Γατοκονσέρτο, Coyote και άλλες ιστορίες

Ψαχουλεύοντας κάτι παλιές βιντεοκασέτες έπεσα πάνω σε κάτι κινούμενα σχέδια Τομ και Τζέρι που είχα μαγνητοσκοπήσει από την τηλεόραση προ ...αμνημονεύτων χρόνων. Eψαξα για πλάκα στο youtube και - τι ευτυχία! - βρήκα τα περισσότερα από αυτά εκεί! Το παρακάτω είναι από τα πιο αγαπημένα μου και μάλιστα έχει βραβευτεί με Οσκαρ. Ο Τομ είναι διάσημος βιρτουόζος και πρόκειται να εκτελέσει (χωρίς εισαγωγικά) την περίφημη "Ουγγρική Ραψωδία Νο 2" του Φραντς Λιστ, ένα από τα πιο δύσκολα σε εκτέλεση κομμάτια για πιάνο. Χαλάει όμως την ησυχία του Τζέρι που έχει ...κατασκηνώσει μέσα στο πιάνο και γίνεται το ...έλα να δεις.




Ανέκαθεν οι "κακοί" των cartoons ήταν οι αγαπημένοι μου. Γιατί οι κακοί στα cartoons είναι αυτοί που αδικούνται περισσότερο. Εννοείται ότι δεν τέθηκε καν θέμα επιλογής στον "Τομ και Τζέρι" ούτε καν στον "Τουίτι και Συλβέστερ". Οχι μόνο επειδή λατρεύω τους γάτους, αλλά επειδή έτσι κι αλλιώς τόσο το σκανδαλιάρικο βρωμοπόντικο όσο κυρίως το ψευδό κιτρινιάρικο σκατόπουλο αντιπροσώπευαν ό,τι συχαίνομαι περισσότερο.

***

Ο πιο αγαπημένος μου χαρακτήρας, ωστόσο, δεν είναι κάποιος από τους δύο γάτους που είχαν και κάποιες "καλές στιγμές" σε μερικά επεισόδια. Είναι ο πιο ταλαιπωρημένος, ο πιο γκαντέμης, ο πιο βασανισμένος, χαρακτήρας EVER στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων. Ο Wile E. CΟΥΟΤΕ. Aυτό το πλάσμα της ιώβειας υπομονής και της αταλάντευτης επιμονής,
η φωτογραφία του οποίου υπάρχει ως επεξήγηση δίπλα στον "Νόμο του Μέρφι"*.
Αυτός ο ΗΡΩΑΣ που δεν ευτύχησε σε ένα single επεισόδιο να έχει το πάνω χέρι απέναντι σ΄ αυτό το αντιπαθητικό βρωμόπουλο, τον road runner που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να τρέχει και να φωνάζει αυτό το εκνευριστικό μπιπ μπιπ. Το αγαπάω το Coyote γιατί είναι ένας από μας. Είναι ο καθένας μας που κυνηγά το άπιαστο, το απραγματοποίητο. Ο πιτσιρικάς που δεν θα καταφέρει ποτέ να αποκτήσει το Sony playstation. Ο μαθητής της τελευταίας τάξης λυκείου που δεν θα καταφέρει να πάει πενταήμερη γιατί εκείνη ακριβώς την εποχή θα βρίσκεται στο νοσοκομείο με οξεία σκωληκοειδίτιδα (ακριβώς η περίπτωσή μου...). Ο σπουδαστής που δεν θα καταφέρει να μαζέψει τα απαιτούμενα μόρια για να μπει στη σχολή της αρεσκείας του. Ο φοιτητής που δεν θα πάρει ποτέ πτυχίο. Ο εργαζόμενος που δεν θα πάρει
ποτέ αύξηση. Ο υπάλληλος που δεν θα πάρει ποτέ προαγωγή. Ο ερωτευμένος που δεν θα κάνει δικό του το αντικείμενο του πόθου του. Ο συνταξιούχος που δεν θα δει ποτέ την σύνταξή του να μεγαλώνει.



O κόσμος δεν είναι δίκαιος, αλλά καμιά φορά το αδύνατο γίνεται δυνατό. Ο κόσμος των
cartoons όμως είναι ακόμα πιο άδικος. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει η ανατροπή. Το μοναδικό επεισόδιο που έχω υπόψιν μου που το Coyote πιάνει τον road runner είναι αυτό που κυνηγώντας τον έχει σμικρυνθεί τόσο πολύ που το σκατόπουλο φαντάζει γίγαντας μπροστά του κι αυτό (το Coyote) είναι μικρό σαν έντομο. Και το μόνο που καταφέρνει είναι να πιάσει το τεράστιο πόδι του road runner να γυρίσει στο κοινό και να ρωτήσει: "Okay wise guys, you always wanted me to catch him. Now what do I do?".




Πίκρα! Πίκρα και αδικία μαζί!



*Murphy’s Law: Τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται...
Αν κάτι είναι να πάει στραβά θα πάει...
Όλα διαρκούν περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε...
Αν υπάρχει η πιθανότητα σε διάφορα πράγματα να πάνε στραβά, αυτό που θα πάει και πιο στραβά είναι και αυτό που θα κάνει τη ζημιά...
Αν υπάρχει μια συγκεκριμένη περίοδος για ένα πράγμα να μην πάει καλά, θα συμβεί εκείνη την περίοδο...
Αν έχετε ήδη υπολογίσει ότι υπάρχουν 4 τρόποι με τους οποίους μια διαδικασία μπορεί να πάει στραβά, και τους καταστρατηγήσετε, τότε σίγουρα θα εμφανιστεί και ένας πέμπτος για τον οποίο δεν είχατε προετοιμαστεί...
Όταν αφήνουμε τα πράγματα να γίνονται από μόνα τους, τότε αυτά έχουν την τάση να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο...
Αν όλα πάνε ρολόι, μην ξεγελιέστε, σίγουρα υπάρχει κάτι που δεν ελέγξατε ως ενδεχόμενο...