Αφορμή για σκέψεις

Τουλάχιστον ο Ριβάλντο ακριβώς επειδή είναι αυτός που είναι είχε την πολυτέλεια να παραθέσει μια συνέντευξη Τύπου και να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Μπορεί τα "παπαγαλάκια" που πήραν γραμμή από την ΠΑΕ να τον κατηγόρησαν ήδη για λαϊκιστή, αλλά όσοι το έκαναν θα πρέπει να πατήσουν delete σε όλα τα παλιά κείμενα που έχουν αποθηκευμένα στο κομπιούτερ τους, στα οποία ανέλυαν τον περιβόητο "ψυχισμό" του Γιάννη Ιωαννίδη. Αυτός είναι που διαταράχτηκε στη περίπτωση του Ριβάλντο κι αυτός είναι που τον ώθησε να πει τα όσα είπε. Εστω και άκαιρα κατά πολλούς, αφού δεν έπρεπε να χαλάσει την φιέστα.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης "πλήρωσε" ετεροχρονισμένα συμπεριφορές που κατ΄ εξακολούθησιν συνηθίζει σε ό,τι έχει να κάνει με τους ποδοσφαιριστές που φέρνει κατά καιρούς στην ομάδα. Ολα μέλι γάλα στην αρχή, με τις επαφές να είναι σε προσωπικό επίπεδο κι όταν έρθει το τέλος της συνεργασίας, ούτε μια λέξη, ούτε ένα τηλεφώνημα. Τα αναλαμβάνει όλα ο Λούβαρης. Εχουν φύγει κι άλλοι έτσι. Ομως, άλλοι είχαν γερό στομάχι και αδιαφόρησαν κι
άλλοι δεν τόλμησαν γιατί γνώριζαν πως δεν είναι Ριβάλντο για να ακουστούν αν έβγαιναν να τα πουν. Ετσι προτίμησαν να πνίξουν τα δάκρυά τους, αντί να τα εκδηλώσουν, να σιωπήσουν αντί να εκφράσουν την πίκρα τους.

Του Ριβάλντο κάποια στιγμή θα του περάσει, αφού αυτή τη στιγμή μιλάει - ΚΑΙ - ο εγωισμός.
Και ο Κόκκαλης θα αποθεωθεί εκ νέου από τους οπαδούς όταν θα φέρει το καινούργιο μεγάλο όνομα στο λιμάνι. Μέχρις ότου φτάσει η στιγμή που θα το πετάξει κι αυτό στα σκουπίδια
σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Βέβαια, ο χαρακτηρισμός "στυμμένη λεμονόκουπα" δεν ταιριάζει στον Ριβάλντο. Δεν συνάδει
ούτε με την αξία, ούτε με την ιστορία του, ούτε με την προσωπικότητά του και σίγουρα ούτε
με την άνετη οικονομική του κατάσταση.

Οι στυμμένες λεμονόκουπες άλλωστε συνήθως δεν βρίσκονται στα γήπεδα. Βρίσκονται ολόγυρά μας. Είναι όλοι αυτοί που είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν σε έναν ανάλογο Κόκκαλη και βλέπουν καθημερινά πώς "σκοτώνουν" τα άλογα όταν γεράσουν. Πώς επιβραβεύεται η διάρκεια και η συνέπειά τους με δυσαρέσκεια, με δυσμένεια ακόμα και με αποπομπή.

Είναι οι γονείς μας, τα αδέρφια μας, οι συνάδελφοί μας. Και όπως πάνε τα πράγματα
αύριο θα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Το έχουμε δει να συμβαίνει, το έχουμε νιώσει να έρχεται, κάποιοι το έχουν βιώσει κιόλας. Κι εμείς δεν είμαστε και Ριβάλντο. Για να έχουμε λυμένα τα βιοποριστικά προβλήματα, για να έχουμε εξασφαλισμένο το μέλλον, για να είναι μόνο ο πληγωμένος εγωισμός που θα μας ωθήσει να κάνουμε κάτι ανάλογο. Κι ας θεριεύει μέσα μας η επιθυμία να εκθέσουμε αυτόν που μας φέρθηκε με τόσο απαράδεκτο τρόπο. Κι ας μας πνίγει η οργή μαζί με την πίκρα και το παράπονο. Κι ας επιζητάμε απελπισμένα δικαιοσύνη για την αδικία που έχουμε υποστεί.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι...
Καθόμαστε και ασχολούμαστε με τον Ριβάλντο και τον Κόκκαλη. Και γράφουμε και αναλύουμε και παρακολουθούμε τα διάφορα φόρουμ και τα τηλεοπτικά παράθυρα...
Με μας, τις υποψήφιες μελλοντικές στυμμένες λεμονόκουπες, ποιος θα ασχοληθεί;