Φτωχότερη μεν, σοφότερη δε...

Απελευθέρωση...

Ναι, ξέρω, τα ίδια είπα/έγραψα και το καλοκαίρι και δεν το τήρησα. Ηταν όμως η ρευστότητα της κατάστασης το «είμαι - δεν είμαι», το «μένω - φεύγω», ή μάλλον το «έφυγα - θέλω να γυρίσω», η προσπάθεια να ξανακερδίσω αυτό από το οποίο τόσο άδικα αισθανόμουν ότι με απομακρύνουν.

Και πάνω σ' αυτή την προσπάθεια ενώ ξανάρχισα να γράφω στο blog, σταδιακά - πολύ γρήγορα - ατόνησε ξανά. Βλέπεις, το βιοποριστικό είναι πολύ πιο σημαντικό ειδικά αυτές τις εποχές και αναγκαστικά μπαίνει σε προτεραιότητα κι εγώ έπρεπε (έπρεπε άραγε;) να αποδείξω ότι κακώς έχω τεθεί εκτός.

Χρειάστηκε ένα καλοκαίρι απίστευτης κούρασης (δεν πήγα πουθενά, δεν ξεκουράστηκα ούτε ένα μεσημέρι...), που παρέμεινε απλήρωτη, τόσο οικονομικά όσο και ηθικά, για να πείσω (έπρεπε να πείσω άραγε, δεν ήταν γνωστό;) ότι δεν έπρεπε να έχω φύγει και ότι αξίζω να επιστρέψω. Και τελικά ούτε αυτό θα γινόταν, αν δεν άδειαζε μια θέση, από κάποιον άλλο, που με περισσότερο καθαρό μυαλό από το δικό μου, αντιλήφθηκε ότι δεν αξίζει - πια - τον κόπο και έφυγε μόνος του.

Και τώρα νάμαι πάλι εδώ στα ίδια που βρισκόμουν το καλοκαίρι, περισσότερο κουρασμένη από τότε και περισσότερο αηδιασμένη από όσα είδα και έζησα. Και - γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε - έχοντας αισθανθεί και πολύ περισσότερο μαλάκας που έβαλα πλάτη στα δύσκολα για να βγει η δουλειά χωρίς ποτέ να γίνει λόγος για τη δική μου ουσιαστική συμβολή (αμισθί επαναλαμβάνω), σε θέματα που γράφτηκαν, σε μαλακίες που σώθηκαν και σε νούμερα που ανέβηκαν στο Facebook χάρη σε δικές μου εμπνεύσεις με κουίζ και ρετρό φωτογραφίες (και που καταποντίστηκαν ξανά, όταν απογοητευμένη τα παράτησα...).

Το σταματάω εδώ όμως γιατί το blog είναι μεν προσωπικό και έχει εξομολογητικό χαρακτήρα, ωστόσο δεν είναι ώρα για μνημόσυνα. Αλλωστε, μέσα στα κοντά ενάμισι εκατομμύριο ανέργους που υπάρχουν πλέον στην Ελλάδα, οι περισσότεροι θα έχουν να διηγηθούν ανάλογες μικρές ιστορίες και συμπεριφορές.

Εξάλλου, σε αντίθεση με την πρώτη φορά που το κυρίαρχο αίσθημα ήταν ο πόνος και αυτό το τεράστιο «γιατί», αυτή τη φορά είναι ο θυμός, η οργή.

Οργή με τον εαυτό μου πρώτα και πάνω απ' όλα, που το ένστικτό μου δε με προειδοποίησε, όπως έκανε συνήθως μέχρι τώρα και μετά με τους άλλους που, αφελώς σίγουρα, πίστεψα ότι η κρίση θα τους κάνει καλύτερους, αφού όλοι πάνω - κάτω στον ίδιο παρονομαστή βρισκόμαστε.

Μεγάλο «σχολείο» τελικά  η κρίση. Ξεγυμνώνει τα πάντα. Και τα καλά και τα άσχημα...

Ξανά στο blog λοιπόν, με πολύ περισσότερο χρόνο. Για έμπνευση δεν ξέρω, λένε ότι αν τα πράγματα δεν πάνε καλά δεν μπορείς να έχεις εμπνεύσεις, από την άλλη, αν ισχύει αυτό, πώς γίνεται τα μεγαλύτερα κλασικά έργα να έχουν γραφτεί σε περιόδους παρακμής ή αναταράξεων;

Εν πάση περιπτώσει, θα δείξει, το σίγουρο είναι ότι όπως το σκέφτομαι τώρα, το blog πιθανότατα δεν θα είναι πια μόνο αθλητικό. Αλλωστε, το είπαμε... Φτωχότερη μεν, σοφότερη δε...

Και όσον αφορά το «φτωχότερη» (ξέρω ότι το «αφορά» οι περισσότεροι το συντάσσουν με δοτική, αλλά δεν γουστάρω λέμε...) είναι γεγονός ότι το μόνο που αποκόμισα από την δουλειά μου τα δύο τελευταία χρόνια είναι μια ρύθμιση στο ΤΕΒΕ!!! 

Αλλά όσον αφορά το σοφότερη, ισχύει. Ναι, ισχύει. Και σε συναισθηματικό επίπεδο, γιατί διαπίστωσα ότι τελικά ΔΕΝ ΤΑ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΟΛΑ όσον αφορά τις ανθρώπινες συμπεριφορές, την αγνωμοσύνη και τη διπροσωπία.

Αλλά και σε επαγγελματικό, τουλάχιστον όσον αφορά το Ιντερνετ. Σε τέτοιο βαθμό που μπορώ να σας δώσω... tips (sic)  για να... επικοινωνείτε (ξανα - μανα sic) τα blog και τα sites σας ώστε να έχουν μεγαλύτερη επισκεψιμότητα.

Ξεκινάω μάλιστα με έναν βασικό κανόνα. Τον πιο βασικό. Δεν έχει σημασία τι σκουπίδια θα γράφετε μέσα στο κείμενό σας. Το παν είναι να έχετε έναν πιασάρικο τίτλο που θα δελεάσει τον άλλο να κάνει κλικ.Γιατί το κλικ είναι hits και τα hits σας επιτρέπουν να διαπραγματεύεστε καλύτερα (και με εννοείτε τι εννοώ...).

Δεν πα να είναι λοιπόν ακόμα και άσχετος με το θέμα σας; Δε πα να παραπληροφορείτε μέσα στο κείμενο; Δε πα να υπόσχεστε ότι ο άλλος θα διαβάσει κάτι που δεν υπάρχει τελικά μέσα; Ο ΤΙΤΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ! 

Διαφορετικά, το μεγαλύτερο διαμάντι να έχετε γράψει, άπατο θα πάει... Κι αν το blog στην τελική το γράφει ο καθένας για την πάρτη του σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο (αν και αμφιβάλλω αν έχουν μείνει ακόμα κάποια απ' αυτά) και μπορεί να μη τον πολυενδιαφέρει πόσοι θα το διαβάσουν αφού αποτελεί πρωτίστως δική του εκτόνωση, τα sites μάλλον έχουν ανάγκη από την επισκεψιμότητα.

Είπαμε λοιπόν: Tίτλος πιασάρικος. Αν έχει  και τίποτα ΣΟΚ, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ, ΔΕΙΤΕ, ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ κ.λπ. ακόμα καλύτερα.


Ο δικός μου ο σημερινός ας πούμε είναι από αυτούς που πάνε άπατοι. Δεν εγγυώμαι όμως ότι θα είναι έτσι και οι επόμενοι. Τόσα πράγματα έμαθα βρε αδερφέ! Στράφι να πάνε;