Eκανε το αυτονόητο...

«Ανάγκα και θεοί πείθονται» λέει το γνωστό αρχαίο ρητό κι αν θεούς δεν μπορείς να τους χαρακτηρίσεις τους παίκτες του «τριφυλλιού», η ανάγκη σίγουρα υπήρχε ό,τι κι αν θελήσει κανείς να βάλει δίπλα της ως αιτία που τη δημιούργησε.

Να ήταν η επίσκεψη των οργανωμένων, να ήταν η παρουσία τόσων ευρωπαϊκών «ματιών» στο ΟΑΚΑ αφού το σκάουτινγκ στον σημερινό αγώνα οργίασε και οι παίκτες θέλησαν να βάλουν τα δυνατά τους, να ήταν το φιλότιμο που ξύπνησε ξαφνικά, το καμπανάκι κινδύνου, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης; Ο,τι κι αν ήταν λειτούργησε.

Και ο Παναθηναϊκός κατάφερε κάποιες στιγμές να θυμίσει τριφύλλι και να φτάσει έτσι στη νίκη, την μόλις τρίτη στο ΟΑΚΑ φέτος και την πρώτη μετά από περίπου τρεις μήνες και πιο συγκεκριμένα από τις 18 Νοεμβρίου 2012 στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ (2-0) με προπονητή τον Χουάν.

Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι δεν βρήκα τον Παναθηναϊκό τόσο καλό όσο άκουσα ή διάβασα. Για την ακρίβεια στο πρώτο ημίχρονο ήταν μέτριος κι αν κάποιος ισχυριστεί ότι αυτό συνέβη λόγω Φουρλάνου, θεωρώ πως και στην επανάληψη για αρκετό χρονικό διάστημα δεν ήταν αυτός που έπρεπε.

Για μια στιγμή  μάλιστα μετά το 2-1 νόμιζα ότι θα ξαναδώ το έργο «όλοι πίσω για να διαφυλάξουμε το αποτέλεσμα». Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη, αντίθετα η ομάδα βγήκε μπροστά για να βάλει και τρίτο γκολ και μπορεί να διαμαρτύρεται και για το πέναλτι του Βερόν στον Σισοκό που δεν έδωσε ο Λιαχούδης.

Ενα «ανακουφιστικό» λοιπόν αποτέλεσμα  το οποίο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αύριο αγωνίζονται μεταξύ τους οι ομάδες που προηγούνται του Παναθηναϊκού στη βαθμολογία, μπορεί να τον φέρουν σε απόσταση βολής από τα πλέι οφ.

Φυσικά το συγκεκριμένο αποτέλεσμα δεν σημαίνει κάτι αν δεν υπάρξει ανάλογη συνέχεια, αλλά προς το παρόν κρατάμε τη νίκη, την... ανακούφιση, την ηρεμία, την καλή ψυχολογία και συνεχίζουμε.

Στα αξιοσημείωτα του ματς:

Η επιλογή του Φάμπρι να βάλει στη βασική ενδεκάδα τον Φουρλάνο και στη συνέχεια να τον αποσύρει σε μια... αλεφάντεια αλλαγή και να βάλει στη θέση του τον Ζέκα που όφειλε να είχε βάλει εξ αρχής στο ματς.

Σ’ αυτή την περίπτωση πού στέκεται κανείς; Στην λάθος επιλογή βασικού ή στη σωστή αντικατάσταση; Κι αν συμφωνήσει πως επρόκειτο για σωστή αλλαγή, ξεκινάει άλλη συζήτηση. Για το τάιμινγκ της αλλαγής. Χάθηκε ο κόσμος να περιμένει μερικά λεπτά για να τον αντικαταστήσει στο ημίχρονο; Τον «έκαψε» τον παίκτη μ’ αυτό που έκανε;

Ο ίδιος ο Φάμπρι είχε απάντηση: «Εμένα -λέει- μ’ ενδιαφέρει η ομάδα και όχι οι παίκτες». Αλλη μεγάλη συζήτηση κι αυτή, γιατί σε κάθε σεζόν η ομάδα EINAI οι παίκτες. Κι όταν οι παίκτες μάλιστα ανήκουν και στη νέα φουρνιά της ομάδας που σημαίνει πως πρέπει στο ξεκίνημα να τους φερθείς με... στοργή και προδέρμ τότε δεν μπορείς να τους θυσιάσεις ελαφρά τη καρδία.

Από την άλλη, ο Φουρλάνος ήταν ο αδύναμος κρίκος στον αγώνα. Ολοι το είχαν δει. Κι αν σήμερα μπορεί να τεθεί θέμα για την χρησιμοποίησή του ως βασικού και τη χρονική στιγμή της αλλαγής που μπορεί να τον «κάψει» όπως λένε κάποιοι, υπάρχει και το θέμα της δικής του απόδοσης συνολικά. Μιας απόδοσης που έχει μείνει σε πολύ χαμηλά στάνταρντ όσες φορές κι αν χρησιμοποιήθηκε.

Εδώ βέβαια ανοίγει και πάλι μια συζήτηση. Παίζει ο παίκτης στη σωστή θέση; Γιατί αν τον βάζεις δεκάρι ενώ ο παίκτης είναι οκτάρι πώς περιμένεις να σου αποδώσει;

Επειδή δεν είναι της παρούσης ωστόσο το συγκεκριμένο θέμα αυτή την εποχή που καίγεται ο... κώλος της ομάδας, το αφήνουμε κι αυτό στην άκρη.

Οπως και τον ίδιο τον Φάμπρι τον αφήνουμε - προς το παρόν... - στην άκρη, καθώς επειδή από τη μια του χρεώνεται κάτι αρνητικό και από την άλλη του πιστώνεται κάτι θετικό, ας πούμε πως, από τη στιγμή που κερδίσαμε, έρχεται μία η άλλη.  Εννοείται ότι αν χάναμε, άλλαζε το πράγμα...

Τι άλλο;

Το... εξωπραγματικό γκολ του Μαρίνου (εξωπραγματικό για τον Μαρίνο) που επειδή δεν ήρθε με το καλό του πόδι κι επειδή κι ο ίδιος δεν είναι δα και μέγας γκολεαδόρ μάλλον τυχαίο το λες. 

«Τυχαίο αλλά ωραίο», όπως είπε κι ο Παπαμιχαήλ στη Βουγιουκλάκη στην ταινία «Μοντέρνα Σταχτοπούτα»...

Πού αλλού στεκόμαστε;

Στην εκπληκτική απόδοση του Σισοκό που έκανε πραγματικά όργια, στην πολύ καλή απόδοση του Γιούρκα που μας θύμισε κάτι από τον παλιό καλό εαυτό του, στην εικόνα του Μαυρία που ανεβαίνει συνεχώς και βέβαια στην αποτελεσματικότητα του Τοτσέ που έχει ακούσει τόσα πολλά ο φουκαράς αλλά τα γκολάκια του τα βάζει όποτε μπορεί και εν πάση περιπτώσει όσο μπορεί παίζει.

Και τι κρατάμε στο μυαλό μας σαν υποσημείωση;

Οτι μια νίκη από μόνη της δεν λέει κάτι αν δεν συνεχιστούν τα καλά αποτελέσματα, ότι ο ΟΦΗ δεν βρίσκεται στα καλύτερά του (κοινώς δεν σκοτώσαμε κάποιο θηρίο, αν και από την άλλη, κι άλλες φορές δεν είχαμε θηρία απέναντί μας ωστόσο τότε δεν καταφέραμε να τα... σκοτώσουμε), ότι όπως προανέφερα το γκολ του Μαρίνου μάλλον τυχερό ήταν (που σημαίνει ότι αν δεν έμπαινε κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα είχε εξελιχθεί το ματς), ότι ο «υπερβάλλων ζήλος» των παικτών μπορεί απλά να οφειλόταν στην παρουσία πολλών scouts.

Για το τέλος άφησα το περιβόητο πανό. Το πρώτο πανό που εμφανίστηκε να κράζει τον Βγενόπουλο γράφοντας χαρακτηριστικά: «Πού είσαι ρε Μπαινω-Βγενόπουλε». 

Σε αντίθεση με ό,τι θα περίμενε κανείς ωστόσο, το θέμα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι το πανό. Είναι η υπογραφή «Θύρα 13».

Μέχρι αυτή τη στιγμή υπάρχει «αναβρασμός» στους κόλπους των οργανωμένων, γιατί δεν έχει ξεκαθαριστεί (έχουν και κοπή πίτας και δεν μπορούν να τους βρουν για να μάθουν...) αν το πανό ήταν όντως της «13» ή αν πρόκειται για προβοκάτσια. 

Και σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον να μάθουμε αν ήταν ή όχι...

***

Scratch: (Καρπετόπουλος στο twitter): Από τον αναστεναγμό ανακούφισης που βγάλαμε στα γκολ του Τοτσέ όσοι παίξαμε άσο τον ΠΑΟ από το ημίχρονο, θα ξαναχαλάσει ο καιρός...