Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι

Υπήρχαν πολλοί τρόποι για να αρχίσω το σημερινό ποστ. Θα μπορούσα να ξεκινήσω... «παίζοντας» με το όνομα του σκόρερ Κοέλιο και το σύμπαν που συνωμοτεί, όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ και είναι γεγονός ότι ο Αρης φάνηκε να το θέλει περισσότερο από τον Παναθηναϊκό.

Σκέφτηκα πάλι να το πάω στη σημειολογία, αφού ένα πέναλτι που δεν μπήκε γκολ ήταν ουσιαστικά αυτό που κοίμισε (πόσο περισσότερο να κοιμηθεί  ο... κοιμισμένος θα μου πεις... Κι όμως...) τον Παναθηναϊκό, γιατί αν είχε αναγκαστεί να κυνηγάει στο σκορ (και ο Αρης πιθανότατα να κλειστεί για να διαφυλάξει το πολύτιμο τέρμα του) μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό (αυτό τουλάχιστον έχει δείξει το πρόσφατο παρελθόν)..

Σκέφτηκα ακόμα και το θέμα της «δικαιοσύνης». Ενα πέναλτι του Σαριέγκι στον Κάμπορα στο 90’ που δεν δόθηκε ποτέ, ένα άλλο του... Da-lukas Vyntra που δόθηκε και πήραμε κάποτε μια νίκη που δεν την αξίζαμε, ε κάπου αυτά είναι δανεικά (μόνο του γαύρου είναι εν τέλει δανεικά και αγύριστα...) και το σημερινό αποτέλεσμα απλά αποκατέστησε την τάξη. Αν και η νίκη του Αρη ήταν καθαρή, δεν ήρθε με κάποιο μαϊμού πέναλτι, τουλάχιστον εκείνο του Βιτόλο για το οποίο υπήρχαν αμφιβολίες για το αν ήταν ή δεν ήταν (δεν θα μπω καν στη διαδικασία) δεν κατέληξε σε γκολ, οπότε θεωρείται ως μη γενόμενο.

Σκέφτηκα ακόμα να ξεκινήσω θυμίζοντάς σας εκείνο το εκπληκτικό πρωτοσέλιδο της Sportday τον Οκτώβρη του 2005 μετά από ένα ματς του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Champions League που έγραφε: ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΦΑΩ ΓΚΟΛ ΣΤΟ 89’ που πλέον ταιριάζει γάντι στον Παναθηναϊκό γιατί του έχει γίνει συνήθεια να τρώει γκολ στο ογδονταφεύγα (ένας κύκλος είναι η ζωή τελικά).

Ομως, απ’ ό,τι κι αν ξεκινούσα μικρή σημασία είχε αφού τα ίδια θα κατέληγα να γράψω. Για μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς παίκτες με προσωπικότητα, χωρίς πάθος και ψυχή, άνοιωθη.

Με κακή άμυνα, με εφιαλτικά ποσοστά στις στημένες φάσεις, χωρίς καλή κυκλοφορία, χωρίς σχέδιο χωρίς τακτική.

Να κατηγορήσω τους παίκτες; Να το κάνω. Είναι γατάκια, στην πλειοψηφία τους, δεν αξίζει να παίζουν σε μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, είναι έτσι, είναι αλλιώς, είναι... είναι... είναι...

Να κατηγορήσω τον προπονητή; Που είναι προπονητής για ομάδα Β’ Εθνικής, που δεν έχει αντιληφθεί πού ήρθε, που κάνει επιλογές που τον εκθέτουν μόνιμα, που δεν μπορεί να βρει κώδικα επικοινωνίας με τους παίκτες, που χαλάει όλη τη φαιά ουσία που διαθέτει (αν διαθέτει...) πλάθοντας ιστοριούλες με κάστρα και πολιορκητές, λιοντάρια και λιονταρίνες, μουσικούς και ορχήστρες κ.λπ. κ.λπ.

ΟΚ να το κάνω κι αυτό. Και τι θα βγει; Οι παίκτες δεν πρόκειται να αλλάξουν, μ’ αυτούς θα πορευτούμε μέχρι το τέλος της σεζόν, ό,τι μεταγραφές ήταν να γίνουν έγιναν, εκτός αν νομίζει κανείς ότι θα μπει μέσα ο Φιγκερόα γερός και δυνατός σαν ταύρος (που ποιος δεν το θέλει...) και θα ρίξει ένα τρίμπαλο στον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, ένα στον ΠΑΟΚ στην Τούμπα (τους έχουμε και τους δύο έξω για όποιον το έχει ξεχάσει) και ένα ακόμα στην ΑΕΚ στην κοινή μας έδρα και θα πάρουμε και όλα τα εντός έδρας ματς (ναι αυτά στα οποία ως τώρα δεν έχουμε σταυρώσει νίκη) στις 8 αγωνιστικές που απομένουν και όλα καλά.

Ο Φάμπρι πάλι προπονηταράς δεν πρόκειται να γίνει στα ξαφνικά, όσο δεν έρχονται αποτελέσματα δεν θα υπάρχει και ψυχολογία ούτε στον ίδιο ούτε στους παίκτες, εκτός αν συμβεί το παραπάνω που είπαμε και πάει η ομάδα τρένο στα εναπομείναντα παιχνίδια της.

Εδώ βέβαια υπάρχει κι άλλο σενάριο, μπορεί ο Φάμπρι να γίνει ο τρίτος προπονητής που παίρνει τον... πούλο από την ομάδα αν και μπορείτε να είστε ήσυχοι (ή ανήσυχοι – ανάλογα πώς το βλέπετε), είπε ο Κωνσταντίνου ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει, οπότε «παίζει» πια δυνατά σαν ενδεχόμενο γιατί άμα το πει ο Βασίλης έχει την έννοια που είχε η στήριξη που έδειχνε ο Κόκκαλης στους εκάστοτε τεχνικούς του. Το πρωί τους στήριζε το βράδυ έπαιρναν πόδι...

Και νάμαστε λοιπόν οκτώ αγωνιστικές από το τέλος, πέντε βαθμούς πάνω από τον υποβιβασμό και με την ομάδα υποχρεωμένη πια να κοιτάζει όχι προς τα πάνω, με βλέψεις για τα πλέι οφ, αλλά πίσω της, προσπαθώντας να καλύψει τα νώτα της για να μην κινδυνέψει με υποβιβασμό.

Ε ναι, μπορεί τα αποτελέσματα να τα φέρνουν οι παίκτες και ο προπονητής μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά εμένα θα μου επιτρέψετε να θεωρώ πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και πως για τα συγκεκριμένα χάλια παίκτες και προπονητής (έστω και αυτός ο άνοιωθος Φάμπρι) έχουν το μικρότερο ποσοστό ευθύνης.

Καθότι, «αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει» και όσα είδαμε στα ματς με Αστέρα και Ατρόμητο αποδεικνύεται τελικά ότι ήταν απλές αναλαμπές μιας μέτριας ομάδας που αυτό ήταν το ταβάνι της.

Και υπεύθυνη που αυτή η στάνη βγάζει αυτό το τυρί δεν μπορεί να είναι άλλη από τη διοίκηση που τους τελευταίους μήνες έχει κάνει τόσα λάθη μαζεμένα όσα δεν έκανε ποτέ κανείς στο τιμόνι του τριφυλλιού. Και που, με συγχωρείτε, αλλά δεν θα πιπιλίσω άλλο την καραμέλα ότι ανέλαβε την ομάδα σε μια δύσκολη στιγμή όταν όλοι οι άλλοι ήταν κρυμμένοι (που ΟΝΤΩΣ το έκανε) και που είναι ειλικρινής και τίμια (το δέχομαι γιατί δεν έχω στοιχεία περί του αντιθέτου).

Γιατί μπορεί να ισχύουν αυτά, αλλά μην ξεχνάμε ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ανθρωπότητα έγιναν από ανθρώπους που είχαν τις αγαθότερες των προθέσεων. Και δυστυχώς όσο καλές προθέσεις κι αν έχει ο Αλαφούζος, δεν έχει ούτε την πείρα ούτε τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα του για να τον συμβουλέψουν σωστά, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να έχουμε την πιο αστεία, αναιμική και ανίκανη διοίκηση που είχαμε ποτέ.

Σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια επαναλαμβανόμενα λάθη που φτάνεις πια στο σημείο να γίνεσαι καχύποπτος.

Βρε μπας και τελικά δεν θέλει κανείς να μπει η ομάδα στα πλέι οφ, αφού έτσι κι αλλιώς ούτε με σφαίρες δεν θα πάρει την πολυπόθητη αδειοδότηση;

Βρε μπας και κάποιος που έχει συμφέρον, θέλει να δει την ομάδα να φτάνει στο ύστατο σημείο ξεπεσμού για να βγει μπροστά και να την πάρει μετά εμφανιζόμενος ως σωτήρας;

Κι έπειτα, τι σημαίνει ότι ο Αλαφούζος είναι ο μόνος που βγήκε μπροστά; Δηλαδή για πόσο ακόμα καιρό θα πρέπει στο όνομα του θάρρους του και των αγαθών προθέσεών του να ανεχόμαστε να βλέπουμε την ομάδα να διασύρεται μ’ αυτόν τον τρόπο; 

Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο να... αναπολούμε τον Τζίγγερ (λέμε τώρα...) γιατί μπορεί επί εποχής του η ομάδα να είχε... καταντήσει «δευτερότριτη», αλλά μικρομεσαία τουλάχιστον δεν είχε καταντήσει. 

Οι άνθρωποι είναι άσχετοι με τη διοίκηση ποδοσφαιρικής ομάδας, κάνουν κινήσεις ερασιτεχνικού επιπέδου και η υπομονή που μας λένε να κάνουμε έχει κι αυτή τα όριά της. Και επιτέλους «αποβαρδινογιαννοποίηση» δεν σημαίνει ότι νομιμοποιείσαι να τα διαλύσεις όλα! Γιατί η σημερινή διοίκηση έχει πια καταντήσει επικίνδυνη!

Βέβαια το ξέρω ότι το πρωί οι εφημερίδες θα ρίχνουν πάλι το ανάθεμα σε παίκτες και προπονητή. Για κάποιο περίεργο (;) λόγο η διοίκηση βρίσκεται στο απυρόβλητο, αυτή είναι φαίνεται η «γραμμή». Παρά την αποτυχία των επιλογών της, παρά τα  αποδεδειγμένα λάθη της, παρά την δεδομένη ανικανότητά της στη διαχείριση κρίσεων εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως η μοναδική ελπίδα να δούμε φως στην άκρη του τούνελ.

Ε, λοιπόν, μακάρι να διαψευστώ, γιατί για μένα πρώτα και πάνω απ' όλα είναι ο Παναθηναϊκός και δεν με νοιάζει ποιος τον διοικεί, αλλά το συγκεκριμένο τούνελ στην άκρη του δεν έχει φως. Η έξοδός του είναι χτισμένη με διπλά τούβλα...

***

 

Scratch: KAI Koέλιο έχει το μενού ΚΑΙ σύμπαν που συνωμοτεί, αλλά ΚΑΙ αλχημιστή (τον Αλ Αφούζ...)

Scratch 1: Ο Αρης έπαιζε για την επιβίωσή του και φάνηκε. Ο Παναθηναϊκός;

Scratch 2: Το αυτονόητο έκανε ο Παναθηναϊκός. Ο,τι κάνει σε κάθε παιχνίδι φέτος. Το άρπαξε στο ογδονταφεύγα...

Scratch 3:  Ούτε να πανηγυρίσουν δεν ξέρουν τα αρειανά, παραλίγο να τον σκάσουν τον παίκτη τους! Λογικό θα μου πεις, έχουν ξεχάσει κι αυτοί φέτος τι θα πει πανηγυρισμός...

Scratch 4:  (Kλεμμένο): O Mπουμσόνγκ είναι σαν το τζουκ μποξ. Θέλει κέρμα για να παίξει (όχι ότι φταίει ο Ζαν Αλέν τώρα...)

Scratch 5: (Από το twitter): To μικρό όνομα του Φάμπρι είναι Εξαλλος...

Scratch 6: (Από το twitter): Τον Μιχαλήτσο στον Αρη τον προσλαμβάνουν με αναπάντητη.