Οι πυρκαγιές και η Εθνική μας Αμνησία

Σκηνές αποκάλυψης. Βιβλική καταστροφή. Κόλαση. Εθνική τραγωδία. Ημέρα πένθους. Οικολογική καταστροφή. Οικονομική καταστροφή. Πύρινη λαίλαπα. Η χώρα ζει τη δική της 11η Σεπτεμβρίου. Παρόλο που η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια σε λεξιλόγιο, όλοι καταφεύγουν σε φράσεις - κλισέ, προκειμένου να περιγράψουν την κατάσταση που ζούμε από χθες το βράδυ. Ζούμε; Πώς μπορούμε να το ζήσουμε παρακολουθώντας από την ασφάλεια του σπιτιού μας τα όσα συμβαίνουν; Εχοντας κλείσει ερμητικά τα παράθυρα για να μην μπει μέσα η μυρωδιά από τη φωτιά του Υμηττού και με το air condition στο φουλ για να μην ζεσταινόμαστε.


Το ζουν πραγματικά μόνο αυτοί που βρέθηκαν/βρίσκονται στους τόπους της πυρκαγιάς.
Αυτοί που δεν ήξεραν πού να πάνε για να σωθούν γιατί δεν βρέθηκε κανείς να τους καθοδηγήσει. Αυτοί που έψαξαν τους δικούς τους και βρήκαν απανθρακωμένα πτώματα. Αυτοί που γύρισαν το πρωί στα σπίτια τους και βρήκαν αποκαϊδια. Αυτοί που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα χωριά τους. Που βλέπουν το απέναντι δάσος που αντίκριζαν μόλις άνοιγαν τα μάτια τους το ξημέρωμα να είναι απογυμνωμένο και κατάμαυρο. Πού πήγε τόσο πράσινο;
Πού πήγε τόση ομορφιά;




Βλέπω και τον πρωθυπουργό να κάνει διαγγέλματα. Προσωπικά μου είναι συμπαθής. Μου βγάζει μια ζεστασιά. Πώς όμως να τον δεις με συμπάθεια μια τέτοια στιγμή όταν σκέφτεσαι τα λάθη - τα επαναλαμβανόμενα λάθη - και τις παραλείψεις; Οταν σκέφτεσαι ότι έχει πλαισιωθεί από άτομα ανίκανα να λειτουργήσουν στοιχειωδώς, πόσο μάλλον να το καταφέρουν σε συνθήκες πίεσης;
Κι από την άλλη ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτός δεν μου είναι καν συμπαθής. Θέμα χημείας ίσως; Οταν τον είδα να επισκέπτεται τα καμένα και να απλώνει τα χέρια στην έκταση, θέλοντας να δείξει την απόγνωσή του, μου δημιούργησε αίσθημα οργής και γέλιου ταυτόχρονα. Αν είχε τα χέρια στην ανάταση και είχε γονατίσει κιόλας θα ήταν σαν την αφίσα του Platoon.
Θεωρώ ότι και οι δύο είναι ειλικρινείς όταν δείχνουν πως συμπάσχουν. Θα έπρεπε να είναι αναίσθητοι, αν δεν ένοιωθαν κάτι. Δεν μπορώ όμως να μην σκεφτώ πως στην άκρη του μυαλού τους βρίσκονται οι εκλογές και το πώς μπορούν να εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά το γεγονός.




Βλέπω και τις σκηνές με τους κατοίκους να τρέχουν αλλόφρονες δεξιά και αριστερά με φόντο ένα λαμπαδιασμένο τοπίο. Είναι λοιπόν αλήθεια πως τα καλύτερα σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή. Λένε και ξαναλένε πως οι κάτοικοι και ειδικά οι ηλικιωμένοι αρνούνται να φύγουν από τα σπίτια τους και απορούν κιόλας γι΄ αυτό. Γιατί απορούν, αλήθεια; Πώς να φύγει ο γέρος και η γριά από τον τόπο που γεννήθηκε, τον τόπο που μεγάλωσε, τον μόνο τόπο που γνωρίζει καλά, που ξέρει ότι σ΄ αυτόν θα αφήσει την τελευταία του πνοή; Προτιμά να πεθάνει μαζί με το σπίτι και τα ζωντανά του. Ακουσα και τον Λαζόπουλο πριν λίγο. "Είναι φυσικό, λέει, μπορώ να το βεβαιώσω εγώ που μεγάλωσα στην επαρχία, πως ο χωρικός έχει ιδιαίτερη σχέση με τη γη του".

Βλέπω και τους πυροσβέστες να τρέχουν δεξιά κι αριστερά. Ιδρωμένοι, καψαλισμένοι, χωρίς επαρκή μέσα, χωρίς επαρκείς γνώσεις. "Να πατάτε άσφαλτο". Αυτή είναι η εντολή που τους δίνουν οι ανώτεροί τους. Λογικό, αφού κανείς δεν τους έχει εκπαιδεύσει να επιχειρούν μέσα στο δάσος. Δυο μήνες τώρα αυτοί οι ταλαίπωροι δεν έχουν καταφέρει να ξαποστάσουν ούτε μια μέρα. Για τα 700 ευρουλάκια το μήνα στέλνονται κατευθείαν στην πρώτη γραμμή, πολλές φορές και στο θάνατο. Κι ο κόσμος να θυμώνει πολλές φορές μαζί τους. Να εξοργίζεται. "Δεν ήρθαν" λέει. "Μας άφησαν στο έλεος του θεού". Πού να πρωτοπάνε κι αυτοί. Πού να πρωτοπετάξουν και τα αεροπλάνα; Μετρημένα στα δάχτυλα τα "Καναντέρ". Τα μισά λέει είναι άχρηστα, τα άλλα μισά πετάνε και μερικά είναι "κινητές βόμβες". Δεν περισσεύουν λεφτά για τέτοιες αγορές. Ξεχάστηκαν κι οι δύο πιλότοι που έπεσαν με το "Καναντέρ". Ανθρώπινο λάθος ήταν, είπαν. Σε τι συνθήκες όμως; Δίκιο έχουν κι αυτοί. Δίκιο έχει κι ο κόσμος. Δεν τον νοιάζει που καίγεται το διπλανό χωριό. Το σπίτι του τον νοιάζει.



Βλέπω και τη φωτογραφία με την καμμένη χελώνα και σκέφτομαι πως αυτή τη φορά τα ζώα πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Εδώ δεν είναι Πάρνηθα, άλλωστε. Εδώ υπάρχουν νεκροί. Κι η δική τους ζωή έχει λιγότερη αξία από αυτή των ανθρώπων, δεν μπορούν κιόλας να καθορίσουν με την ψήφο τους τη μοίρα αυτού του τόπου κι ας τους ανήκει περισσότερο από ό,τι ανήκει σε μας. Κι όμως, πόσα πουλιά, πόσα ζώα, από αυτά που κατοικούσαν ελεύθερα στα δάση και από τα άλλα τα κατοικίδια θυσιάστηκαν αυτό το διήμερο. Και δεν θα μάθουν το πώς και το γιατί ο παράδεισός τους έγινε στάχτη.

Κάνω και ζάπινγκ στα κανάλια. Περιέργως απουσιάζουν από τα πάνελ οι καλλιτέχνες - υποψήφιοι βουλευτές. Κακώς γιατί αυτοί λόγω επαγγέλματος την υποκριτική την παίζουν στα δάχτυλα, οπότε θα τους ήταν πιο εύκολο να δείξουν την συντριβή τους. Οχι ότι δεν τα καταφέρνουν καλά και οι πολιτικοί, ωστόσο. Χρόνια στο κουρμπέτι άλλωστε.

Διάβασα ότι το μίνιμουμ που θα απαιτηθεί να ξοδέψει ο κάθε υποψήφιος εθνοπατέρας δεν είναι λιγότερο από 150.000 ευρώ. Πόσοι από αυτούς θα ήταν διατεθειμένοι να τα δώσουν υπέρ των πληγέντων; Αλλά τι λέω τώρα;

Κάθε νέα σύνδεση και μια καινούργια πυρκαγιά ή μια αναζωπύρωση. Στην τηλεόραση ο Αδωνις να μιλάει για ξένα κέντρα από τα οποία δεχόμαστε επίθεση. Οι υποψήφιοι βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων να τρώγονται μεταξύ τους πάνω από τα αποκαϊδια.

Οι μεγαλοδημοσιογράφοι σε μαραθώνιες μεταδόσεις να αναλύουν, να επικρίνουν, να οργίζονται, να γίνονται τιμητές των πάντων. Στο μεσοδιάστημα ρίχνουν και ιδέες για τηλεμαραθώνιους, προκειμένου να ανακουφιστούν οι πληγέντες. Αυτό γνωρίζουν να κάνουν καλά, αυτό κάνουν. Πιο θλιβερή ανάμεσά τους η Μάρα Ζαχαρέα. Η θέση της, την υποχρεώνει να είναι αποστασιοποιημένη, η φύση της δεν της επιτρέπει να είναι αμέτοχη. Η εσωτερική της πάλη καθρεφτίζεται στο πρόσωπό της. Κατάντια. Σχεδόν την λυπάμαι.

Δεν ξέρω αν τις φωτιές τις έβαλαν εμπρηστές. Δεν ξέρω αν τις έβαλαν ξένοι πράκτορες. Δεν ξέρω αν μπήκαν από αμέλεια. Μοιάζει όμως να είναι το δίκαιο αντίτιμο που εισπράττουμε για όλα τα χρόνια της αδιαφορίας που δείχνουμε όλοι μας, από τον απλό πολίτη μέχρι την πολιτική ηγεσία.

Ολα αυτά τα χρόνια της κακοδιαχείρισης - κι εγώ δεν αναφέρομαι στο "τώρα" ή στο "πριν"
αλλά βάζω το όριο 50 ολόκληρα χρόνια πίσω - η ηθική αλλά και η αγωγή του καθενός τελείωναν στα όρια του σπιτιού, της αυλής, του κτήματος, του οικοπέδου του.

Ολα αυτά τα χρόνια, ανάξιοι καταλαμβάνουν θέσεις σημαντικές, τα συμφέροντα και το
ρουσφέτι ζουν και βασιλεύουν και η μόνη έγνοια είναι μια θέση στη μονιμότητα του δημοσίου.
Τη σιγουριά του "μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, ο μισθός τρέχει".
Κι ας ζούμε εμείς οι πολλοί - οι μαλάκες - καθημερινά με την απειλή της απόλυσης.

Τουλάχιστον αφού προσλάβατε - και οι μεν και οι δε - όλα αυτά τα χρόνια τόσους και τόσους στο δημόσιο, δεν ήσασταν καν ικανοί να κάνετε προσλήψεις εκεί που υπήρχαν πραγματικές ανάγκες; Ούτε να τους διοχετεύσετε σε θέσεις που θα πιάσει η δουλειά τους τόπο ήσασταν ικανοί; Που θα μπορούν με μια στοιχειώδη εκπαίδευση να φανούν χρήσιμοι;

Ολα αυτά τα χρόνια δύο - τρεις οικογένειες κυβερνούν την Ελλάδα λες και η θέση τους είναι επιχείρηση, όπου ο πατέρας παραδίδει τη σκυτάλη στο γιο. Κι οι περισσότεροι τους χειροκροτούν και τους πριμοδοτούν γιατί κάτι έχουν να κερδίσουν.

Θα μου πεις τι τα λέω (γράφω) όλα αυτά; Σε λίγες μόλις ημέρες η Εθνική μας Αμνησία θα τεθεί ξανά σε λειτουργία και στις εκλογές αντί να ρίξουμε στις κάλπες μια μεγαλοπρεπή μούντζα, θα ψηφίσουμε σύμφωνα με τα συμφέροντά μας.

Το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου οι νικητές θα ανεμίζουν σημαιάκια, θα βγουν στους δρόμους με τα αυτοκίνητα και τις κόρνες σαν να πανηγυρίζουν την κατάκτηση του Euro 2004 και όλα θα είναι πάλι ωραία και καλά. Στη λήθη θα περάσουν κι αυτές οι πυρκαγιές μαζί με τις προηγούμενες και με όλα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν.

Ισως γι΄ αυτό λένε τελικά ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Πεθαίνει η αναισθησία;
Ακόμα και τώρα αν βγω έξω και κάνω καμιά βόλτα στην Αθήνα, είναι σίγουρο ότι τα μπαράκια και τα κέντρα θα τα βρω γεμάτα από κόσμο. Ετσι ...πενθεί ο Ελληνας.
Γλεντώντας, ρίχνοντας τη ζεϊμπεκιά του.

"Μόδα, καβάλα κι άρπα κόλλα". Μακράν ο πιο αντιπροσωπευτικός στίχος για την περιγραφή της σύγχρονης Ελλάδας.