Ομάδα που δεν γεμίζει το μάτι

Αφησα συνειδητά να περάσουν μερικές ημέρες από το ντέρμπι της Α1 και το έκανα κυρίως επειδή δεν ήθελα να αδικήσω κάποιους με εν θερμώ κριτική. Γιατί είναι αλήθεια πως παρακολουθώντας τον αγώνα τα έβαλα αρκετές φορές με τον Πεδουλάκη και την  «ατολμία» του. 

Μάλιστα σε κάποια σχόλια που έκανα στο facebook για το γεγονός ότι «ξέχασε» στον πάγκο τον Σόφο και τον Διαμαντίδη (παρά το ότι είχαν φορτωθεί με φάουλ θεωρούσα και θεωρώ ότι έπρεπε να ρισκάρει νωρίτερα) ένας πρώην συνάδελφος μου επισήμανε πως ο Αρτζι έχει δύσκολο έργο και δεν πρέπει να τον κριτικάρουμε τόσο πολύ ή τόσο εύκολα.

Το σκέφτηκα αρκετά κι εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι τον Πεδουλάκη τον συμπαθώ πολύ εδώ και χρόνια και ο λόγος είναι – πέρα από το ότι υπήρξε καλός παίκτης και τον θεωρώ καλό προπονητή – πως τον έχω συνδέσει στο μυαλό μου με την αγαπημένη μου ομάδα, του Περιστερίου, εκεί στη διετία 1993-1995, πριν καν πάει στον Παναθηναϊκό (που είχε την ατυχία να τον βρει σε μια άσχημη εποχή).

Δεν θα ήθελα λοιπόν σε καμία περίπτωση να τον αδικήσω με μια σκληρή κριτική. Αναγνωρίζω επίσης πως το έργο του είναι δύσκολο όχι μόνο επειδή έχει να διαχειριστεί μια εντελώς νέα ομάδα, με παίκτες που έχουν αλλάξει δυο και τρεις φορές, αλλά κυρίως επειδή στο μυαλό όλων η σύγκριση με το «τοτέμ» που ακούει στο όνομα Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι αναπόφευκτη και σίγουρα εις βάρος του.

Από την άλλη, πώς μπορεί κάποιος να μην είναι υπεύθυνος για τη φετινή ομάδα στο βαθμό που του αναλογεί (γιατί εδώ τα πράγματα είναι συγκεχυμένα...) για τις επιλογές των συγκεκριμένων παικτών; 

Πέρα δηλαδή από το γεγονός του μονταρίσματος και το ότι η φετινή σεζόν είναι – φυσιολογικά – μια σεζόν μεταβατική για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό δεν μπορεί να μην συνυπολογίσει κανείς ότι ακόμα κι αν δεν αποφάσισε ο ίδιος, σίγουρα έκανε κάποιες εισηγήσεις παικτών που ήρθαν στην ομάδα. Αν δηλαδή επιλέγεις Αμερικανούς που δεν έχουν ξαναπαίξει στην Ευρώπη, επομένως εκτός από τους νέους κανονισμούς θα χρειαστούν και χρόνο προσαρμογής στο ευρωπαϊκό μπάσκετ γενικότερα, πώς γίνεται να μην έχεις ευθύνες;

Αν φέρνεις (κι εδώ πραγματικά δεν ξέρω αν είναι δική του επιλογή, ή του Γιαννακόπουλου ή κάποιου άλλου) τον Καπόνο και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ο θεατής διαπιστώνει ότι δεν έχεις ούτε ένα σύστημα προσαρμοσμένο  πάνω του ώστε να κάνει όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί αυτό που ξέρει να κάνει  καλύτερα απ’ όλα, δηλαδή να «πυροβολεί» το αντίπαλο καλάθι, τότε πώς γίνεται να μην έχεις ευθύνη;

Οταν βλέπεις πως είσαι πίσω στο σκορ και δεν χρειάζεται απλώς να κερδίσεις, αλλά να πάρεις και διαφορά πόντων, πώς γίνεται να αφήνεις στον πάγκο για... ώρα τον Σχορτσανίτη και τον Διαμαντίδη και να καθυστερείς τόσο πολύ να τους ρίξεις ξανά στο παιχνίδι; Κι εντάξει για τον Σόφο ας δεχτώ τις εξηγήσεις που έδωσε στη συνέντευξη Τύπου, ότι ο παίκτης θέλει ανάσες και δεν μπορεί να παίξει πολύ, αλλά ο Μήτσος;

Ναι, είχαν φορτωθεί με φάουλ, αλλά αν δεν ρισκάρεις σε ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο τελευταίο δεκάλεπτο, πότε θα το κάνεις; Με ποιον  αντίπαλο και σε ποιο λεπτό;, Για μένα ήταν ξεκάθαρα θέμα κακής διαχείρισης του αγώνα. 

Ο Πεδουλάκης μου δίνει την εντύπωση πως έχει στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο πλάνο σε κάθε παιχνίδι, που όταν όμως σταματάει να λειτουργεί, ή το διαβάσει ο αντίπαλος, δεν μπορεί να το αντικαταστήσει στη διάρκεια του  ματς με κάποιο νέο.

Από την άλλη, αυτό που σε... τρελαίνει είναι πως και ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει φέτος τη σούπερ – ντούπερ ομάδα ούτε τον σούπερ – ντούπερ προπονητή. Εχει αδυναμίες κι αυτός χτυπητές. Γι’ αυτό και θεωρώ πλάνη την αίσθηση που υπάρχει ότι «αφού κοντράρουμε στα ίσα τον Ολυμπιακό ακόμα και τώρα που δεν είμαστε στο 100% και παρά το γεγονός ότι βρεθήκαμε σε κακή μέρα, όταν θα πιάσουμε το μάξιμουμ της απόδοσής μας θα τον έχουμε για... πλάκα». Για τον απλούστατο λόγο ότι και ο βασικός μας αντίπαλος δεν είναι τόσο δυνατός φέτος ώστε να μας καθησυχάζει η σημερινή μας εικόνα σε σύγκριση με τη δική του δυναμικότητα.

Οχι παιδιά, η εικόνα που έχουμε δεν οφείλεται στο ότι η ομάδα δεν έχει πιάσει ακόμα το μάξιμουμ της απόδοσής της, ή ότι βρέθηκε σε κακή ημέρα. Η ομάδα αγωνίζεται  μονοδιάστατα, έχει παίκτες μονοδιάστατους που για κάποιους λόγους που θα έπρεπε να –αλλά δεν... – έχει ήδη εντοπίσει ο προπονητής, δεν έχουν βρει χημεία μεταξύ τους και προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα βρουν. Κάτι δεν «κολλάει» καλά σ’ αυτή την ομάδα και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που δεν γεμίζει το μάτι και δεν πείθει με την εικόνα της.

Ο Παναθηναϊκός  δεν έχει αξιόπιστο πόιντ γκαρντ πίσω από τον Διαμαντίδη, οι Ούκιτς και Μπανκς είναι εξαιρετικά ασταθείς, ο Γκιστ ακόμα ψάχνεται, ο Τσαρτσαρής δεν μπορεί να αγωνιστεί για πολλή ώρα αποτελεσματικά, ο Ματσιούλις και ο Μπράμος έχουν σκαμπανεβάσματα, δεν  υπάρχει πάγκος που να μπορεί να δώσει ανάσες στους βασικούς (προσωπικά αμφιβάλλω και για κάποιους παίκτες της βασικής πεντάδας) και ο προπονητής δεν έχει φτιάξει επιθετικά συστήματα.

Επιμένει σ’ αυτό που γνωρίζει καλά, την άμυνα, αν και εν τέλει αποδείχτηκε στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ότι ούτε αυτό είναι λύση από την στιγμή που ήθελε να κρατήσει το ματς σε χαμηλό σκορ με σετ παιχνίδι κι όμως δέχτηκε πολλούς πόντους. 

Η ήττα στο ντέρμπι από τον Ολυμπιακό δεν είναι βέβαια το θέμα. Το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό όπως δεν ήταν και τα ματς της κανονικής περιόδου των προηγούμενων σεζόν.

Ούτε και τυχόν απώλεια του κυπέλλου θα είναι καταστροφική πέρα από το πρεστίζ της ομάδας.

Θα είναι όμως καθοριστική η εικόνα που θα παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός στο συγκεκριμένο παιχνίδι λόγω ακριβώς της σπουδαιότητάς του και του αντιπάλου που θα έχει να αντιμετωπίσει. Ακριβώς επειδή θα είναι ενδεικτική της κατάστασης στην οποία βρίσκεται αγωνιστικά και ψυχολογικά η ομάδα. 

Κι αυτό γιατί θα δείξει κατά πόσο ο φετινός Παναθηναϊκός είναι ικανός να κάνει την  υπέρβαση.

Αν την κάνει, η πίστωση χρόνου θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, εξάλλου οι μπασκετικοί οπαδοί του «τριφυλλιού» έχουν την ωριμότητα να αντιληφθούν το γεγονός ότι  η φετινή χρονιά είναι μεταβατική, ανεξάρτητα από το τι «χρεώνουν» στη διοίκηση για την αποψίλωση του ρόστερ και την αλλαγή προπονητή.

Αν δεν την κάνει, η υπομονή θα εξαντληθεί πολύ γρηγορότερα του αναμενομένου και αυτό θα έχει αντίκτυπο σε όλα τα επίπεδα: διοικητικό, αγωνιστικό, προπονητικό, ψυχολογικό κλπ.

Προσωπικά δεν αισιοδοξώ, καθώς θεωρώ αφενός πως το ρόστερ δεν είναι το κατάλληλο, αφετέρου πως ο προπονητής δεν μπορεί να διαχειριστεί τις – ομολογουμένως πολλές... – δυσκολίες που του προκύπτουν. 

Από την άλλη, ωστόσο, εξυπακούεται πως ο απολογισμός θα γίνει στο τέλος, οπότε ίσως όλα τα παραπάνω να είναι βιαστικά. Εξάλλου, με μία ή και με δύο ακόμα και τρεις ήττες τώρα δεν χάθηκε ο κόσμος. Αρκεί βέβαια οι παίκτες να μπορούν να πάρουν μαθήματα από τις ήττες και ο προπονητής να έχει την ικανότητα να τις διαχειριστεί. Ισχύει, όμως, κάτι τέτοιο;

***

Scratch: ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι δεν σκοπεύω να ασχοληθώ με τη... διαιτησία, ούτε και ενστερνίζομαι τα... γραφικά του στιλ ότι αφού  σκοτώσαμε το... θηρίο που ακούει στο όνομα ΑΓΟΡ είμαστε έτοιμοι να... σαρώσουμε στον τελικό του κυπέλλου...

 Scratch 1: Κι επειδή μόλις τώρα είδα το σχόλιο που έκανε ο καλός μου ο Island που ήθελε... σεντόνι μπασκετικό να συμπληρώσω αυτά τα οποία ζητάει και δεν έχω αναφέρει. Λοιπόν, για το θέμα Ομπράντοβιτς γνωρίζω (από την κρίσιμη ημέρα που συζητούσε με τον Δημήτρη για την παραμονή του ή όχι στην ομάδα) αυτά που ο ίδιος ο Γιαννακόπουλος είπε στην αλήστου μνήμης συνέντευξή του. Οτι δηλαδή ο Ζοτς έφυγε εξαιτίας του Θανάση. Αν είναι αλήθεια ή όχι δεν μπορώ να το ξέρω. Το ξέρουν μόνο οι ίδιοι... Εκείνο που μπορώ να βεβαιώσω γιατί το γνωρίζω εκ των έσω είναι ότι ο νέος πρόεδρος έχει πραγματική ψύχωση με την ομάδα μπάσκετ και θέλει να την κρατήσει το ίδιο ψηλά όσο την είχε ο πατέρας του. Επίσης τα 15 μύρια που έσκασε για την ομάδα είναι χειροπιαστά. Το αναφέρω ως αντιδιαστολή με τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό όπου σ' αυτή την δύσκολη εποχή δεν βάζει κανείς το χέρι στην τσέπη. Τώρα αν είναι πολλά ή λίγα, είναι θέμα άλλης συζήτησης. Σε κάθε περίπτωση θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Και για τα ποσά που δαπάνησε και για τις επιλογές του, αλλά και για τους όποιους... παρορμητισμούς ή παλινωδίες του (μένω - φεύγω)..