Δεν υπήρξε ποτέ όμορφος. Οταν τον είδα για πρώτη φορά μου θύμισε το Bluto, τον ...αντίζηλο του Ποπάι. Είχα ακουστά από χρόνια το όνομά του αλλά δεν τον είχα ακούσει να τραγουδάει. Δύο χρόνια πριν το 1990 ανακάλυψα και λάτρεψα την κλασική μουσική, αλλά μόνο την ορχηστρική. Είχα μια αντιπάθεια στην όπερα. Το ΄90 στο Μουντιάλ της Ιταλίας τον άκουσα να τραγουδάει για πρώτη φορά live στις Θέρμες του Καρακάλλα. Μεταξύ των τριών τενόρων ουδέποτε τέθηκε για μένα θέμα σύγκρισης. Τον ξεχώρισα αμέσως. Επιβλητικός σαν παρουσία, με φωνή δυνατή και σταθερή, που αναρωτιόσουν πώς είναι δυνατόν να κρύβει ταυτόχρονα τέτοια γλύκα, να έχει τόσο απίστευτη χροιά.Πολλοί από τους "μυημένους" είπαν πως εκείνο το βράδυ "πέθανε η μουσική". Γιατί ήταν ο Λουτσιάνο Παβαρότι που είχε πρωτοστατήσει στην διοργάνωση αυτής της συναυλίας, που έβγαλε την κλασική μουσική από τις αίθουσες και την μετέφερε στην "αρένα". Που έσπασε τα στεγανά (τους). Για μένα εκείνο το βράδυ άνοιξε ένα παράθυρο. ΄Η μάλλον, καλύτερα, άνοιξε διάπλατα μια ολόκληρη πύλη.
Από τότε δεν έχανα ευκαιρία να τον ακούω, να παρακολουθώ την πορεία του, να καθηλώνομαι στην τηλεόραση όποτε είχε συναυλία του.
Ηξερα πως ήταν άρρωστος, αλλά δεν ήθελα να πιστέψω πως ήταν τόσο κοντά στο τέλος.
Από σήμερα θα τραγουδάει κάπου αλλού.
Καλό ταξίδι, Λουτσιάνο.
3 comments:
Πάει ο χοντρός.
Η ιστορία του είναι κλασικά αντιφατική. Έβγαλε τη όπερα από τα σαλόνια, αλλά δυστυχώς την έκανε πολύ ιλουστρασιόν και τελικά και οι δυο βγήκαν χαμένοι.
Η όπερα δεν εκμεταλεύτηκε την ευκαιρία να γνωρίσει στους νέους τα εξαιρετικά έργα της και ο Παβαρότι χάθηκε στην εικόνα του ποπ ειδώλου.
Τέλος πάντων, θα λείψει και η φωνή του, αλλά και η "φωνή" του. Σε μια συνέντευξη του που είχα διαβάσει διέκρινα πολύ σοβαρό λόγο και συγκροτημένη σκέψη.
Κρίμα, είχε να δώσει πολλά ακόμα.
Αντιφατικές είναι οι ιστορίες των περισσότερων προσωπικοτήτων.
Συμφωνώ πως όσο αγαθές κι αν ήταν οι προθέσεις του δεν είχαν τα αποτελέσματα που θα μπορούσαν να έχουν, ωστόσο ο ίδιος προσπάθησε, με όλα τα λάθη του.
Ηταν από τους πολύ αγαπημένους μου. Με πόνεσε ο χαμός του.
Όσο κι αν η όπερα δεν είναι του στυλ μου, δε μπορεί κανείς να μην παραδεχτεί ότι σ' αυτό που έκανε ήταν ο κορυφαίος στον κόσμο. Ο χαμός του είναι πραγματική απώλεια.
Post a Comment