Κάτι... εξευτελίζεται...

Συνταγή...

Θάβουμε όλη την εβδομάδα όλους τους υπόλοιπους συνδαιτημόνες - «ανταγωνιστές» καθώς μας ξινίζουν ΟΛΕΣ οι γεύσεις και OΛΑ τα φαγητά (πάντα κατ' ιδίαν στην κάμερα, γιατί στο τραπέζι τα βρίσκουμε όλα τέλεια, μη χάσουμε και την ευγένειά μας) ώστε να νομιμοποιούμαστε να βάλουμε όσο πιο χαμηλό βαθμό γίνεται και στο τέλος βγαίνουμε νικητές! 

Στο τέλος ο φουκαράς ο οικοδεσπότης νομίζει ότι όλα έχουν πάει τέλεια, αφού έχει εισπράξει μόνο επαίνους και τους μόνους που... ψυχανεμίζεται ότι δεν θα τον τιμήσουν με υψηλό βαθμό είναι αυτοί που δεν έχουν τιμήσει και το φαγητό του, επειδή δεν τους αρέσουν συγκεκριμένοι συνδυασμοί γεύσεων. Και φυσικά του έρχεται η κεραμίδα (μετά το τέλος του συγκεκριμένου κύκλου στον οποίο συμμετέχουν, εννοείται αφού στη διάρκειά του δεν έχει την παραμικρή ιδέα του τι... παίζεται).


Απ' ό,τι μου λένε όσοι έχω συζητήσει μαζί τους το θέμα, τα πρώτα χρόνια δεν συνέβαινε αυτό και έχω και προσωπικά παράδειγμα φίλης που κέρδισε πριν από χρόνια την πρώτη θέση, βάζοντας η ίδια βαθμάρες στους υπόλοιπους. Αλλά τότε - κάπου γύρω στο 2009-2010 - προφανώς οι συμμετέχοντες δεν έκαναν... πολιτική. Πήγαιναν για την εμπειρία και τη διασκέδαση.

Οι βαθμοί έφταναν τους 33-34 για τους πρώτους  (για όσους δεν ξέρουν, που πρέπει να είναι ελάχιστοι, ψηφίζουν 4 άτομα με άριστα το 10), τώρα δεν ξεπερνούν τους 28. Είναι κάπου 4 εβδομάδες πια που το παρακολουθώ (τα... καλά της ανεργίας...) και έχω αηδιάσει. Κάθε φορά βρίσκεται κάποιος που κατά σύστημα δεν ικανοποιείται με τίποτα (με τίποτα όμως!) και στο τέλος - ω του θαύματος! - βγαίνει νικητής (γιατί οι υπόλοιποι ψηφίζουν κατά συνείδηση - και κατά γεύση...).

Το μεγάλο πανηγύρι βέβαια γίνεται όταν βρεθούν στον ίδιο κύκλο δύο... έξυπνοι που έχουν την ίδια τακτική...

Είπαμε ότι η κρίση βγάζει έξω τον χειρότερο εαυτό - όσων διαθέτουν τέτοιον - και τα 1500 ευρώ δεν είναι αμελητέο ποσό, αλλά τόσο πια;

Εχουμε ξεφτιλιστεί, άραγε, τόσο πολύ σαν λαός;