Προσκλήσεις, αποδοχές, ανταποκρίσεις...

H τρελοτουρίστρια με κάλεσε να παίξω σε ένα μπλογκοπαίχνιδο που είναι αλήθεια πως με βγάζει έξω από τα νερά μου. Μου δίνει πέντε λέξεις και θέλει να φτιάξω μια ιστοριούλα. Ομολογώ ότι κάτι τέτοιο δεν το έχω ξανακάνει. Να εμπνευστώ από μια είδηση και να γράψω κάτι ναι, μου έχει συμβεί. Να παραφράσω τους στίχους ενός τραγουδιού, αυτό κι αν μου έχει συμβεί. Αλλά να φτιάξω μια ιστοριούλα, έστω μια πρόταση κατά παραγγελία είναι κάτι πρωτόγνωρο και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.

Θα προσπαθήσω, όμως, γιατί το αγαπάω το τρελοτουρίστι μου και θέλω να ανταποκριθώ στην πρόσκλησή του. Είπα όμως να το κάνω my way....

Mε το δικό μου τρόπο, τον αθλητικό (γιατί μ΄ αυτόν τα καταφέρνω καλύτερα εδώ που τα λέμε...).

Οι λέξεις είναι: παγωτό, σύννεφο, γρασίδι, αερόστατο, θυμάμαι...

Πώς να τις ταιριάξεις τώρα αυτές; Για να δω...

***

Τον τελευταίο καιρό ο γαύρος είναι πολύ στα πάνω του. Μπορεί να έφαγε την κατραπακιά νωρίς νωρίς μέσα στον Αύγουστο από την Ανόρθωση και να κάθισε πάνω στο παγωτό,


μένοντας έξω από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, με τον καιρό όμως το ξεπέρασε. Το είδε έτσι, το είδε αλλιώς, σου λέει δεν θα πεθάνω κιόλας. Αλλωστε, ποια είναι η μοίρα του γαύρου; Ο γαύρος είναι ταγμένος να παίρνει το πρωτάθλημα στην Ελλάδα. Επομένως ποιος το &#@32#$@% το Τσαμπιολί; Το πρωτάθλημα σου λέει να πάρω όπως κάνω πάντα και μια καλή πορεία να έχω στο ΟΥΕΦΑ και θα είμαι πάλι ο πρώτος του χωριού. Γιατί το χωριό είναι το θέμα μας. Η πόλη θέλει μεταξωτά βρακιά αλλά αυτά θέλουνε και επιδέξιους κώλους. Και πού να ψάξεις τώρα να βρεις τα μεταξωτά βρακιά, πολύ δε περισσότερο πού να βρεις τους επιδέξιους κώλους να τα φορέσουν;

Ασχολήθηκε λοιπόν μ΄ αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Το πρωτάθλημα. Στην αρχή έπαιρνε μεν νίκες αλλά δεν έπαιζε μπάλα. Και υπήρχε γκρίνια για το σπανιόλικο μυρμήγκι και τις ελλείψεις σε έμψυχο δυναμικό. Στη συνέχεια όμως η ομάδα έστρωσε. Και ο Βαλβίδας έγινε προπονηταράς και οι ελλείψεις ξεχάστηκαν. Κι όσο γκελάρανε οι υπόλοιποι τόσο περισσότερο έφτιαχνε η διάθεση στους γαύρους. Κι ερχόντουσαν κι οι νίκες η μία μετά την άλλη και άντε να τους κρατήσεις. Νίκη με τα καρντάσια στο τηγάνι, νίκη με τις γριές στο Καυταντζόγλειο, νίκη επί της Μπενφίκα, νίκη επί του Πανιωνίου. Κι η διαφορά να μεγαλώνει. Και να μεγαλώνει. Και να μεγαλώνει. Κι όσο μεγάλωνε η διαφορά τόσο μεγάλωνε κι η υπερηφάνεια. Κι όσο μεγάλωνε η υπερηφάνεια τόσο χανόταν το μέτρο. Κι όσο χανόταν το μέτρο τόσο καβαλούσαν το καλάμι. Και κάποια στιγμή το καλάμι δεν τους ήταν αρκετό. Ηθελαν να ανέβουν πιο ψηλά. Να πετάξουν. Και έτσι αποφάσισαν να πετάξουν στα σύννεφα.

Μιλάμε τώρα ότι ο ουρανός τελευταία είχε πολύ τράφικ. Κάθε σύννεφο στον ουρανό είχε κι ένα γαύρο σκαρφαλωμένο πάνω του. Να χαίρεται και να τραγουδάει.

Ομως, η ζωή μας κύκλους κάνει. Και τα πράγματα έρχονται και πάνε. Πάνε κι έρχονται. Και μπορεί οι γαύροι να πετάγανε στα σύννεφα, αλλά η ομάδα τους παίζει στη γη. Στο γρασίδι. Και εκεί, στο γρασίδι, στο γήπεδο, φανερώνεται πάντα η αλήθεια.


Ηρθε λοιπόν και το παιχνίδι με την ουκρανή την Μέταλιστ. Που σιγά τώρα ποιος θα ασχοληθεί. Μετά την πεντάρα στη Μπενφίκα και την τεσσάρα στον Πανθηρώνιο, με το momentum περίμεναν να το πάρουν το ματσάκι. Οι Ουκρανοί όμως είχαν άλλα σχέδια. Και δεν φτάνει που οι Ουκρανοί είχαν άλλα σχέδια, αλλά ο γαύρος όπως αποδείχτηκε δεν είχε εναλλακτικό. Ετσι και φτάσει το τελευταίο δεκάλεπτο σε εκτός έδρας ευρωπαϊκό αγώνα δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει από τη μοίρα του. Οπως είναι ταγμένος να παίρνει το πρωτάθλημα στην Ελλάδα έτσι είναι ταγμένος να τρώει τη σφαλιάρα στην Ευρώπη. Μην κοιτάς πέρσι. Πέρσι ήταν η εξαίρεση που επιβεβαίωσε τον κανόνα. Φέτος γύρισε στα ίδια, τα γνωστά. Ευτυχώς δηλαδή, για να ηρεμήσει και λίγο. Γιατί τις προηγούμενες μέρες με τη μπάλα που θεωρούσε ότι έπαιζε, μας τα είχε κάνει Ζέπελιν!

(Τι; Αερόστατο είναι η προτελευταία λέξη του παιχνιδιού; Και το Ζέπελιν τι είναι; Αερόστατο δεν είναι;).

Και βέβαια επειδή οι γαύροι ξεχνάνε εύκολα, ξεχάσανε ήδη την σφαλιάρα της Ουκρανίας και κάνουν σα να μην τρέχει τίποτα. Και καλά, δεν μας φτύνουν, ψιχαλίζει. Μια άτυχη στιγμή ήταν, λένε, δεν χρειάζεται να μας προβληματίσει που για άλλη μια φορά τα σκατώσαμε στην Ευρώπη. Χαλαρά λοιπόν και χωρίς κλάμα, γκρίνια, αγανάκτηση και μουρμούρα.

Εγώ όμως θυμάμαι...

Θυμάμαι κάτι παλιές εποχές που η λέξη γαύρος και η λέξη ψυχραιμία ήταν έννοιες παράλληλες. Δεν φανταζόταν ποτέ κανείς ότι μπορεί να συναντηθούν. Εποχές όπως εκείνη επί Σαλιαρέλη που οι διόλου ψύχραιμοι "επιστήμονες", σε ένα ματσάκι με τον Αθηναϊκό, μπουκάρισαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, βάλλοντας κατά δικαίων και αδίκων. Και πήραν στο κυνήγι τους παίκτες του Αθηναϊκού και για να μην τον πιάσουν, ο Χρήστος ο Δημόπουλος, ο "φονιάς", έτρεξε το κατοστάρι πιο γρήγορα κι από τον Γιουσέιν Μπολτ.

Κοίτα λοιπόν πώς αλλάζουν οι καιροί. Και πόσο cool έγιναν (σιγά μην έγιναν!) οι γαύροι. Και φαντάσου τώρα να αλλάξουνε τα κόζια. Λέμε ρε παιδί μου... Να φύγει ο Γκαγκάτσης ας πούμε. Και να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του να αδικηθούν. Οπως έχουν ξεμάθει κιόλας στην αδικία, ε ρε, τι έχει να γίνει... Κόλαση!

***

Δεν "χώνω" κανέναν να παίξει. Αν κάποιος το αποφασίσει ας παίξει με τις ίδιες λέξεις. Εκεί θέλω να σας δω!