Top Gun(ners)

Hμέρα Τσάμπιονς Λιγκ η σημερινή. Πρώτη του Ζίκο(υ) στον πάγκο του γαύρου σε επίσημο ευρωπαϊκό παιχνίδι. Στο Εμιρεϊτς κόντρα στην Αρσεναλ. Τι να πεις τώρα γι΄ αυτό το παιχνίδι; Τι να πεις για τις εγγλέζες γενικά; Το παιχνίδι τους δεν μας πάει. Αν εξαιρέσεις μια δική μας ισοπαλία 1-1 με την Αρσεναλ για το Τσαμπιολί το 2004 κι άλλη μια ισοπαλία πάλι 1-1 του ΠΑΟΚ με τους "κανονιέρηδες" το 1997 για το ΟΥΕΦΑ, με εκείνο το γκολ - πρόκριση του Βρύζα που άφησε ξερούς τους Λονδρέζους, την τελευταία δεκαετία, όποτε έχουμε παίξει με Εγγλέζους επί αγγλικού εδάφους, δεν προλαβαίνουμε να μαζεύουμε. Ολοι ανεξαιρέτως. Πάνε οι 3άρες και 4άρες σύννεφο (εμείς έχουμε φάει και 5άρα από την ομάδα του παππού...).

Οπότε με τις -άρες οδηγό, το μόνο που μπορεί να πει κανείς για το ματς του γαύρου, είναι ότι θα μπει μέσα και ό,τι βγει. Κι από την πλευρά του τώρα ο Ζίκο καλά το είπε το "11 εμείς, 11 αυτοί". Λογικό το βρίσκω. Τι να βγει να πει; Οτι τρέμει το φυλλοκάρδι μας; Ακόμα κι αν τρέμει δηλαδή δεν πρόκειται να το ομολογήσει. Ασε τώρα που με βάση τη λογική το παιχνίδι αυτό έτσι κι αλλιώς χαμένο θεωρείται για τον γαύρο. Δεν περιμένει να πάρει σ΄ αυτό τους βαθμούς που θα του δώσουν την πρόκριση. Από αλλού περιμένει να τους βρει. Οπότε το βλέπει κάπως σαν μια ...επέμβαση ρουτίνας που πρέπει να γίνει. Τον ...πόνο δηλαδή τον έχει σίγουρο, εκείνο που τον νοιάζει είναι να μην πονέσει πολύ. Γιατί υπάρχει κι αυτός ο κίνδυνος. Βλέπεις, η συγκεκριμένη εγγλέζα δεν είναι από αυτές που σταματάνε. Αμα ξεκινήσει να βομβαρδίζει, ξεχνάει να τελειώσει. Τσάμπα νομίζεις τους λένε κανονιέρηδες; Ενώ κάτι άλλες ομάδες βαριούνται. Βάζουν εκεί πέρα ένα - δυο γκολάκια και σταματάνε. Σου λέει την πήρα τη νίκη, έδωσα το στίγμα μου, ώρα να αράξω.

Τέλος πάντων. Το φυσιολογικό λοιπόν θα είναι να τα αρπάξει ο γαύρος. 1-2 γκολάκια θα είναι μια χαρά. Τιμητική ήττα που λέμε. Από τρία και πάνω αρχίζουνε τα ζόρια. Από την άλλη όμως μπάλα είναι. Ολα γίνονται. Δύσκολο μεν, εξαιρετικά δύσκολο, γιατί έχει και τα χάλια του αγωνιστικά, αλλά όχι αδύνατο. Οι ποδοσφαιρικές ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι γεμάτες από εκπλήξεις. Κι αν τυχόν κάνει μια τέτοια έκπληξη, θα μιλάμε για μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες ελληνικής ομάδας (πω πω, φαντάσου για πόσες μέρες θα μας πρήζουν...).

Εμείς λέω να θυμηθούμε τις προηγούμενες ...εξορμήσεις του γαύρου στο Τσαμπιολί στην Αγγλία. Δύο με τη Μάντσεστερ που πέρασε και δεν ακούμπησε, μία με την Λίβερπουλ που αποκλείστηκε από το θεσμό παρόλο που είχε μαζέψει 10 βαθμούς και προηγήθηκε κιόλας μέσ στο Ανφιλντ με τον Ριβάλντο (χωρίς πλάκα τώρα, αυτός είναι πικρός αποκλεισμός...) και μία με την Τσέλσι, στη φάση των "16".

23/10/2001: Μάντσεστερ Γ.- Ολυμπιακός 3-0

Το γκολ του Νιστελρόι (Σόλσκιερ - Γκιγκς, τα άλλα δύο)

***

1/10/2002: Μάντσεστερ Γ.- Ολυμπιακός 4-0

To γκολ του Σόλσκιερ (Γκιγκς 2 - Βερόν, τα άλλα τρία)

***

8/12/2004: Λίβερπουλ - Ολυμπιακός 3-1

Το 0-1 με το γκολ του Ριβάλντο

Το γκολ του Σιναμά Πονγκόλ (Μέλορ - Τζέραρντ, τα άλλα δύο)

***

5/3/2008: Τσέλσι - Ολυμπιακός 3-0

Το γκολ του Καλού (Μπάλακ - Λάμπαρντ, τα άλλα δύο)

6/10/1994 - Αφιξη Βενγκέρ στην Ελλάδα

Και μιας και ο λόγος για Αρσεναλ, στις 6 Οκτωβρίου 1994 ο Αρσέν Βενγκέρ έρχεται στην Ελλάδα για μία ημέρα, για να συζητήσει με τον Σωκράτη Κόκκαλη, προκειμένου να αναλάβει τον Ολυμπιακό, ο οποίος έχει υπηρεσιακό προπονητή τον Νίκο Γιούτσο που έχει αντικαταστήσει από τις 16 Σεπτέμβρη 1994 τον Νίκο Αλέφαντο (που είχε αντικαταστήσει τον Κώστα Πολυχρονίου που είχε αντικαταστήσει τον Λιούμπομιρ Πέτροβιτς...). Ο Αλέφαντος χρεώθηκε την χειρότερη προετοιμασία που έκανε ο Ολυμπιακός, έχασε από την υποβιβασμένη στη Β' κατηγορία Μαρσέιγ και ο Κόκκαλης τον διώχνει. Είναι η εποχή που αναφωνεί: "Mε έφαγε εκείνο το πιράνχας, ο Λούβαρης". Ο Βενγκέρ που μόλις είχε παραιτηθεί από την Μονακό επειδή ήθελε "να κάνει κάτι καινούργιο" δέχτηκε μια άκρως δελεαστική πρόταση απ'τον Κόκκαλη που πραγματικά έδινε "γη και ύδωρ" στον Αλσατό για να αναλάβει την ομάδα. Τα διεθνή ΜΜΕ χαρακτήριζαν "τελειωμένη" την υπόθεση και μάλιστα ο Βενγκέρ βρέθηκε στο Καραϊσκάκη για να δει τον Ολυμπιακό. Τελικά δεν τα βρήκε με τον Κόκκαλη και αποδέχτηκε την πρόταση της Ιαπωνικής Ναγκόγια Γκράμπους Εϊτ. Ηταν η ίδια εποχή που συν-υπήρξε με τον Ζίκο στην Ιαπωνία.

Και αφού αναφέρθηκα στο 1994, ιδού και οι φωτογραφίες από την έλευση του Ρασίντ Γεκινί στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1994. Ο Γεκινί που τον είχαν δει οι γαύροι στο Μουντιάλ να ...δαγκώνει τα δίχτυα, καθυστέρησε να φτάσει στην Ελλάδα επειδή έπαθε ελονοσία. Μάλιστα, ο Νίκος Αλέφαντος είπε τότε την περιβόητη ατάκα: "Θα μας κολλήσει όλους ο αρρωστιάρης ο μαύρος". Περισσότερα για τον Γεκινί που ήρθε στην Ελλάδα 31 χρόνων (εγώ θα έπαιρνα όρκο ότι ήρθε ...41), ενώ έλεγε ότι ήταν 25 (!) εδώ στο blog του Νίκου Μποζιονέλου που κάνει πολύ καλή δουλειά θυμίζοντάς μας παίκτες που πέρασαν από την Ελλάδα και στη συνέχεια χάσαμε τα ίχνη τους.









Ο Γεκινί πέρασε και δεν ...ακούμπησε στο γαύρο, παρόλο που ήρθε μετά βαϊων και κλάδων. Αντίθετα ο Ιλια Ιβιτς που ήρθε το ίδιο καλοκαίρι πολύ πιο αθόρυβα από τον Νιγηριανό, έκανε πολύ πιο σπουδαία καριέρα και αγαπήθηκε από τους οπαδούς του γαύρου.

Η "πρώτη" του Λιάκου στον γαύρο