Ο τίτλος απηχεί ακριβώς τα συναισθήματά μου. Στο μοναδικό παιχνίδι που η ομάδα μου έπρεπε να αποδείξει πράγματα, παρουσιάστηκε κατώτερη των περιστάσεων.
Ο Ολυμπιακός έπαιζε με την πλάτη στον τοίχο, είχε απουσίες, κακή φυσική κατάσταση και κούραση από το παιχνίδι που έδωσε στα μέσα της εβδομάδας. Εδειξε όμως το μέταλλο που διαθέτει ως ομάδα, έπαιξε με πάθος, κάλυψε τις αδυναμίες του και τελικά βγήκε νικητής. ΔΙΚΑΙΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ!
Ο Παναθηναϊκός πήγαινε στο ντέρμπι με τον αέρα του πρωτοπόρου, έτοιμος να αποδείξει ότι είναι η νέα μεγάλη δύναμη που θα επιβληθεί με την ποιότητα του ρόστερ του και την καλή φυσική του κατάσταση. Δεν τα κατάφερε γιατί του έλειπε το πιο σημαντικό: Η ΨΥΧΗ!
Δεν με ενδιαφέρει αν ο Σισέ δεν ήταν οφσάιντ στη φάση που προηγήθηκε του γκολ του Μήτρογλου. Με ενδιαφέρει ότι η ομάδα που θέλει να αποδείξει ότι είναι καλύτερη ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να παρατάει αγώνα. Με ενδιαφέρει που αυτή η ομάδα ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΜΟΝΙΜΑ ΤΗΝ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ της γιατί κανείς δεν φρόντισε να την ενισχύσει παρόλο που ξόδεψε ένα σκασμό εκατομμύρια ευρώ. Αλήθεια, ο Μέλμπεργκ μας έπεφτε λίγος ε;
Η ώρα της αλήθειας έδειξε Ολυμπιακό. Εμείς; Ισως όταν μεγαλώσουμε...
Περισσότερα μετά το τέλος του μπάσκετ. Πάω να παρακολουθήσω μια ομάδα που δεν έχει μάθει να τα παρατάει και ξέρει να παλεύει μέχρι το τέλος...
ΕDIT: Στενοχωριέμαι που θα πρέπει να ξεκινήσω αιτιολογώντας τον τίτλο του ποστ, αλλά δεν γίνεται αλλιώς από την στιγμή που ερμηνεύεται στραβά.
Σαφώς δεν σκοπεύω να ...αλλαξοπιστήσω, ούτε έχω ζηλέψει τις πρακτικές του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια. Δεν θα ήθελα, ακόμα κι αν μου τα χάριζαν, τα κάλπικα και πέτσινα πρωταθλήματα που έχει κερδίσει, ούτε και να έχω IQ ραδικιού όπως έχει μεγάλο τμήμα των οπαδών του.
Εχω ζηλέψει όμως την ικανότητά του να ξεφεύγει όταν είναι στριμωγμένος στα σκοινιά και όχι μόνο να ξεφεύγει αλλά να ρίχνει ένα χτύπημα που αφήνει τον αντίπαλο νοκ άουτ. Ανεξάρτητα από τον τρόπο που αποκτήθηκε (τύχη, εύνοια, σκανδαλώδη εύνοια κ.λπ.) και αν αυτός είναι κατακριτέος ή όχι, η ψυχή που δείχνει σε κρίσιμες στιγμές, υπάρχει πια στο DNA του. ΤΕΛΟΣ!
Αυτή είναι η γνώμη μου, δεν αλλάζει και μπορείτε να έχετε όσες διαφωνίες θέλετε!
Από εκεί και πέρα:
1) Θεωρώ ξεκάθαρα πως η παθογένεια της αμυντικής γραμμής του Παναθηναϊκού υποχρεώνει τον Τεν Κάτε να καταφεύγει σε αλχημείες, προκειμένου να θωρακίσει τα μετόπισθεν. Με αποτέλεσμα σε κανένα σχεδόν κρίσιμο παιχνίδι κόντρα σε δυνατό αντίπαλο ο Παναθηναϊκός να μην μπορεί να παραταχθεί ορθολογικά, αφού ο παραπάνω παίκτης που ενισχύει την άμυνα, υποχρεωτικά απουσιάζει από το δημιουργικό παιχνίδι της ομάδας. Είναι ένα πρόβλημα που δεν λύθηκε πέρσι, δεν λύθηκε ούτε φέτος.
2) Είχα γράψει ότι είναι λάθος να ανεβάσουμε τους τόνους εν όψει του ντέρμπι γιατί αυτό το παιχνίδι δεν ξέρουμε να το παίξουμε. Ο Νίκος Πατέρας έχει πολύ καλές προθέσεις, ήθελε με όσα έκανε να δείξει ότι είναι κοντά στην ομάδα και δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να την πειράξει, αλλά έτσι δυναμίτισε το κλίμα και έπαιξε στο γήπεδο των αντιπάλων που γνωρίζουν πολύ καλύτερα να χειριστούν αυτά τα θέματα. Επαναλαμβάνω ό,τι είχα γράφει και σε πρόσφατο ποστ. Οι τσαμπουκάδες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΜΕΝΤΑΛΙΤΕ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ επομένως έτσι όπως εξελίχθηκαν τα γεγονότα ξέφυγαν από τον έλεγχο της ομάδας και είχαν αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που προσδοκούσε. Συσπείρωσαν και φανάτισαν τον αντίπαλο σε ένα παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός γνώριζε εξ αρχής ότι δεν μπορεί να έχει την βοήθεια των οπαδών του. Επομένως, πρόσφεραν ένα παραπάνω ατού στον Ολυμπιακό.
3) Σαν να μην έφτανε αυτό το πλεονέκτημα του αντιπάλου, ο Παναθηναϊκός του πρόσφερε ένα ακόμα με το να κατεβεί να παίξει στο Καραϊσκάκη μετά από τα όσα αίσχη συνέβησαν πριν τον αγώνα και που είχαν ως αποτέλεσμα να παραμείνει η ομάδα καθηλωμένη μέσα στο πούλμαν για παραπάνω απο δύο ώρες στο Καλλιμάρμαρο, γεγονός που αναμφισβήτητα μεγάλωσε τον εκνευρισμό της. Αν μπορούσε να χειριστεί τα γεγονότα που προέκυψαν ο Πατέρας, θα διεμήνυε ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα κατεβεί να παίξει σε παιχνίδι που διεξάγεται υπό αυτές τις συνθήκες. Αντ΄ αυτού η ομάδα πήγε στο Καραϊσκάκη σαν πρόβατο στη σφαγή. Δεν προσπαθώ με αυτά που γράφω να δικαιολογήσω την ήττα, αν και πολλοί άλλοι θα το κάνουν. Μιλάω αποκλειστικά για τον λανθασμένο χειρισμό μιας κατάστασης από μια διοίκηση που δεν έχει το know how για τέτοια ενδεχόμενα. Δεν μιλάω για τις συνέπειες αυτής της κατάστασης.
4) Ο Τεν Κάτε έχει τεράστια ευθύνη για τον τρόπο που κατέβασε την ομάδα στον αγωνιστικό χώρο (με τις όποιες δικαιολογίες προκύπτουν από την ανασφάλεια που του δημιουργεί η παθογένεια της άμυνας), αφού σεβάστηκε υπερβολικά μια ομάδα κουρασμένη που μόλις έτρεχε λίγο παραπάνω έβγαινε νοκ άουτ με θλάσεις. Επιπρόσθετα, δεν κατάφερε να βελτιώσει τα πράγματα ούτε όταν έγινε σαφές πως ο Σπυρόπουλος δεν μπορούσε να σηκώσει μόνος του όλο το βάρος της πτέρυγάς του, ότι ο Κατσουράνης ήταν ωσεί παρών, ο Σαλπιγγίδης μέτριος και ο Γκάμπριελ εκτός τόπου και χρόνου. Αποδείχτηκε λάθος η χρησιμοποίηση του Σεϊταρίδη, ενώ προφανώς δεν έκανε καλή προετοιμασία ούτε στον ψυχολογικό τομέα.
5) Οι παίκτες μπήκαν χεσμένοι στο παιχνίδι και χεσμένοι έφυγαν από αυτό. Κι αν ο προπονητής τους ευθύνεται για το λάθος στήσιμό τους, εκείνοι δεν κατάφεραν να σώσουν ούτε τον αυτοσεβασμό τους. Είναι απαράδεκτο να παρατάει το παιχνίδι από το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου μια ομάδα που θέλει να πλασάρεται ως η νέα μεγάλη δύναμη του πρωταθλήματος, που βαυκαλίζεται πως έχει το πιο ποιοτικό ρόστερ και την καλύτερη φυσική κατάσταση. Ηταν το κατ΄ εξοχήν παιχνίδι που χρειαζόταν να δείξει ψυχή και πάθος. Αντ' αυτού υπήρξε ένα τεράστιο μηδενικό.
6) Δεν έχω αισιοδοξία για τη συνέχεια. Οχι επειδή ο Ολυμπιακός πέρασε μπροστά στη βαθμολογία ή έχει ευνοϊκότερο πρόγραμμα στη συνέχεια. Ούτε επειδή χάσαμε στο ντέρμπι γιατί και η ήττα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ούτε πάλι επειδή εξαντλώ τις φιλοδοξίες μου σε ένα - δύο παιχνίδια (ως άλλος ΠΑΟΚ...) στη διάρκεια της σεζόν. Αλλά επειδή το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν το πραγματικό κρας τεστ του Παναθηναϊκού και απέτυχε σ΄ αυτό παταγωδώς. Στην πιο κρίσιμη στιγμή έκανε την πιο "αναιμική" εμφάνιση. Σε όλους τους τομείς. Διοικητικά, προπονητικά, αγωνιστικά, ψυχολογικά. Τόσο καιρό μπορούσα να κάνω υπομονή για το κακό θέαμα, ή τις ψυχοβγαλτικές νίκες, να δίνω δικαιολογίες για τα στραβοπατήματα, αλλά μέχρι εδώ. Οταν ο Ολυμπιακός κερδίζει ένα παιχνίδι στο οποίο έχει σημαντικές απουσίες, κακή φυσική κατάσταση, κόπωση από ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, καταφέρνοντας να μετατρέψει τη μια τελική του σε γκολ (όταν άνοιξε το σκορ είχε μία τελική προσπάθεια έναντι 10 δικών μας...) οι δικές μου δικαιολογίες στερεύουν. Δεν έχω το δικαίωμα να τις επικαλούμαι...
7) Η ψυχραιμία είναι αυτή τη στιγμή είδος εν ανεπαρκεία. Δεν ξέρω αν θα προκύψει στην πορεία ή θα πάμε σε νέα εποχή εσωστρέφειας και γκρίνιας. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε περιθώρια για κάτι τέτοιο, αν εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως δεν χάθηκε τίποτα, ή μάλλον καλύτερα πως χάθηκε μόνο μία μάχη και όχι ο πόλεμος. Αλλά το θέμα είναι, πού θα τη βρούμε; H διοίκηση δεν έχει τη δύναμη να αντέξει την πίεση που θα δημιουργηθεί από κόσμο, δημοσιογράφους, παλαίμαχους, και ...εσωκομματικούς αντιπάλους. Και αυτή η αδυναμία της να αντέξει στην πίεση θα συμπαρασύρει σαν ντόμινο και την ίδια την ομάδα.
Scratch: O Mέλμπεργκ είναι η "Νέμεσίς" μας. Θα βρίσκεται εκεί, στην ενδεκάδα του πιο σημαντικού μας αντίπαλου, να μας θυμίζει πως με μια κίνηση θα είχαμε αλλάξει τη ροή των πραγμάτων το καλοκαίρι και χάσαμε την ευκαιρία να το κάνουμε. Kαι όχι μόνο επιλέξαμε να μην ενισχυθούμε και αντ' αυτού να ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο τον αντίπαλό μας, αλλά προχωρήσαμε σε μεγαλύτερο επίπεδο ξεφτίλας: Επιχειρήσαμε να τον απαξιώσουμε. Ας βγουν να μας ξαναπούν τώρα ότι είναι στατικός και δεν βγάζει τη μπάλα μπροστά. Ακούς Χενκ;
Scratch 1: Χάσαμε και στο μπάσκετ σήμερα. Αλλά δεν νοιώθω ντροπή. Ντροπή νοιώθω μόνο για την ποδοσφαιρική ομάδα. Που ήταν άψυχη, ηττοπαθής και κατώτερη των περιστάσεων...
