάρας και μου λέει ο δάσκαλος: "Πώς την βλέπεις την Εθνική; Θα τον καταφέρει ο Μαραγκός τον Μαραντόνα;" (Καλά μπορεί να μην μου είπε για τον Μαραγκό, αλλά για άλλον, δεν θυμάμαι τώρα). Από αυτή του τη φράση συνειδητοποίησα ότι είχαμε απέναντί μας έναν μύθο, που στο μυαλό μου ήταν κάτι σαν ημίθεος (9 ετών ήμουν...). Έλεγα από μέσα μου "μα η δική μας εθνική απέναντι στον Μαραντόνα;". Φυσικά δεν ήξερα ότι ο Ντιέγκο ήταν τότε σε πτώση αγωνιστικά και είχε τα γνωστά προβλήματα. Ήμουν πολύ μικρός για να τα παρακολουθώ αυτά. Για μένα ήταν ένας ζωντανός θρύλος που τον έβλεπα μπροστά μου. Τουλάχιστον εχουμε την τιμη να είμαστε η τελευταία ομάδα απέναντι στην οποία σκόραρε ο Ντιέγκο.
-Στο πρώτο ματς της Εθνικής βρήκα ευκαιρία λίγο πριν αρχίσει και πήγα στο γηπεδάκι μπάσκετ που ήταν κοντά στο σπίτι μου για να ρίξω κανα σουτάκι. Λόγω Εθνικής ήταν η μόνη φορά που το βρήκα εντελώς άδειο και η χαρά μου δεν περιγραφόταν. Όταν ήταν γεμάτο, εμείς οι πιτσιρικάδες εκτοπιζόμασταν από τους μεγαλύτερους και σπανίως βρίσκαμε χώρο να παίξουμε. Εκείνη τη μέρα ήταν ευκαιρία λοιπόν. Έχει τυπωθεί στο μυαλό μου η εικόνα μίας εντελώς άδειας πόλης. Φύλλο δεν κουνιότανε στους δρόμους.
-Εννοειται τον Γιεκινί στη φάση που έγραψες κι εσύ. Μάλιστα εμείς τα πιτσιρίκια τον μιμούμασταν όταν βρισκόμασταν σε γήπεδο για να παίξουμε.
-Τους Βούλγαρους που ήταν η τεράστια έκπληξη. Μου είχαν κάνει φοβερή εντύπωση τα ονόματά τους. Φυσικά τότε κατάλαβα ότι όλα τελειώνουν σε -οφ. Μπαλάκοφ, Στόιτσκοφ και Κονσταντίνοφ είναι αυτοί που θυμάμαι ακόμα.
-Καλά, την αλεπού εννοείται!
-Τα αυτοκόλλητα που μαζεύαμε. Είχα τον Τσιαντάκη καμιά 10αριά φορές!

Πολλά ακόμη που δεν αναφέρω τώρα γιατί θα μας πάρει ώρα και χώρο.

Πάντως τα παρασκήνια που αναφέρεις τα έμαθα αρκετά αργότερα που είχα μεγαλώσει. Τότε δεν είχα καταλάβει τίποτα.

Τι μας θύμισες πάλι gatti μου... Μανωλάς, Μαραγκός, Τσιαντάκης, Μιχόπουλος, Χατζίδης (!!!), Καραταϊδης, Τσαλουχίδης... Πω πω, μα πόσο μακρινά μού φαίνονται πλέον όλα αυτά τα ονόματα...

Φιλιά!

Alexandros said...

Να κάνεις πιο συχνά αφιερώματα. Πρέπει να έχεις πολύ καλό αρχείο. Είναι τα καλύτερα ποστ σου. Ακόμα γελάω με την ατάκα του Αλκέτα!

pensierix said...

Αν κάτι αναπολώ από εκείνη την περίοδο είναι ότι το Μουντιάλ (αλήθεια, πώς μας κόλλησε αυτή η λέξη;) ήταν μια ευκαιρία να δει κανείς παίκτες που αγνοούσε πλήρως την ύπαρξή τους. Τα ΜΜΕ, το ίντερνετ κτλ δεν είχαν φτάσει στα επίπεδα που είναι σήμερα που μπορείς να παρακολουθήσεις ακόμα και τα πιο απίθανα πρωταθλήματα...Πλέον οι εκπλήξεις είναι λίγες, η αφάνα του Βαλντεράμα θα είχε γίνει σποτάκι πριν καν πατήσει στο γήπεδο ο Κολομβιανός, ο Χιγκίτα θα έκανε κολπάκια μαζί με τον Μαραντόνα και τον Ροζέ Μιλά κτλ κτλ(μπορεί και να έγιναν όντως, Αμερικάνοι είναι αυτοί)...Δεν είμαι παρελθοντολάγνος, αλλά είχε τη μαγεία της αυτή η αναμονή. Το άγνωστο αστεράκι που θα ξεπεταχτεί στο παγκόσμιο παλκοσένικο, ο θρύλος κάποιων ποδοσφαιριστών/συμβόλων κτλ κτλ...

gatti said...

@Stepas: Eτσι και συνεχίσεις να μας ...θυμίζεις πόσο χρονών ήσουν τότε, δεν θα κάνω άλλο αφιέρωμα! :ppp

Kι εμένα μου αρέσουν αυτές οι αναδρομές γι΄ αυτό τις κάνω. Είναι και ένα τεστ ...μνήμης να δω αν κρατάω γερά ακόμα ή με έχει επισκεφτεί ο κύριος Αλτσχάιμερ (που κάποιες επισκέψεις τις έχει όντως κάνει, αλλά προσπαθώ να μη το σκέφτομαι...).

Αυτό το τραγούδι το είχα μισήσει. Το θεωρούσα εντελώς γελοίο. Τα νησιώτικα, αντίθετα μου άρεσαν κι ας ήταν εύπεπτα όπως λες.

Πραγματικά εκείνες τις μέρες άδειαζαν όντως οι δρόμοι. Ειδικά πριν το ματς με την Αργεντινή, γιατί τον ξέρεις τον Ελληνα, πόσο εύκολα απογοητεύεται! Η τεσσάρα τον αποθάρρυνε και στον αγώνα με τη Βουλγαρία δεν παρατηρήθηκε η ίδια προσήλωση στους αγώνες.

Την είχαμε όντως αυτή την τιμή να είμαστε οι τελευταίοι απέναντι στους οποίους σκόραρε ο Ντιέγκο, δεν ξέρω αν αυτό ήταν καλό ή κακό...

Για τον Γεκινί προσεχώς σε άλλο αφιέρωμα. Ψάχνοντας βρήκα φωτογραφίες από την άφιξή του στην Ελλάδα και την "πρώτη" του στο Ρέντη. Θηρίο ήταν ο άτιμος! Με αυτόν υπάρχει και η φοβερή ατάκα του Αλέφαντου. Επειδή είχε κολλήσει ελονοσία και άργησε να έρθει στον Ολυμπιακό είχε πει ο κοντομάνικος: "Θα μας κολλήσει όλους ο μαύρος!".

gatti said...

@Alexandros: Θα κάνω πιο συχνά. Τώρα που ξεσκαρτάρισα τις φωτογραφίες, έχω κι άλλα στα σκαριά.

Εχω φωτογραφίες από την περίοδο 1992-96 που θέλουν σκανάρισμα, αλλά είναι πράγματι σπάνιες, γιατί τα περισσότερα φωτογραφικά πρακτορεία απέκτησαν ιστοσελίδες από το 1996 και μετά, άρα οι φωτογραφίες προηγούμενων χρόνων στο Διαδίκτυο είναι λίγες.

Ειδικά για την ΑΕΚ, έχω κάτι πραγματικά "συλλεκτικό". Ελπίζω να μην μείνει συλλεκτικό και να έχει επιτέλους κάποια στιγμή συνέχεια...

Αλκέτας, θεός!!! :)))

gatti said...

@penserix: Πόσο δίκιο έχεις. Εχουμε έρθει τόσο κοντά με κάποιους παίκτες τώρα, ενώ έχουν περάσει μεγάλες φυσιογνωμίες που λόγω του ότι δεν υπήρχε τότε Ιντερνετ δεν τους έχει γνωρίσει πολύς κόσμος.

Αν ο Βαλντεράμα και ο Χιγκίτα έπαιζαν τώρα θα ήταν πρώτες φίρμες και όλοι θα ασχολούνταν μαζί τους.

Ναι, αν κάτι μας έχει λείψει στα σύγχρονα Μουντιάλ, εξαιτίας της υπερπληθώρας πληροφοριών είναι η απουσία της έκπληξης. Ξέρουμε πια τα πάντα για τους πάντες και έτσι δεν υπάρχει τίποτα άγνωστο που θα μας κάνει εντύπωση...

koutavaki said...

Εγώ πάλι τότε ήμουν 12!Θυμάμαι και το τραγούδι και όλα τα όλα τα συναφή.Μόνο το όνομα της αλεπουδίτσας δε θυμόμουν.Και γω το σιχαινόμουν αυτό το τραγούδι,σε αντίθεση με τα νησιώτικα(τα οποία πληροφοριακά έχουν ακόμα το ρεκόρ πωλήσεων στην Ελλάδα.Τα πρώτα,του '82.)Ο Αντωνίου δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου ή μου φαίνεται?Τα της ήττας στο νέο σου ποστ...

gatti said...

@koutavaki: Πιτσιρίκα κι εσύ λοιπόν...
Βαράτε ρε! Ολοι μαζί βαράτε! :pp

Συμφωνώ για τα νησιώτικα. Για την ακρίβεια σ΄ αυτά συμπάθησα τον Πάριο, τα ερωτικά του τραγούδια τα βαρέθηκα νωρίς (αν με άγγιξαν και ποτέ...).

Ιδιος δεν είναι ο Αντωνίου; Μόνο μερικά κιλά παραπάνω έχει, αν και από τότε ήταν ...στρουμπουλός!

Δεν θα γράψω ποστ για την ήττα... Μάλλον ΔΕΝ πάμε Μουντιάλ. Από την δεύτερη θέση, το βλέπω κάπως δύσκολο να τα καταφέρουμε. Αν και ποτέ μη λες ποτέ.

Για τη νέα Βυντριά του Λουκά τι να πω... Δεν τον θέλει καθόλου λέμε! Γκαντέμης και γκαφατζής, θανατηφόρος συνδυασμός...

paoad said...

εγώ ήμουν 8 και δε θυμάμαι απολύτως τίποτα! Μα τίποτα όμως- Σα να μην το έζησα.

gatti said...

@paoad: Χαχαχα (νευρικό γέλιο).

Οσο ακόμα δεν έχει σχολιάσει κάποιος που το 1994 δεν είχε γεννηθεί, είμαι η Gatti και είμαι καλά! ;ppp

paoad said...

http://www.youtube.com/watch?v=AC3OXzCQILI&feature=related

:)))

pensierix said...

Την koutavaki την είχα για μεγαλύτερη αλλά τελικά είναι όνομα και πράμα...Δύσκολο να καταλάβει γυναίκα το offside πριν τα τριάντα, μάλλον πέσαμε στην εξαίρεση...:))))

Η δικιά μου ηλικία είναι ευαίσθητη και μπορώ να καταλάβω την οικοδέσποινα (ίσως να μου ρίχνει 2-3 χρονάκια αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος :))))) ), ένα βήμα πριν τα -άντα, οπότε το θυμάμαι καλά το 94...Πώς συνειδητοποιεί κάποιος ότι μεγαλώνει; Οταν βλέπει τους ποδοσφαιριστές που παρακολουθούσε να γίνονται προπονητές...Πώς συνειδητοποιεί ότι γερνάει; Οταν αρχίζει να μην τους βλέπει!
:))))

gatti said...

@paoad: :))))

Eυτυχώς, αυτό παραείναι παλιό τραγουδάκι!

gatti said...

@pensierix: Oντως, είναι κουταβάκι όνομα και πράγμα! :))

Mόνο 2-3 χρόνια λες να σου ρίχνω; Αχ, πάντα ήσουν ευγενής! :)))

Ακόμα είμαι στο στάδιο που οι ποδοσφαιριστές που παρακολουθούσα γίνονται προπονητές... Κάτι είναι κι αυτό! :)))

-billys- said...

Κρίμα ρε γαμώτο για την Εθνική, κρίμα γιατί έδειξαν πως μόνο αν κάνουμε εμείς μαλακία θα τρώγαμε γκολ, αυτοί έτσι όπως τους έκοβα, μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου να έπαιζαν όχι γκολ δεν θα μας έκαναν, αλλά ούτε και ευκαιρία. Πέστε μου εσείς που τον ξέρετε καλύτερα, τι σκατά έχει πάνω του αυτό το παιδί (Βύντρα) και τον πάει τέτοια γκαντεμιά; Έκανε κάποιες βλακείες μέσα στο παιχνίδι αλλά στην αποβολή δεν έκανε τίποτα. Είπαμε όμως η διαφορά που έχει αυτό το παιδί με τον Μητσοτάκη είναι ότι παίρνει ο ίδιος όλη την γκαντεμιά, ενώ ο Κωστάκης την στέλνει σε όσους βρεθούν στο διάβα του.

gatti said...

@billys: Πραγματικά, μοιάζει απίστευτο να έχουμε χάσει δύο φορές από αυτή την ομάδα!

Ηταν όντως άδικη η αποβολή του Λουκά. Τι να πω, η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι έχει αυτό που λέμε "κακή αύρα" αν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Και πώς να μην έχει όταν πέντε χρόνια τώρα τον κράζουν όλοι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Κακός παίκτης δεν είναι, προσπαθεί, τα δίνει όλα, έχει φυσικά προσόντα, αλλά την κρίσιμη στιγμή ή θα κάνει την πατάτα ή θα πέσει πάνω του όλη η γκαντεμιά.

Εγώ το έχω πει. Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να φύγει και να πάει να παίξει έξω. Μπας και σπάσει η "κατάρα" ρε παιδί μου και βρει την υγειά του. Και μπας και τη βρούμε κι εμείς δηλαδή...

Νίκος Διονυσόπουλος said...

Αν και καθυστέρησα αρκετά να πέσω πάνω στο συγκεκριμένο post έχω να θυμηθώ ένα ακόμα motto που έπαιζε σε σποτάκια και διαφημιστικά ταμπελάκια στα γήπεδα. Hellas is still making history! Το θυμάται κανείς;

Gatti ως προς το όνομα της αλεπούς διέπραξες μέγα σφάλμα! Το όνομα της ήταν Πηνελόπη και την είχε σχεδιάσει ο γνωστός - κυρίως -απο την εφημερίδα "Τα Νέα" σκιτσογράφος, Σπύρος Ορνεράκης. (Θυμίζω πως υπήρχαν και τηλεοπτικά σποτ με την Πηνελόπη να σκοράρει τρείς φορές και στην τελευταία να ξετινάζει το τέρμα).

Η επιπλέον περιττή πληροφορία είναι ότι ο Ορνεράκης ήταν ο σχεδιαστής παιχνιδιών στα "Παιχνίδια χωρίς σύνορα" που παρακολουθούσαμε απο την ΕΡΤ μέχρι το 1999. (Συνήθως κάθε χώρα είχε και έναν σχεδιαστή στον "θεσμό")

Anonymous said...

Πω πω μνήμες, πολύ καλό το αφιέρωμα!

Unknown said...

πω πω πω ξεφτιλα...