Το 732 κι ο ΕυρωΠΕΟΣ οδηγός

Η σχέση μου με το λεωφορείο 732 είναι σχέση αγάπης και μίσους για λόγους που έχω εξηγήσει σε προηγούμενα ποστ. Οσο όμως κάθομαι και το σκέφτομαι, λέω τι μου φταίει το καημένο το
λεωφορειάκι; Εγώ που το μισώ τόσο δεν είμαι που χαίρομαι όταν το βλέπω να σκάει μύτη από τη γωνία; Οταν το βλέπω να έρχεται (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) έχω το ύφος του ερωτευμένου όταν φτάνει στο ραντεβού το ταίρι του! Για τέτοια λαχτάρα μιλάμε!
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τα αυτοκίνητα. Το πρόβλημα είναι οι υπεύθυνοι της ΕΘΕΛ που
ξύνονται και οι οδηγοί που έχουνε ξεφύγει. Δεν ξέρω τι κάνουνε οι οδηγοί στις άλλες γραμμές, αλλά αυτοί του 732 ή που δεν έρχονται καθόλου, ή που αριβάρουνε όλοι μαζί ο ένας πίσω από τον άλλο. Τι διάολο κάνουνε στις αφετηρίες έτσι μου έρχεται να πάω μια μέρα να κόψω κίνηση. Το πιο πιθανό είναι να έχουνε στρώσει καμιά παρτίδα τάβλι και να πίνουνε τη φραπεδούμπα τους. Κι όταν τους καπνίσει καβαλάνε το λεωφορείο και κάνουνε και κανα δρομολόγιο για να μαζέψουνε και τα ...ζώα που τους περιμένουν στη στάση. Θα μου πεις αυτά τα έχω ξαναγράψει. Δεν το έχω ξεχάσει ότι τα έχω ξαναγράψει. Και δεν θα ασχολιόμουν ξανά αν δεν με τσάντιζε πριν δύο μέρες ένας Ελληνάρας οδηγός της συγκεκριμένης γραμμής. Ημουν κάπου μισή ώρα στη στάση, όταν μας έκανε την ...τιμή να εμφανιστεί με το λεωφορείο όπως είναι λογικό να είναι ήδη γεμάτο και να γεμίσει ακόμα περισσότερο στα Προπύλαια όπου το περίμενα κι εγώ. Τρίτη, 7 Αυγούστου, 19:45, λεωφορείο 732, αριθμός 95 στο παρμπρίζ. Αφού έριξα μερικά μπινελίκια (από μέσα μου) για την αργοπορία, κλασικά στριμώχτηκα με τους όρθιους. Μόλις στρίβει στη Στουρνάρη και σταματάει στη στάση, βλέπω από πίσω ένα δεύτερο 732. "Καλώς τα παιδιά" λέω (πάλι μέσα μου). Κορνάρει στον δικό μας και περνάει ακριβώς μπροστά μας στο φανάρι. Κόκκινο το φανάρι, κολλητά πίσω του κι εμείς. Σε μια φάση ακούω τον δικό μας να φωνάζει: "Aυτό δεν σου κάνει; Θέλεις το άλλο; Είχες λεωφορείο και στο Πακιστάν;".
Ανοίγει την μπροστινή πόρτα και μπαίνουνε δύο φουκαράδες. Ο ένας με χαμηλωμένο το κεφάλι προχώρησε προς τα πίσω και ο άλλος προσπαθούσε να του εξηγήσει με σπαστά ελληνικά: "Δεν το είδα, δεν το είδα".
Σιγά μη τον άκουγε ο Ελληνάρας. Τον έγραψε κανονικά και συνέχισε να φωνάζει: "Σώνει και καλά να μπεις στο άλλο λεωφορείο; Αυτό δεν σου κάνει; Ο άλλος βιάζεται, έχει αργήσει".
Και τότε κατάλαβα τι έπαιξε. Ο μπροστινός ήθελε να φύγει αέρας μπας και "μπαλώσει" το δρομολόγιο. Φύγανε - ως συνήθως - μαζί από το τέρμα και κάπως έπρεπε να σωθεί η παρτίδα. Οπότε δεν θα σταμάταγε στις στάσεις που δεν είχε αποβίβαση για να κερδίσει απόσταση και θα άφηνε τον δικό μας να μαζέψει από τη στάση όσους περίμεναν. Μικρά καθημερινά πράγματα δηλαδή.
Στην άκρη της γλώσσας το είχα να του φωνάξω: "Αν θέλει να μην αργεί ας φεύγει στην ώρα του" (ο άλλος οδηγός). Αλλά λέω δεν γ..ιέται. Αφού κανείς δεν μιλάει. Πάλι εγώ θα μιλήσω;
Αυτό όμως που μου την έδωσε περισσότερο δεν ήταν η αναισθησία των οδηγών του 732. Αυτή
είναι παροιμιώδης, την ξέρω πια και την έχω σχεδόν συνηθίσει. Αυτό που με τσάντισε ήτανε η συμπεριφορά στους Πακιστανούς. Πού να ξέρει ο άλλος ο φουκαράς ότι πίσω ήτανε το ίδιο ακριβώς λεωφορείο; Εσύ άμα δεις το λεωφορείο σου στη στάση θα κοιτάξεις ποιο είναι από πίσω; Να μπεις μέσα θα κοιτάξεις και δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο.
Αλλά ο Ελληνάρας ξέρει τι κάνει. Φωνάζει γιατί ξέρει ότι σ΄ αυτή την κωλοχώρα όποιος φωνάζει θεωρείται ότι έχει και δίκιο. Ετσι πάει. Κερδίζει όποιος έχει την πιο δυνατή φωνή.

Ασε το άλλο. "Είχες - λέει - και στο Πακιστάν λεωφορείο;". Οπα ρε ο πολιτισμένος ΕυρωΠΕΟΣ! Που ξέχασε τα σκατά που έτρωγε στην Γερμανία ως <γκασταρμπάιτερ> (<φιλοξενούμενος εργάτης> με τη λέξη να έχει καταλήξει να θεωρείται βρισιά) και έγινε τώρα αφεντικό και έχει αποκτήσει κόμπλεξ ανωτερότητας.

Ρε ουστ! Θρασίμια!