Kindergarten

H 12η αγωνιστική ήταν τελικά μια αγωνιστική παιδική χαρά θέλεις να την πεις, νηπιαγωγείο θέλεις να την πεις, το θέμα είναι ότι τα παιδικά παιχνίδια και τα παιδικά τραγούδια έδιναν και έπαιρναν.


Στο Καραϊσκάκη ας πούμε τα μικρά γαυρόπουλα ξεπατώθηκαν να τραγουδάνε το τραγουδάκι "Ηταν ένα μικρό καράβι" και ιδιαίτερα το ρεφραιν-άκι του: "Και σε πέντε-έξι εβδομάδες, και σε πεντε-έξι εβδομάδες θα είμαστε ξανά πρωταθλητές". Και δώστου γέλια και χαρές και δώστου να φωνάζουν τα ονόματα των παικτών και να πανηγυρίζουν. Και γιατί όχι; Αμα δεν φωνάξουν αυτοί ποιος θα φωνάξει δηλαδή; Δωδέκατη αγωνιστική έχουμε και είναι ήδη 9 βαθμούς μπροστά από τον Παναθηναϊκό και 12 από την ΑΕΚ. Κι αν συνεχίσουν έτσι αυτοί και γιουβέτσι οι άλλοι, σε μερικές εβδομάδες θα βγει αληθινό και το τραγουδάκι. Θα έχουν πάρει τέτοια διαφορά που θα λήξει το πρωτάθλημα πριν καν φορέσουμε τα κοντομάνικα...
Γιατί η φύση είναι σοφή και φροντίζει πάντα να μην διαταράσσεται η ισορροπία της. Στην Ευρώπη λοιπόν μπορεί να μην προλαβαίνει να τα φορέσει ο γαύρος τα κοντομάνικα, αλλά στην Ελλάδα δεν προλαβαίνουνε να τα φορέσουν οι άλλοι...


Στη Λιβαδειά τώρα τραγουδούσανε το "δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς, δεν περνάς".
Βρε δε πα να χτύπησε δύο πέναλτι η ΑΕΚ, γκολ δεν έβαλε. Τι με τον Μαντούκα το πάλεψε, τι με τον "πρώην ποδοσφαιριστή" Μπασινά το ζόρισε, γκολ δεν έβαλε. Και επειδή τι ΑΕΚ θα ήταν διαφορετικά, έστειλε και τρία σουτ στο δοκάρι έτσι για να δικαιώσει τον one and only τον Ορίτζιναλ ύμνο της: "Eμπρός της ΑΕΚ, παλικάρια, σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια". Ε λοιπόν τόσα χρόνια βλέπω μπάλα, άλλη ομάδα να δικαιώνει τόσο πολύ τον ύμνο της δεν έχω ξαναματαπαντήσει. Εφυγε που λες με το χηνάρι η ΑΕΚ στον αγώνα κόντρα στον Σουβλακιακό, κι ο πρίγκιψ δεν κατάφερε να γευτεί την πρώτη νίκη. Προς το παρόν είναι ο πρίγκιπας της ισοπαλίας. Τα πρώτα πανό πάντως με την αφεντομουτσουνάρα του έκαναν την εμφάνισή τους στο γήπεδο. Κάτι είναι κι αυτό...



Στην Παιανία τώρα είχαμε άλλα. Είχαμε γκάζια και βρισίδι. Ε μη τα θέλουμε όλα δικά μας. Το νηπιαγωγείο της Παιανίας τραγούδησε το δικό του τραγούδι το Σάββατο. Ηταν το "χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ".

Χαρωπά τα δυό μου χέρια τα χτυπώ
χαρωπά τα δυό μου χέρια τα χτυπώ
μιά και είμαι εγώ παιδί
ξέρω πάντα να γελώ
χαρωπά τα δυό μου χέρια τα χτυπώ

Αυτά έγιναν το Σάββατο. Την Κυριακή ήταν η σειρά του "δάσκαλου" να τους τραγουδήσει. Και τι διάλεξε να τους τραγουδήσει; Εναν λαϊκό σουριναμέζικο σκοπό με τίτλο "Ο γάιδαρος".

Ηταν ένας γάιδαρος με μεγάλ’ αυτιά
το παχνί δεν τ’ άρεσε, ήθελ’ αρχοντιά

Ηθελε η μούρη του να φορέσει σέλα
και να καμαρώνεται με το σύρε κι έλα

***

Χαμένο κορμί με φωνάζουν κι αλήτη,

μα ξέρω τη μπάλα να στέλνω στο δίχτυ.

Κρίση, με πιάνει κρίση...

Ε ρε γλέντια και χαρές!

Σαν νωρίς δεν άρχισε να σκύβει ο Ντούσκο;

Ατσα, και πανό ο πρίγκιψ!

Δεν είναι ένα η γκρίνια,
δύο η αδιαφορία,
τρία η μιζέρια
τέσσερα η ειρωνεία
πέντε τα νεύρα
έξι η απελπισία
και φεύγω για το εφτά
την ΑΣΤΟΧΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
που την ομάδα την τελειώνει
μες την καρδιά τη μαχαιρώνει
και μεγαλώνει η διαφορά...

(βρε δεν κοιτάς τα χάλια της ομάδας σου, καημένη...)