Λογική; "Απούσα!" Συναίσθημα; "Παρών!"

Η Λογική ανέβηκε στο δωμάτιό της και χτύπησε την πόρτα θυμωμένη. "Δεν μπορώ πια να μείνω σ΄ αυτό το σπίτι. Αρκετά!". Ανοιξε το βεστιάριο και έβγαλε τις πανάκριβες Louis Vuitton βαλίτσες της. Τις ακούμπησε πάνω στο τεράστιο κρεβάτι και άρχισε να χώνει μέσα τα ακριβά της ρούχα χωρίς καν να προσέχει πώς θα τα τοποθετήσει. Στη συνέχεια άδειασε μέσα και το περιεχόμενο των συρταριών. Αναγκάστηκε να καθίσει πάνω σε κάθε μία χωριστά για να τις κλείσει αφού έτσι ανάκατα όπως είχε βάλει μέσα τα ρούχα δεν έκλειναν. Αφού τα κατάφερε με κάποιο κόπο είναι αλήθεια και μουρμουρίζοντας σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, σηκώνει το τηλέφωνο και σχηματίζει έναν αριθμό. "Θα ήθελα ένα εισιτήριο για ...(το σκέφτεται λίγο) για το ...γύρο του κόσμου! Μετ΄ επιστροφής; Οχι, όχι μετ΄ επιστροφής. Θα το σκεφτώ πολύ να γυρίσω πίσω".
Δύο ώρες αργότερα οι βαλίτσες της ήταν τοποθετημένες στο πορτ μπαγκάζ του τεράστιου αυτοκινήτου της και εκείνη περνούσε την ψηλή καγκελόπορτα με ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλό της.

***

Την ίδια ώρα το Συναίσθημα βημάτιζε νευρικά μέσα στο τεράστιο σαλόνι. "Αυτό ήταν", σκεφτόταν. "Αυτή τη φορά δεν έμεινε στα λόγια. Με εγκατέλειψε οριστικά. Λες να το παράκανα κι εγώ; Μήπως ήταν υπερβολικό; Μπααααα. Γιατί να είναι υπερβολικό; Δεν έχω κι εγώ δικαίωμα στη χαρά; Τόσα χρόνια δουλειάς, τόσα χρόνια κόπων δεν αξίζουν μια ανταμοιβή; Εντάξει, μου κόστισε πολλά, τα περισσότερα από κάθε άλλη φορά, αλλά...
Κι έπειτα, δεν το έκανα μόνο για μένα. Το έκανα και για τα παιδιά. Θα χαρούν κι αυτά το ίδιο ή και περισσότερο από μένα. Δεν αξίζουν να τους κάνω κάποιο δώρο; Δεν είδες πώς άστραψαν τα ματάκια τους όταν τους το ανακοίνωσα; Δεν πίστευαν ότι άκουσαν αυτό που άκουσαν! Κι έπειτα ξέσπασαν σε κραυγές χαράς. Μου λέει συνέχεια πως τα κακομαθαίνω. Μα, παιδιά είναι! Δεν υπήρξε ποτέ της παιδί; Δεν θυμάται πώς ήταν τα Χριστούγεννα; Με τι λαχτάρα περίμενε να ανοίξει τα δώρα της; Ε, λοιπόν εγώ θέλω να μείνω για πάντα παιδί! Και να είναι η ζωή μου, η κάθε μέρα, Χριστούγεννα! Να πηγαίνω κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο να παίρνω στα χέρια μου τα δώρα μου και να τα ξετυλίγω με ανυπομονησία για να δω τι έχουν μέσα. Κι αφού τα δω και τα περιεργαστώ να τα βάλω απέναντί μου και να πέσω για ύπνο. Και μέχρι να με πάρει ο ύπνος να ανοίγω τα μάτια μου, να ρίχνω κλεφτές ματιές προς το μέρος τους, να σιγουρεύομαι ότι είναι εκεί, είναι δικά μου και να κλείνω ευτυχισμένος τα βλέφαρα έχοντας κρατήσει μέσα την εικόνα τους. Και το πρωί μόλις ξυπνήσω να τα πάρω να βγω έξω και να πάω να παίξω με τους φίλους μου. Συγκρίνεται με τίποτα αυτό; Οχι, δεν συγκρίνεται. Μπορεί να μην γυρίσει όμως, έτσι μου μήνυσε. Θα μου λείψει... Θα μου λείψει; Οχι, δεν θα μου λείψει καθόλου. Ας πάει όπου θέλει. Ας μην γυρίσ...

Το τηλέφωνο διακόπτει τις σκέψεις του.
"Ναι, πού είσαι; Στο αεροδρόμιο; Σε πόση ώρα φτάνει; Τα παιδιά είναι ήδη εκεί; Ναι, ναι, σας περιμένω μετά από εδώ να γιορτάσουμε παρέα".


Κλείνει το τηλέφωνο και μια έκφραση ευτυχίας αποτυπώνεται στο πρόσωπό του...