Thursday, February 7, 2013

Ομάδα που δεν γεμίζει το μάτι




Αφησα συνειδητά να περάσουν μερικές ημέρες από το ντέρμπι της Α1 και το έκανα κυρίως επειδή δεν ήθελα να αδικήσω κάποιους με εν θερμώ κριτική. Γιατί είναι αλήθεια πως παρακολουθώντας τον αγώνα τα έβαλα αρκετές φορές με τον Πεδουλάκη και την  «ατολμία» του. 

Μάλιστα σε κάποια σχόλια που έκανα στο facebook για το γεγονός ότι «ξέχασε» στον πάγκο τον Σόφο και τον Διαμαντίδη (παρά το ότι είχαν φορτωθεί με φάουλ θεωρούσα και θεωρώ ότι έπρεπε να ρισκάρει νωρίτερα) ένας πρώην συνάδελφος μου επισήμανε πως ο Αρτζι έχει δύσκολο έργο και δεν πρέπει να τον κριτικάρουμε τόσο πολύ ή τόσο εύκολα.

Το σκέφτηκα αρκετά κι εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι τον Πεδουλάκη τον συμπαθώ πολύ εδώ και χρόνια και ο λόγος είναι – πέρα από το ότι υπήρξε καλός παίκτης και τον θεωρώ καλό προπονητή – πως τον έχω συνδέσει στο μυαλό μου με την αγαπημένη μου ομάδα, του Περιστερίου, εκεί στη διετία 1993-1995, πριν καν πάει στον Παναθηναϊκό (που είχε την ατυχία να τον βρει σε μια άσχημη εποχή).

Δεν θα ήθελα λοιπόν σε καμία περίπτωση να τον αδικήσω με μια σκληρή κριτική. Αναγνωρίζω επίσης πως το έργο του είναι δύσκολο όχι μόνο επειδή έχει να διαχειριστεί μια εντελώς νέα ομάδα, με παίκτες που έχουν αλλάξει δυο και τρεις φορές, αλλά κυρίως επειδή στο μυαλό όλων η σύγκριση με το «τοτέμ» που ακούει στο όνομα Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι αναπόφευκτη και σίγουρα εις βάρος του.

Από την άλλη, πώς μπορεί κάποιος να μην είναι υπεύθυνος για τη φετινή ομάδα στο βαθμό που του αναλογεί (γιατί εδώ τα πράγματα είναι συγκεχυμένα...) για τις επιλογές των συγκεκριμένων παικτών; 

Πέρα δηλαδή από το γεγονός του μονταρίσματος και το ότι η φετινή σεζόν είναι – φυσιολογικά – μια σεζόν μεταβατική για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό δεν μπορεί να μην συνυπολογίσει κανείς ότι ακόμα κι αν δεν αποφάσισε ο ίδιος, σίγουρα έκανε κάποιες εισηγήσεις παικτών που ήρθαν στην ομάδα. Αν δηλαδή επιλέγεις Αμερικανούς που δεν έχουν ξαναπαίξει στην Ευρώπη, επομένως εκτός από τους νέους κανονισμούς θα χρειαστούν και χρόνο προσαρμογής στο ευρωπαϊκό μπάσκετ γενικότερα, πώς γίνεται να μην έχεις ευθύνες;

Αν φέρνεις (κι εδώ πραγματικά δεν ξέρω αν είναι δική του επιλογή, ή του Γιαννακόπουλου ή κάποιου άλλου) τον Καπόνο και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ο θεατής διαπιστώνει ότι δεν έχεις ούτε ένα σύστημα προσαρμοσμένο  πάνω του ώστε να κάνει όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί αυτό που ξέρει να κάνει  καλύτερα απ’ όλα, δηλαδή να «πυροβολεί» το αντίπαλο καλάθι, τότε πώς γίνεται να μην έχεις ευθύνη;

Οταν βλέπεις πως είσαι πίσω στο σκορ και δεν χρειάζεται απλώς να κερδίσεις, αλλά να πάρεις και διαφορά πόντων, πώς γίνεται να αφήνεις στον πάγκο για... ώρα τον Σχορτσανίτη και τον Διαμαντίδη και να καθυστερείς τόσο πολύ να τους ρίξεις ξανά στο παιχνίδι; Κι εντάξει για τον Σόφο ας δεχτώ τις εξηγήσεις που έδωσε στη συνέντευξη Τύπου, ότι ο παίκτης θέλει ανάσες και δεν μπορεί να παίξει πολύ, αλλά ο Μήτσος;

Ναι, είχαν φορτωθεί με φάουλ, αλλά αν δεν ρισκάρεις σε ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο τελευταίο δεκάλεπτο, πότε θα το κάνεις; Με ποιον  αντίπαλο και σε ποιο λεπτό;, Για μένα ήταν ξεκάθαρα θέμα κακής διαχείρισης του αγώνα. 

Ο Πεδουλάκης μου δίνει την εντύπωση πως έχει στο μυαλό του ένα συγκεκριμένο πλάνο σε κάθε παιχνίδι, που όταν όμως σταματάει να λειτουργεί, ή το διαβάσει ο αντίπαλος, δεν μπορεί να το αντικαταστήσει στη διάρκεια του  ματς με κάποιο νέο.

Από την άλλη, αυτό που σε... τρελαίνει είναι πως και ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει φέτος τη σούπερ – ντούπερ ομάδα ούτε τον σούπερ – ντούπερ προπονητή. Εχει αδυναμίες κι αυτός χτυπητές. Γι’ αυτό και θεωρώ πλάνη την αίσθηση που υπάρχει ότι «αφού κοντράρουμε στα ίσα τον Ολυμπιακό ακόμα και τώρα που δεν είμαστε στο 100% και παρά το γεγονός ότι βρεθήκαμε σε κακή μέρα, όταν θα πιάσουμε το μάξιμουμ της απόδοσής μας θα τον έχουμε για... πλάκα». Για τον απλούστατο λόγο ότι και ο βασικός μας αντίπαλος δεν είναι τόσο δυνατός φέτος ώστε να μας καθησυχάζει η σημερινή μας εικόνα σε σύγκριση με τη δική του δυναμικότητα.

Οχι παιδιά, η εικόνα που έχουμε δεν οφείλεται στο ότι η ομάδα δεν έχει πιάσει ακόμα το μάξιμουμ της απόδοσής της, ή ότι βρέθηκε σε κακή ημέρα. Η ομάδα αγωνίζεται  μονοδιάστατα, έχει παίκτες μονοδιάστατους που για κάποιους λόγους που θα έπρεπε να –αλλά δεν... – έχει ήδη εντοπίσει ο προπονητής, δεν έχουν βρει χημεία μεταξύ τους και προσωπικά δεν πιστεύω ότι θα βρουν. Κάτι δεν «κολλάει» καλά σ’ αυτή την ομάδα και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που δεν γεμίζει το μάτι και δεν πείθει με την εικόνα της.

Ο Παναθηναϊκός  δεν έχει αξιόπιστο πόιντ γκαρντ πίσω από τον Διαμαντίδη, οι Ούκιτς και Μπανκς είναι εξαιρετικά ασταθείς, ο Γκιστ ακόμα ψάχνεται, ο Τσαρτσαρής δεν μπορεί να αγωνιστεί για πολλή ώρα αποτελεσματικά, ο Ματσιούλις και ο Μπράμος έχουν σκαμπανεβάσματα, δεν  υπάρχει πάγκος που να μπορεί να δώσει ανάσες στους βασικούς (προσωπικά αμφιβάλλω και για κάποιους παίκτες της βασικής πεντάδας) και ο προπονητής δεν έχει φτιάξει επιθετικά συστήματα.

Επιμένει σ’ αυτό που γνωρίζει καλά, την άμυνα, αν και εν τέλει αποδείχτηκε στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ότι ούτε αυτό είναι λύση από την στιγμή που ήθελε να κρατήσει το ματς σε χαμηλό σκορ με σετ παιχνίδι κι όμως δέχτηκε πολλούς πόντους. 

Η ήττα στο ντέρμπι από τον Ολυμπιακό δεν είναι βέβαια το θέμα. Το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό όπως δεν ήταν και τα ματς της κανονικής περιόδου των προηγούμενων σεζόν.

Ούτε και τυχόν απώλεια του κυπέλλου θα είναι καταστροφική πέρα από το πρεστίζ της ομάδας.

Θα είναι όμως καθοριστική η εικόνα που θα παρουσιάσει ο Παναθηναϊκός στο συγκεκριμένο παιχνίδι λόγω ακριβώς της σπουδαιότητάς του και του αντιπάλου που θα έχει να αντιμετωπίσει. Ακριβώς επειδή θα είναι ενδεικτική της κατάστασης στην οποία βρίσκεται αγωνιστικά και ψυχολογικά η ομάδα. 

Κι αυτό γιατί θα δείξει κατά πόσο ο φετινός Παναθηναϊκός είναι ικανός να κάνει την  υπέρβαση.

Αν την κάνει, η πίστωση χρόνου θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, εξάλλου οι μπασκετικοί οπαδοί του «τριφυλλιού» έχουν την ωριμότητα να αντιληφθούν το γεγονός ότι  η φετινή χρονιά είναι μεταβατική, ανεξάρτητα από το τι «χρεώνουν» στη διοίκηση για την αποψίλωση του ρόστερ και την αλλαγή προπονητή.

Αν δεν την κάνει, η υπομονή θα εξαντληθεί πολύ γρηγορότερα του αναμενομένου και αυτό θα έχει αντίκτυπο σε όλα τα επίπεδα: διοικητικό, αγωνιστικό, προπονητικό, ψυχολογικό κλπ.

Προσωπικά δεν αισιοδοξώ, καθώς θεωρώ αφενός πως το ρόστερ δεν είναι το κατάλληλο, αφετέρου πως ο προπονητής δεν μπορεί να διαχειριστεί τις – ομολογουμένως πολλές... – δυσκολίες που του προκύπτουν. 

Από την άλλη, ωστόσο, εξυπακούεται πως ο απολογισμός θα γίνει στο τέλος, οπότε ίσως όλα τα παραπάνω να είναι βιαστικά. Εξάλλου, με μία ή και με δύο ακόμα και τρεις ήττες τώρα δεν χάθηκε ο κόσμος. Αρκεί βέβαια οι παίκτες να μπορούν να πάρουν μαθήματα από τις ήττες και ο προπονητής να έχει την ικανότητα να τις διαχειριστεί. Ισχύει, όμως, κάτι τέτοιο;

***

Scratch: ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι δεν σκοπεύω να ασχοληθώ με τη... διαιτησία, ούτε και ενστερνίζομαι τα... γραφικά του στιλ ότι αφού  σκοτώσαμε το... θηρίο που ακούει στο όνομα ΑΓΟΡ είμαστε έτοιμοι να... σαρώσουμε στον τελικό του κυπέλλου...

 Scratch 1: Κι επειδή μόλις τώρα είδα το σχόλιο που έκανε ο καλός μου ο Island που ήθελε... σεντόνι μπασκετικό να συμπληρώσω αυτά τα οποία ζητάει και δεν έχω αναφέρει. Λοιπόν, για το θέμα Ομπράντοβιτς γνωρίζω (από την κρίσιμη ημέρα που συζητούσε με τον Δημήτρη για την παραμονή του ή όχι στην ομάδα) αυτά που ο ίδιος ο Γιαννακόπουλος είπε στην αλήστου μνήμης συνέντευξή του. Οτι δηλαδή ο Ζοτς έφυγε εξαιτίας του Θανάση. Αν είναι αλήθεια ή όχι δεν μπορώ να το ξέρω. Το ξέρουν μόνο οι ίδιοι... Εκείνο που μπορώ να βεβαιώσω γιατί το γνωρίζω εκ των έσω είναι ότι ο νέος πρόεδρος έχει πραγματική ψύχωση με την ομάδα μπάσκετ και θέλει να την κρατήσει το ίδιο ψηλά όσο την είχε ο πατέρας του. Επίσης τα 15 μύρια που έσκασε για την ομάδα είναι χειροπιαστά. Το αναφέρω ως αντιδιαστολή με τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό όπου σ' αυτή την δύσκολη εποχή δεν βάζει κανείς το χέρι στην τσέπη. Τώρα αν είναι πολλά ή λίγα, είναι θέμα άλλης συζήτησης. Σε κάθε περίπτωση θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Και για τα ποσά που δαπάνησε και για τις επιλογές του, αλλά και για τους όποιους... παρορμητισμούς ή παλινωδίες του (μένω - φεύγω)..

13 comments:

4minister said...

Νομίζω ότι υπάρχει παρέμβαση στο ρόστερ από τον Δ.Γ. και αυτό είναι ότι πιο λάθος υπάρχει. Τραβήξου στην άκρη και άσε τον προπονητή να κάνει κουμάντο. Ή άλλαξέ τον και φέρε άλλον να κάνει κουμάντο. Πάντως κουμάντο εσύ Δημητράκη, που είσαι μυρωδιάς από το άθλημα, ΟΧΙ!

Το ρίσκο της απόκτησης Σόφο είναι ότι τα 20 λεπτά που αυτός δεν μπορεί να παίζει ΔΕΝ βρίσκεις αντικαταστάτη στην Ευρώπη. Πρέπει δηλαδή να δημιουργήσεις μια ομάδα που να παίζει δυό εντελώς διαφορετικά συστήματα, ένα με το Σοφοκλή και ένα χωρίς αυτόν. Αμ δεν είναι εύκολο.

Ο Ούκιτς παίζει μπάσκετ εικοσαετίας. Προσόντα ναι αλλά από τακτική παιδεία είναι της 2ας Δημοτικού. Ο Μπανκς είναι for the festivals. Φαντάζομαι ότι για παρέα πρέπει να είναι καλός, αλλά για αθλητισμό σε υψηλό επίπεδο ...

gatti said...

@4minister: Kι εγώ το πιστεύω ότι υπάρχει παρέμβαση στις επιλογές παικτών, επομένως ο Πεδουλάκης πρέπει να πορευτεί με ό,τι έχει...

Δύσκολο έργο... από την άλλη μπες και στη θέση του... Τι μπορεί να κάνει πέρα από το να το παλέψει;

Ο Σόφο είναι αυτός που γνωρίζουμε, ελαφρά βελτιωμένος. Δυνατός, αλλά χωρίς αντοχές και επιρρεπής στο φάουλ. Μην ξεχνάς ότι «απέναντι» πάντα έχανε. Τι άλλαξε τώρα για να κερδίσει; Με τον Ζοτς ενδεχομένως να μπορούσε, τώρα...

Ούκιτς και Μπανκς αλλού γι' αλλού, δυστυχώς...

4minister said...

Ο Τσαρτσαρής είναι μεγάλη μου αδυναμία από τότε που δήλωσε ότι ο Μπάτμαν είναι καλύτερός του. Πρέπει να φοράς πολύ χοντρά παντελόνια για να παραδεχτείς ότι άλλος είναι καλύτερός σου.

Όμως τα χρόνια βαραίνουν και όσο πιο μεγάλο το κορμί (π.χ. Μπατίστ) τόσο περισσότερο λυγάει. Πάντως επί Ζέλικο, από Φλεβάρη και μετά ερχόταν σε φόρμα.

4minister said...

Η μπασκετική λογική έλεγε να μη χτυπηθεί το ματσάκι της Δευτέρας και η μακρά παραμονή Ξανθόπουλου στη 2η περίοδο ίσως να το δείχνει. Γιατί να χτυπήσεις ένα αγώνα που θέλεις και 5 πόντους διαφορά, ενώ σου φτάνει μια σκέτη νίκη στα play-off? Που προϊόντος του χρόνου θα είσαι θεωρητικά πιο δεμένη ομάδα;

gatti said...

@4minister: Δεν... τρελαίνομαι για τον Τσαρτσαρή, παρόλο που τον συμπαθώ αρκετά. Τρελαινόμουν όμως με τον Φώτση και μου λείπει πολύ από την ομάδα...

Οπως το είπες... Επί Ζέλικο...

Συμφωνώ πως αυτό λέει η μπασκετική λογική, το θέμα όμως είναι: Aυτό που είδαμε είναι απόρροια της μπασκετικής λογικής ή είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας της ομάδας; Αυτό βέβαια μόνο ο χρόνος μπορεί να το απαντήσει...

pensierix said...

Αν και η "αντανακλαστική" μου αντίδραση στη φυγή Ζοτς ήταν να τη φορτώσω στον ΔΓ τον οποίο δεν συμπαθώ και ιδιαίτερα, κατέληξα κι εγώ στο συμπέρασμα ότι πίσω από τη φυγή Ζοτς κρύβεται ο Θανάσης...Δεν έχω κανενός είδους πληροφόρηση αλλά από αυτά που διαβάζω και συνυπολογίζοντας την "ένοχη σιωπή" του λαλίστατου και αυθόρμητου Τυφώνα τότε...

Αν κάτι με ενόχλησε το προηγούμενο καλοκαίρι δεν ήταν τόσο η βίαιη αποδόμηση της ομάδας όσο μια έμμεση προσπάθεια να απομυθοποιηθεί λιγάκι ο Ζοτς που παρουσιάζονταν σαν ένας "διαχειριστής υψηλών μπάτζετ που την κάνει στα δύσκολα" και να πέσει λίγη λάσπη σε κάποιους παίχτες που "την κάνουν με ελαφρά για λίγα φράγκα παραπάνω" κτλ κτλ. Δεν ισχυρίζομαι ότι η ατμόσφαιρα αυτή ήταν αποκλειστική ευθύνη της σημερινής διοίκησης ή δημιούργημά της, αλλά από την άλλη δεν ένιωσα ότι την ενοχλούσε αυτό το πανηγύρι που στήθηκε γύρω από τους παίχτες και το προπονητικό team...

Δύο θεωρώ είναι τα βασικά λάθη του ΔΓ:

α) το ότι δεν κράτησε 2-3 παίχτες που θα του στοίχιζαν παραπάνω βραχυπρόθεσμα, αλλά μεσομακροπρόθεσμα θα του έκαναν τη ζωή πιο εύκολη και την ομάδα του πιο στρωμένη. Δεν θα ήταν καλύτερα πχ αν κράταγε Καλάθη-Καϊμακόγλου αντί να πηγαίνει σε προσθαφαιρέσεις τύπου Κίτσεν-Μπανκς και Πάνκο-Γκιστ; Του στοίχισε τελικά λιγότερο αυτό το αλαλούμ και τί αποτελέσματα είχε;

β) οι στόχοι δεν ήταν ξεκάθαροι και πήγαιναν σε χρόνο ντε τε από τη δημιούργια μιας νέας ομάδας από το μηδέν μέχρι το "πάμε για το έβδομο στο Λονδίνο". Η μπάλα έπρεπε να είναι και να παραμείνει πολυυυυυυυυυ χαμηλά.

Στον Πεδουλάκη το μόνο που χρεώνω (χωρίς να είμαι βέβαιος ότι ευθύνεται 100%) είναι ότι σε 2 μεταγραφικές περιόδους δεν βρήκε ένα αξιόπιστο γκαρντ που θα πλαισιώσει τον Μητσάρα μας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήταν τοοοοοοσο δύσκολο να βρεθεί ένας παίκτης που θα μπορεί να κάνει τα στοιχειώδη, να οργανώσει δηλαδή το παιχνίδι της ομάδας και να μην είναι "χτίστης". Κατά τα άλλα, ούτε Ζοτς μπορεί να γίνει ο Αρτζι, ούτε στους μεγαλύτερους προπονητές συγκαταλέγεται, ούτε είναι απλό να χτιστεί μια ομάδα πρωταθλητισμού από το μηδέν για να έχω ιδιαίτερες απαιτήσεις φέτος.

gatti said...

@pensierix: Aυτό που έχω ακούσει εγώ ως εκδοχή είναι πως ο Ζοτς είχε χαλαστεί πολύ νωρίτερα, όταν τον Ιούνιο του 2010 ο Θανάσης είχε πάρει το μικρόφωνο και ανακοίνωσε σε όλο το γήπεδο την ανανέωση συμβολαίου του για δύο ακόμα χρόνια προκαταλαμβάνοντας την απόφασή του σε μια εποχή που ακόμα βρίσκονταν σε διαπραγματεύσεις.

Ουσιαστικά δηλαδή τότε είχε ραγίσει το γυαλί. Βέβαια σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορείς να γνωρίζεις τι είναι αλήθεια (και σε ποιο βαθμό) και τι όχι, απλά το βάζω στην κουβέντα.

Εχεις δίκιο πως δεν έδειξε να ενοχλεί την διοίκηση αυτό το πανηγύρι γύρω από τους παίκτες και τους προπονητές, από την άλλη μπορώ να σου πω πως δεν το ενθάρρυνε κιόλας. Απλά δεν το απέτρεψε. Φυσικά ΚΑΙ σ' αυτή την περίπτωση τα όρια είναι δυσδιάκριτα.

Γνωρίζω επίσης ότι για κάποιους παίκτες το πάλεψε πραγματικά να τους κρατήσει (για κάποιους όχι...), ενώ έκανε και προσπάθεια πραγματική για το Φώτση.

Για το τι κέρδισε και τι όχι με τις προσθαφαιρέσεις Κίτσεν - Μπανκς και Πάνκο - Γκιστ θα φανεί στο τέλος όταν θα γίνει το ταμείο.

Προφανώς πίστευε ότι οι δύο που αναφέρεις (Καλάθης - Καϊμακόγλου) έγιναν αυτοί που έγιναν χάρη στον Ζοτς και χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ανάλογα (ίσως αυτό να μην είναι τελείως λάθος, αλλά βέβαια από την άλλη αν έμεναν μπορούσαν να λειτουργήσουν και μόνο με τους αυτοματισμούς που είχαν αποκτήσει).

Για το ότι δεν υπάρχουν ξεκάθαροι στόχοι (που ισχύει) η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι αισθάνεται πίεση γνωρίζοντας ότι από τη μια πρέπει να φτιάξει καλή ομάδα ξεκινώντας από το μηδέν, από την άλλη ότι αυτή η ομάδα οφείλει να είναι ανταγωνιστική με το «καλημέρα».

Αυτό ειδικά με τον γκαρντ είναι το μεγαλύτερο αγκάθι που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην ομάδα. Και εννοείται ότι είναι ευθύνη του Πεδουλάκη που δεν βρήκε έναν αξιόπιστο παίκτη για να πλαισιώσει το Μήτσο. Ισως μάλιστα να είναι αυτό που θα «πληρώσει» περισσότερο από κάθε τι φέτος η ομάδα.

4minister said...

Δυο παίκτες ξέρουμε ότι σίγουρα τους έφερε ο Άρτζι. Λάσμε και Ματσιούλις. Που είναι οι καλύτεροι πράσινοι στη Euroleague, ο 1ος στα προκριματικά και ο 2ος στη φάση των 16.

Όσο για κάτι πάνκο, μάνγκο και βερίκοκα διαμαντοπούλου, αυτά μάλλον είναι φρούτα εισαγωγής Τράκη. Αν δεν πάψει να εμπλέκεται έρχεται ολοταχώς και ο ... Πίου.

Γιώργος Τ. said...

Ο συμπαθέστατος Άρτζι, τον οποίο και σέβομαι απόλυτα από την μπασκετική του καριέρα, θα κριθεί εκ του αποτελέσματος.. Και αυτό κατά την γνώμη μου είναι η κατάκτηση του κυπέλλου κατ' αρχάς (όχι τόσο για τον τίτλο τον ίδιο, αλλά για το ότι 4 ήττες σερί από τον γαύρο ειδικά ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ δεν παλεύονται), και φυσικά μια αξιοπρεπή πορεία στην Ευρολίγκα (αν φτάσει και F4 ακόμα καλύτερα, δεν περιμένω το 7ο) και το πρωτάθλημα.. Αν πρέπει να διαλέξω κάτι απ' όλα αυτά θα επιλέξω το πρωτάθλημα βέβαια, γιατί μια ενδεχόμενη 2η σερί κατάκτηση από τον γαύρο πιθανόν να έχει αρνητικές αντιδράσεις από την ομάδα..
Κυριακή κοντή γιορτή βέβαια, και εκεί θα δούμε τι γίνεται...

gatti said...

@4minister: Aυτοί οι δύο είναι πράγματι πολύ καλοί.

Φαντάζεσαι τι θα έκανε πέρυσι ο Ζοτς αν είχε Λάσμε;

Κοίτα όμως πώς ήρθαν τα πράγματα... Με φρούτα εισαγωγής του ήρθε η κούπα... Οπότε δεν μπορείς να πεις... κουβέντα (λέμε τώρα...)

gatti said...

@Γιώργος Τ.: Φυσικά και θα κριθεί εκ του αποτελέσματος ο Αρτζι και ήδη με την κατάκτηση της κούπας πήρε και τους πρώτους (πολλούς) πόντους του. Μα η ένστασή μας έτσι κι αλλιώς σε ένα βαθμό ήταν ότι εντάξει, είναι βαρύ φορτίο να διαδέχεσαι τον Ζοτς, αλλά απέναντί σου δεν έχεις πια τον Ιβκοβιτς. Εχεις τον Μπαρτζώκα. Που όσο νάναι τις έκανε κι αυτός τις αποκοτιές του στον τον τελικό.

Γι' αυτό κι εγώ έγραφα πως ακόμα και η βελτίωση του Παναθηναϊκού δεν θα πρέπει να παίρνει ως μέτρο σύγκρισης τον Ολυμπιακό για τον απλούστατο λόγο πως ούτε αυτός είναι ο περυσινός Ολυμπιακός του δεύτερου μισού της σεζόν αλλά μια ομάδα που επίσης έχει προβλήματα.

Το πραγματικό μέτρο σύγκρισης είναι οι άλλες ευρωπαϊκές ομάδες...

island said...

Άργησα να απαντήσω γιατί η κατάσταση στη δουλειά (ποια;;;) δεν με άφηνε να κοιτάξω αλλού. Πλέον σαν απολυμμένος έχω πολύ χρόνο!!!

Συμφωνώ σε αυτά που γράφεις. Βλέπω μια ομάδα που δεν γεμίζει το μάτι και αν και δεν θέλω να πιστεύω πως η αύρα μιας ομάδας μπολιάζει τους παίχτες, τούτη την ομάδα ή η αύρα της ή κάτι άλλο πιο υπαρκτό κάνει αυτό το πράγμα.

Είναι μακρύς ο δρόμος και αν και δεν πάμε άσχημα, ήδη μου έχουν λείψει οι αυτοματισμοί. Γι αυτούς έβλεπα μπασκετάκι. Και τώρα άντε κανένα μπάσιμο γιούργια στα κουλούρια και άντε και ο Μήτσος που ευτυχώς υπάρχει και αυτός (ίσως να είναι και αυτός το παραπάνω ζητούμενο της αύρας).

έχουμε καιρό και σε ευχαριστώ για την αφιέρωση :)

island said...

Συγχώρα μου τα ορθογραφικά. Η συγκίνηση βλέπεις :)